Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
“Ἀδελφοί, μοῦ φαίνεται ὅτι ὁ Θεὸς ἄφησε ἐμᾶς τοὺς ἀποστόλους νὰ ἐμφανισθοῦμε τελευταῖοι, σὰν καταδικασμένοι εἰς θάνατον, διότι ἐγίναμε θέαμα εἰς τὸν κόσμον, εἰς τοὺς ἀγγέλους καὶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους.
Ἐμεῖς θεωρούμεθα μωροὶ χάριν τοῦ Χριστοῦ, σεῖς φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἐμεῖς ἀδύνατοι, σεῖς δυνατοί· σεῖς ἔνδοξοι, ἐμεῖς ἄσημοι. Ἕως αὐτὴν τὴν στιγμὴν καὶ πεινᾶμε καὶ διψᾶμε, εἴμεθα κακοντυμένοι, δεχόμεθα ραπίσματα, διάγομεν βίον πλανόδιον, κοπιάζομεν ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια.
Ὅταν μᾶς βρίζουν, εὐλογοῦμεν, ὅταν μᾶς διώκουν, δείχνομεν ἀνοχήν· ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, μιλᾶμε εὐγενικά. Ἐγίναμε σὰν σκουπίδια τοῦ κόσμου· κάθαρμα ὅλων ἕως τὴν στιγμὴν αὐτήν.”
Το παραπάνω απόσπασμα από την προς Κορινθίους πρώτη επιστολή του αποστόλου Παύλου είναι ξεκάθαρη για τη θέση των Χριστιανών στον κόσμο. Ειδικά η φράση “Ἐμεῖς θεωρούμεθα μωροὶ χάριν τοῦ Χριστοῦ”. Ο κόσμος έτσι μας βλέπει. Ανόητους που πιστεύουμε στον Χριστό. Δεν μπορούν αν δουν τίποτα παραπάνω. Έχουν τη σοφία του κόσμου τούτου και με αυτή είναι ευχαριστημένοι. Ο,τιδήποτε άλλο είναι γι’ αυτούς ανοησία.
Παρακάτω περιγράφεται η καθημερινότητα των Αποστόλων:
Ἕως αὐτὴν τὴν στιγμὴν καὶ πεινᾶμε καὶ διψᾶμε, εἴμεθα κακοντυμένοι, δεχόμεθα ραπίσματα, διάγομεν βίον πλανόδιον, κοπιάζομεν ἐργαζόμενοι μὲ τὰ ἴδια μας τὰ χέρια. Ὅταν μᾶς βρίζουν, εὐλογοῦμεν, ὅταν μᾶς διώκουν, δείχνομεν ἀνοχήν· ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, μιλᾶμε εὐγενικά. Όταν αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό πραγματικά και όχι ως ένα εθνικό φολκλόρ ή ένα κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας, αυτή είναι η πορεία που αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε. Να είμαστε σαν σκουπίδια του κόσμου. Και ναι, θα μας κοροϊδέψουν, θα μας βρίσουν, θα μας ειρωνευτούν. Και λοιπόν; Ας το κάνουν. Εμάς δε μας αγγίζουν αυτά. Αφήνουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους.
Άνθρωπος που ζει χωρίς τον Θεό, κουβαλά μέσα του τον θάνατο που φέρνει αυτή η απουσία. Ας μείνουν εκεί. Στη νεκρική σοφία και στις νεκρικές ιδέες τους που θεωρούν ως πραγματική ζωή. Εμείς έχουμε άλλο δρόμο. Διαφορετικό. Ζωντανό.
Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποιος μας βρίζει ή μας συκοφαντεί για την πίστη μας, εμείς του απαντάμε με ευγένεια και ευχές. Και όταν βλέπετε κάποιον χριστιανό να αντιδρά διαφορετικά, με οργή, με πυγμή, με μίσος, τότε να ξέρετε πως αυτός καμία σχέση δεν έχει με τον Χριστό και τους μαθητές Του. Η πίστη μας αυτή είναι. Ο δρόμος μας αυτός. Δύσκολος, με ταπεινώσεις.
Και λοιπόν;
Κάθε φορά που οι άνθρωποι μας χλευάζουν, μας θαυμάζουν οι άγγελοι. Ας είναι λοιπόν. Ας κρατήσει ο κόσμος την ψευδή χαρά του και ας μείνουμε εμείς στη χαρά που ο Χριστός ήρθε να φέρει.
