Της Μαίρης Μάκρα
“Είναι “ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ή ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ;”
Με ρώτησαν πολλά άτομα και τους ευχαριστώ, ώστε να αποφασίσουν αν θα το διαβάσουν.
Απαντώ: Γράφτηκε με έντονο το συναίσθημα, που το αποφεύγουμε στην εποχή μας, αλλά δεν είναι “αισθηματικό ρομάντζο”, που το παρακολουθούμε για να ονειρευτούμε και δούμε “αν παντρεύτηκαν”.
“Κοινωνικό”, ναι, είναι. Όχι για να περιγράψει μια εποχή και να την έχει ως σκηνικό της υπόθεσης, αλλά για να “σκάψει” στα βαθύτερα στρώματα εκείνης της εποχής-δεκαετία του ’55 με ΄65-και να φέρει στην επιφάνεια τα αίτια που πλήγωσαν γενιές και έχτισαν τις δυστυχίες του μέλλοντος. Το “τί θα πουν οι άλλοι” και το καθεστώς του “Φαίνεσθαι” έχτισε γερά το οικοδόμημα της Ματαιοδοξίας που καθορίζει ακόμα τη “Γραμμή της ζωής” μέσα σε κάθε σύγχρονη οικογένεια.
Και μέσα σ΄αυτό το καθεστώς το “άτομο” ως μονάδα μοναδικότητας παραμερίζεται. Και οι άνθρωποι συμμετέχουν σε όλα τα κοινωνικά δρώμενα-για να είναι “κοινωνικοί” κάνουν αυτό που “προστάζει” το πνεύμα της εποχής- για να είμαστε “καταξιωμένοι”. Κι αν μέσα στα βάθη της καρδιάς μας “σαλπίζει” η θλίψη και η απογοήτευση, δε βαριέσαι, βρε αδερφέ, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε!
Ας την κουκουλώσουμε με κανένα ποτηράκι, κανένα ταξιδάκι, κανένα …”ο,τιδήποτε”, γιατί, έτσι έχουν τα πράγματα και, ευτυχώς, στην εποχή μας αυξήθηκαν και οι ψυχολόγοι! Και μακάρι να τους ακούγαμε, δηλαδή, γιατί θα ανακαλύπταμε πολλά, όχι για τη ζωή μας, αλλά για εκείνο το περιβόητο “μέσα μας”. Και τότε ίσως να ανακαλύπταμε ότι έχουμε ακριβώς τον ίδιο φόβο και αγωνία του “πώς φαίνομαι με την γιαγιά μας που της έκοβαν την ανάσα με μία άγρια ματιά “για να μη μας κουβεντιάζει ο κόσμος”, αλλά με μία διαφορά: Εκείνη “λούφαζε” ρωτήστε τη γιαγιά σας για την ερμηνεία, ενώ εμείς επαναστατούμε και γράφουμε κανόνες και συμπεριφορές στα παλιά μας παπούτσια.
Αποτέλεσμα;
Ούτε εκείνη βρήκε τί υπάρχει μέσα της και να το αξιοποιήσει, αλλά ούτε κι εμείς. Εκείνη το “σκέπαζε” το δυναμικό της και το ξεχνούσε ή την αρρώσταινε-σαν κακοφορμισμένη πληγή. Εμείς -σήμερα-το σπαταλάμε, παλεύουμε με το ανικανοποίητο αλλά…είμαστε “Inn”.
Το μυθιστόρημα “Συμφωνία-Νο5”, λοιπόν, δεν είναι κοινωνικο-αισθηματικό μυθιστόρημα. Είναι η ανθρώπινη κραυγή μιας εποχής, που γονιμοποίησε τις επόμενες!
Σωτηρία; Μόνο το άτομο που αποφασίζει να αναζητήσει τον αληθινό εαυτό του και αξιοποιώντας τα κληρονομημένα ή επίκτητα στοιχεία του χαρακτήρα του, να χαράξει την προσωπική του πορεία!
Με εκτίμηση,
Μαίρη Μάκρα
