Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Ποιος θρηνεί για ποιον…
Όλοι μιλούν για το πόσο οδυνηρό είναι να θρηνείς κάποιον που έχασε, όπου πέρασε μια ολόκληρη ζωή μοιράζοντας όμορφες στιγμές με καταιγίδες και λιακάδες μαζί… … με έναν άνθρωπο που παρόλα ότι δεν ήταν κοντινός είχε κάποια επαφή που αισθάνθηκε αρκετά οικεία μαζί του ώστε να θρηνεί.
Πολλές φορές μένουμε έκπληκτοι με τον ίδιο μας εαυτό… με το πόνο και την θλίψη που υποστούμε για ένα άνθρωπο που αποχωρεί παντοτινά από τη ζωή μας. Είναι επίσης οι χειρονομίες, τα αστεία και η ιδιαίτερη γοητεία που είχε που τον έκαναν να ξεχωρίζει ως αγαπημένο πρόσωπο ξεχωριστά για όλους.
Αλλά οι άνθρωποι σχεδόν ποτέ δεν μιλούν για το πόσο οδυνηρό… πόσο αφόρητο είναι να πενθείς κάποιον που είναι ακόμα ζωντανός και λείπει από τη ζωή σου. Δεν είναι θέμα γεωγραφικής απόστασης η όχι, δεν είναι θέμα αιμομιξίας η φιλίας. Κανείς αντιλέγει ούτε διαφωνεί ότι ο πόνος είναι ασύγκριτος όταν χάνεις δικό σου άνθρωπο από οποιαδήποτε ασθένεια, ατύχημα, τροχαίο η άξαφνα… ακόμα και αν η εκτελεστική ιατρική ομάδα σε έχει προετοιμάσει.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να είναι έτοιμος για εκείνη την στιγμή με κάθε και όποια λογική. Περνάς το κύκλο της λύπης… το σοκ, το να πιστέψεις και να αποδεχτείς το χαμό του αγαπημένου σου, τους φόβους σου, την αντιμετώπιση με το κόσμο… τις ώρες με τον εαυτό σου μέσα στη θάλασσα των δακρύων σου… Ο κάθε επιζών αντιμετωπίζει το πόνο του διαφορετικά.
Ωστόσο, υπάρχει μια εξαίρεση στο να θρηνήσετε τον δικό σας που είναι ακόμα ζωντανός. Ο λόγος είναι ότι αν το σκεφτείτε βαθιά και λογικά είναι ότι κάποια δεδομένη στιγμή ο πενθούντας θα συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δεν υπάρχει επιστροφή… ότι αυτό είναι οριστικό. Ενώ αυτός που θρηνεί τον ζωντανό πονάει περισσότερο ακόμα και με την πιθανότητα να υποψιάζεται ή… να γνωρίζει τον λόγο της απουσίας του ζωντανού από τη ζωή του. Συνεχίζει να αναρωτιέται και να σκέφτεται “γιατί” … … να πονάει, να υποφέρει, και να αναζητά πάντα μια διέξοδο προκειμένου να είναι ευτυχισμένος με μια επανένωση.
Η δυσκολία αυτής της θλίψης και της αναστάτωσης μεγεθύνεται όταν βλέπεις τον εαυτό σου να προσπαθεί να βρει τρόπους να συμφιλιωθεί… να επανασυνδεθεί… ή και να συναντηθεί, αλλά στη διαδικασία αυτή φαίνεται να βρίσκεις μόνο κλειστές πόρτες.
Το να πενθείς για αγαπημένα πρόσωπα για τα οποία θα θυσίαζες ακόμα και τη ζωή σου είναι αδιανόητο, ειδικά σε μέρες εορτής που μπορεί κάποτε να περνούσατε μαζί. Αυτό μοιάζει με τους πενθούντες που κλαίνε για τον νεκρό χωρίς να απολαμβάνουν καμία χαρά. Είναι μια ασαφής απώλεια. Θλίβεσαι έναν άνθρωπο που έχει κυριολεκτικά έχει αλλάξει. Αυτό το είδος λύπης είναι ένας καθημερινός αγώνας και τραύματος διότι περιέχει διάφορα στοιχεία που το κρατάει άλυτο…
Απομάκρυνση που προκαλεί ένα φάσμα συναισθημάτων και πολυπλοκότητας. Έγκυρη απώλεια… ενώ το αγαπημένο σου πρόσωπο είναι ακόμη ζωντανό, το συναισθηματικό τραύμα που νιώθεις μπορεί να είναι καταστροφικό και πραγματικό όπως τα συναισθήματα της θλίψης μετά το θάνατο. Συναισθήματα, που προκαλούν θλίψη, θυμό, ενοχή, ντροπή και μια αίσθηση απώλειας, καθώς και ανολοκλήρωτες συζητήσεις και άλυτα προβλήματα. Αβεβαιότητα… που προκαλείται από την δυσκολία να προχωρήσεις μπροστά αφήνοντας πίσω τα αρνητικά. Έλλειψη επικύρωσης… που οδηγεί σε αισθήματα απομόνωσης και ντροπής. Επικύρωσε τα συναισθήματα σου…
Αναγνώρισε και αποδέξου τα. – Αναζήτησε και βρες έναν τρόπο, γιατί ανεξάρτητα από το είδος του πένθους, όλοι βιώνουμε τη δική μας ζωντανή απώλεια.
Maro Patrianakos
