Γράφει ο Αλέξιος Ντόνας.
Με τον όρο “ομογένεια” πολλοί θα έβλεπαν ένα πέλαγος αλληλεγγύης και κοινοτικού συναίσθηματος. Όμως, όπως ο αυγερινός δεν φέρνει πάντα ηλιοφάνεια, έτσι και κάποιες ομογενειακές προσπάθειες αποκαλύπτουν έναν πιο πολύχρωμο ουρανό επιδιώξεων.
Ποια είναι η αξία της συμμετοχής; Για κάποιους φαίνεται να είναι στην τιμή ενός καφέ, μια συνδρομή που χορηγεί πρόσβαση σε μια κλειστή παρέα εξουσίας που παίζει το παιχνίδι της εκπροσώπησης. Σαν να πουλάμε ετικέτα για ένα καρναβάλι όπου οι μάσκες του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας συχνά κρύβουν τα πρόσωπα της αυτοπροβολής και της αυτοεξυπηρέτησης.
Το πανηγύρι της δημοτικότητας, όμως, δεν είναι πάντα γιορτή. Οι οργανωτικές ανεπάρκειες γίνονται συχνά η αιτία να ακούσουμε την πόρτα της κοινότητας να χτυπάει με ένα μικρό κουτί αλληλεγγύης στο χέρι, ζητώντας να καλυφθούν οικονομικές “τρύπες” που ποτέ δεν εξηγήθηκαν πλήρως.
Και ενώ η προσπάθεια για σύνδεση και επιρροή συνεχίζεται, με κάθε κατουρημένο σκαλί να αποτελεί μια ευκαιρία για δικτύωση, το μεγάλο ερώτημα παραμένει: Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς με τα πόδια σφιγμένα σε ένα ζευγάρι παπούτσια που δεν ταιριάζουν; Μια ομογενειακή ταυτότητα δεν είναι τελικά ζήτημα εγγραφής, αλλά εγγύτητας με τις αξίες και τις πραγματικές ανάγκες της κοινότητας.
Ακολουθήστε μας και στο Google news. Διαβάστε μας για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.