Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Η πορεία του Ασώτου Υιού είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα!
Από γιος ενός πάμπλουτου άρχοντα, που του πρόσφερε τα πάντα, βρέθηκε με πλούτο πολύ στα χέρια του, τον οποίο κατασπατάλησε και τελικά έφτασε να βόσκει χοίρους, και να ζηλεύει τα ξυλοκέρατα που έδιναν για φαγητό στα γουρούνια. Και από εκεί, επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του και ξαναβρέθηκε σε ασφαλές περιβάλλον, και μάλιστα σε θέση καλύτερη και από εκείνη που ζήτησε.
Η πορεία του, αν και θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει ως κακή ή και καταστροφική ακόμα, είναι στην πραγματικότητα μεγαλειώδης. Ας σκεφτούμε μια στιγμή, πόσοι από εμάς θα είχαμε το θάρρος σε περίπτωση που θα βρισκόμασταν τόσο χαμηλά, και μάλιστα πέφτοντας από μεγάλο ύψος, να ανασυγκροτηθούμε, να δούμε κατάματα το λάθος μας, να το αναγνωρίσουμε και τελικά -εδώ είναι το δύσκολο- να μετανοήσουμε.
Να μετανοήσουμε, δε σημαίνει απλά να πάμε και να ζητήσουμε συγγνώμη από κάποιον. Σημαίνει να δούμε τι έχουμε κάνει λάθος, ποια είναι η ρίζα του προβλήματός μας που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας και να την ξεριζώσουμε. Και μετά να πάμε να ζητήσουμε την όποια συγγνώμη… Από εκεί και πέρα, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά και στον μεγάλο γιο. Πάντα πειθαρχημένος, πάντα αφοσιωμένος στον πατέρα του, πάντα ακολουθώντας τους κανόνες, κατάφερε και έχασε την ουσία. Δεν είχε αποκτήσει την ικανότητα να χαρεί με την επιστροφή του ασώτου υιού, και θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως είχε χαρεί κιόλας με την κατάντια του, την οποία είχε καθώς φαίνεται πληροφορηθεί.
Αυτό γίνεται πολύ συχνά όταν δεν ακολουθούμε απλώς τους κανόνες αλλά τους απολυτοποιούμε, όταν τους βάζουμε πάνω από τους ανθρώπους και όταν τελικά τους μετατρέπουμε σε κανόνια για να πυροβολούμε τους συνανθρώπους μας, ακόμα και τους πολύ κοντινούς μας. Γιατί καμία προσβολή χειρότερη δεν υπάρχει προς μία θρησκεία από το να τη χρησιμοποιούμε ώστε να εξουθενώνουμε τους συνανθρώπους μας.
Τελικά, η σημερινή παραβολή είναι ένα μάθημα ελπίδας.
Μία υπενθύμιση πως δε πρέπει να απογοητευόμαστε. Πως όσο χαμηλά κι αν έχουμε πέσει, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε από τον στόχο μας, από την ένωση με τον Θεό, πάντα υπάρχει περιθώριο να επιστρέψουμε.
Όσο αναπνέουμε, μπορούμε να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Και να επιστρέψουμε σπίτι μας. Στο μόνο πραγματικό σπίτι μας. Στον οίκο του Πατρός μας.
