Γράφει ο Γιώργος Μιχαλόπουλος (Peter Fran)
Είμαστε αιώνιοι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της ζωής, σπουδάζοντας αναλφάβητες επιθυμίες.
Μ ένα γεμάτο κουβά απο λέξεις, προσπαθούμε να σβήσουμε την φωτιά της σιωπής που κατακαίει την γλώσσα μας. Οι αβάσιμοι ισχυρισμοί καταρρίπτονται απ τις ρουκέτες των επιχειρημάτων.
Οι αβάσιμες υποψίες εδράζονται στο θεώρημα της καχυποψίας. Οι αληθινοί ποιητές σπανίως φεύγουν απ την γήινη διάσταση τους, αναχωρούν χωρίς την ψυχή τους, εκείνη συνεχίζει ν αναπνέει στις σελίδες των βιβλίων τους.
Οι αληθινοί ποιητές θάβονται στο κοιμητήριο των γραμμάτων, το φέρετρο τους σκεπάζεται απ το φρέσκο χώμα της συγκίνησης. Όταν πεθαίνουν οι αληθινοί ποιητές, τα δέντρα τηρούν ενός λεπτού σιγή αναπνοής, τα πουλιά στέκονται στο ένα τους πόδι από σεβασμό, διπλώνοντας τα φτερά τους ως σημαίες μεσίστιες.
Η θάλασσα στεγνώνει απ τα δάκρυα της, φυτρώνει ένας βράχος μεσοπέλαγα για να χτιστεί το εικονοστάσι τους, τα βουνά σκύβουν τις κορυφές τους ευλαβικά. Όταν πεθαίνουν οι αληθινοί ποιητές σπανίως φεύγουν απ το γήινο τους πεδίο, μεταφέρονται με το ουράνιο τόξο στην τελευταία κατοικία των ονείρων τους.
Όταν πεθαίνουν οι αληθινοί ποιητές, στερεύει η πηγή της έμπνευσης και δακρύζει η φύση, το κερί της ύπαρξης τους λιώνει μες το μανουάλι της λογοτεχνίας. Οι αληθινοί ποιητές σπανίως φεύγουν απ τα εγκόσμια, οι τάφοι τους ανθίζουν και βγάζουν αγριολούλουδα, η μορφή τους τριγυρίζει στα βιβλιοπωλεία για να παρατηρούν το έργο τους, οι αληθινοί ποιητές φτιαγμένοι από μέταλλο ήθους,
αντέχουν στην φθορά και επιβιώνουν στην μελαγχολία.
Ίσως επιστρέψουν ξανά στα πάτρια εδάφη του λυρισμού, φέρνοντας μαζί τους αστέρια που ξεκρέμασαν απ τον ουράνιο θόλο και σπόρους δημιουργικής γραφής για το χωράφι των στοχασμών.
Οι αληθινοί ποιητές δεν συχνάζουν στα διαδικτυακά καφενεία, δεν ακολουθούν το ρεύμα της εποχής τους, συνηθίζουν να βουτάνε ως αέροβιοι κολυμβητές στα άδυτα του κενού νοήματος της εποχής, πιάνοντας τον ΣΤΑΥΡΟ του ανθρώπινου μαρτυρίου.
Ακολουθείστε τον Γιώργος Μιχαλόπουλος και στο facebook
