Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Μαμά, θέλω αγκαλιά Μαμά, πάρε με αγκαλιά Φοβάμαι… Κρυώνω… Πονάω… Θέλω να φάω… Πεινάω… Μαμά, σου φωνάζω… γιατί δεν με ακούς… ;
Σε θέλω μαμά Διψώ Μαμά…
Παιδί μου, γιατί φωνάζεις… Έρχομαι Μην φοβάσαι έχω μια δουλειά. Εδώ είμαι δίπλα σου. Μόλις τελειώσω θα σε πάρω πολλές αγκαλιές.
Μα εγώ σε θέλω τώρα μαμά.
Έρχομαι γλυκό παιδί μου… για σένα όλα τα παρατάω. Είσαι η ζωή μου. Έλα δω σε παρακαλώ. Κρυώνω. Πονάω. Θέλω μια αγκαλιά. Πεινάω. Σε θέλω τώρα… μα που είσαι…; Σου φωνάζω τόση ώρα… Δεν με ακούς που σου μιλάω;
Δεν είσαι εδώ και εγώ νόμιζα ήσουν κοντά μου όπως ήμουν κάποτε εγώ για σένα παιδί μου… Τόση ώρα μόνη μου μιλάω… ;
Δεν καταλαβαίνω.
Έμεινα μόνη μέσα στους τέσσερις τοίχους παρόλο που μεγάλωνα ένα παιδί όπου με το κάλεσμα του έτρεχα από πίσω η σε αυτόν. Πρόσφερα φροντίδα και απόλυτη αγάπη… θυσίες, ολονυχτίες όταν είχε ανησυχίες… όταν τον είχαν κυριεύσει οι φοβίες. Πάντα στην σφιχτή μου αγκαλιά το κρατούσα και το παρηγορούσα.
Που είναι η αγκαλιά που επιθυμώ από το παιδί μου… να με σηκώσει επάνω και στα μάγουλα να τον φιλήσω…
Που είναι να τον ρωτήσω να μου φέρει ένα ποτήρι νερό που διψώ. Φοβάμαι για το παιδί μου μη τυχόν μια μέρα ξημερώσει όπου θα ξυπνήσει και την αγκαλιά μου θα αναζητήσει…
Και προς λυπηρή έκπληξη του θα είναι αργά γιατί θα έχω ήδη φύγει. Αποτέλεσμα : μείναμε με άδειες αγκαλιές και οι δυο.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
