Γράφει η *Ιωάννα Λιούτα
Κάθε χρόνο, σαν έθιμο, σαν πανηγύρι,μας παρουσιάζουν τα «πόθεν έσχες» των πολιτικών.
«Κατέθεσε 1,2 εκατομμύρια ευρώ, διαθέτει τέσσερα διαμερίσματα, τρία εξοχικά και ένα οικόπεδο σε περιοχή φιλέτο».
Και λες: Μπράβο! Αυτός ο άνθρωπος προφανώς δούλεψε τίμια, έτρωγε φασολάδα μέρα παρά μέρα, αποταμίευε κάθε δραχμή και να το αποτέλεσμα. Εμείς φταίμε που αγοράσαμε φραπέ αντί για να βάλουμε τα λεφτά σε επενδυτικό πρόγραμμα!
Και το ωραίο είναι το «πόθεν».Γιατί όλοι εστιάζουν στο «έσχες», ενώ το κρίσιμο είναι το «πόθεν». Το «πόθεν» συνήθως χάνεται κάπου ανάμεσα σε δάνεια που «ξεπληρώθηκαν μαγικά», δωρεές που έπεσαν από τον ουρανό, και «εισοδήματα της συζύγου» που θυμίζουν χρυσό παραγωγό πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία.
Ο απλός πολίτης ,βέβαια, συγκρίνει τον πολιτικό που δηλώνει 1,5 εκατομμύριο και τον εαυτό του που δηλώνει 1,5 ευρώ ρέστα στο πορτοφόλι.
Δημοσιεύουν τους πίνακες με το ίδιο καμάρι που ανεβάζει ο influencer φωτογραφία από Μαλδίβες. «Να τα δείτε, να ζηλέψετε και μετά να μας ξαναψηφίσετε».
Κι όμως, ο θεσμός παραμένει να μας υπενθυμίζει πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος των «εκεί πάνω» από τον κόσμο των «εδώ κάτω». Μια άσκηση σύγκρισης ενώ εκείνοι δηλώνουν μερικά εκατομμύρια, εμείς δηλώνουμε μερικά τετραγωνικά. Εκείνοι προσθέτουν, εμείς αφαιρούμε. Εκείνοι έχουν να κρύψουν, εμείς να πληρώσουμε.
Αναρωτιέμαι! Μήπως τελικά το «πόθεν έσχες» είναι το καλύτερο ανέκδοτο της πολιτικής ζωής. Γιατί αν κάτι καταφέρνει σίγουρα, είναι να μας κάνει να γελάμε πικρά, για το χάλι το δικό μας και την «επιτυχία» την δική τους.
*Η Ιωάννα Λιούτα είναι πολιτική και οικονομική αναλύτρια
