Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Διευθύνων Σύμβουλος σε μια από τις πιο πετυχημένες και φημισμένες εταιρίας διαφήμισης και marketing στην Ελλάδα, δικό μου αυτοκίνητο, δικό μου σπίτι στ΄ακριβά προάστια, δικό μου εξοχικό στη Χαλκιδική και ένας Τραπεζικός λογαριασμός με τ΄όνομα μου, που θα ζήλευαν πολλοί.
Η απόλυτη επιτυχία, τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα, εκεί γύρω στα σαράντα, ευπαρουσίαστη, μορφωμένη και κυρίως αυτόνομη… άραγε τι;
Ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω τη μορφή σου, ν΄ανοίγει την πόρτα και να φεύγει κρατώντας όχι μόνο μια μεγάλη βαλίτσα, αλλά και όλα μου τα όνειρα, στοιβαγμένα μέσα σε μια μικρή φωτογραφία, που έδειχνε να γελάμε ευτυχισμένοι. Τρεις μήνες τώρα, παλεύω να ξαναβρώ την αυτοπεποίθηση μου, την πίστη στον εαυτό και στην αγάπη, που τόσο δύσκολα πίστεψα πως υπάρχει για έναν άνθρωπο σαν και μένα.
Σε αμφισβήτησα από την πρώτη στιγμή, από εκείνο το πρώτο βλέμμα στο εστιατόριο και όμως η επιμονή και το έξυπνο χιούμορ σου, με κέρδισαν.
Λαχταρούσα να μου αποδείξεις πως υπάρχουν και αυτοί οι άνδρες που δε φοβούνται τις πετυχημένες γυναίκες και τελικά το έκανες. Με τον πιο πρωτότυπο και ευφυή τρόπο και ειλικρινά σ΄ευγνωμονώ γι΄αυτό. Οι κοινοί φίλοι που επέμεναν να μας γνωρίσουν ενθουσιάστηκαν με την αντίδραση μου και τους δικαιολογώ, συνήθως σηκωνόμουν στη μέση της συνάντησης και έφευγα εκνευρισμένη, χρησιμοποιώντας την γνωστή ατάκα:
‘Συγνώμη ένα έκτακτο περιστατικό στη δουλειά’.
Έξυπνος, μορφωμένος, με αυτοπεποίθηση, με πίστη στα δυο ταλαντούχα του χέρια. Πρέπει να το ομολογήσω όμως πως το πιο σημαντικό ήταν πως ήσουν ένας άνδρας που δεν ήθελε απλώς να με οδηγήσει το κρεβάτι του, ως έπαθλο-γυναίκα. Σε λάτρεψα… από την πρώτη στιγμή που έσκυψες και με φίλησες και μου ψιθύρισες πως λατρεύεις τη γεύση της φράουλας, που είχε κατακτήσει τα δυο μου χείλη – είχαμε μόλις φάει παγωτό φράουλα και με κοίταζες σαν να΄μουν πραγματικά ένα μεγάλο μπολ γεμάτο φράουλες – σε λάτρεψα γιατί δε βιάστηκες να με παρασύρεις στο κρεβάτι σου, δε βιάστηκες να το παίξεις αρσενικό, μ΄άφησες να νιώσω άνετα. Μ΄άκουσες, θέλησες να μάθεις τι είχα να πω, να εξομολογηθώ σε μια νέα γνωριμία, που υποτίθεται πως έγινε για να υπάρξει όχι μόνο παρόν αλλά και μέλλον.
Γίναμε ένα, σχεδόν κάτω από τη βροχή… στην αγκαλιά μιας ξαφνικής καταιγίδας, σε μια από τις συνηθισμένες μας βόλτες στην παραλία…
Ήταν απρόσμενο, ήταν απίστευτα ερωτικό, ήταν υπέροχο, ήταν σχεδόν ότι δεν τολμούσα να ονειρευτώ και εσύ μου το χάρισες χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ζητωκραυγές, χωρίς χυδαιότητα ή βιασύνη.
Ήσουν υπέροχος… όλα ήταν υπέροχα μέχρι τη στιγμή που μου ανακοίνωσες, χωρίς περιστροφές, πως δε γινόταν να συνεχίσουμε εξαιτίας της δουλειάς σου. Πως να σου θυμώσω, όταν το πιο πιθανό ήταν πως θα έκανα ακριβώς το ίδιο, αν ήμουν στη θέση σου, θα δεχόμουν τη σημαντική θέση σε μια από τις πιο φημισμένες γκαλερί στις Η.Π.Α. και εσένα θα σ΄άφηνα πίσω, να σε συντροφεύουν οι αναμνήσεις των τελευταίων πέντε μηνών.
Είκοσι ολόκληρες βδομάδες μιας απίστευτης ευτυχίας, κάτι σαν μια μικρή όαση, σ΄αυτήν την απίστευτη έρημο που έμαθα να ζω – μόνο που το κορμί και η ψυχή κακόμαθαν και δεν αντέχουν να επιστρέψουν στην στείρα ζωή της ερήμου – και εκεί ξεκινά το πρόβλημα.
Τους τελευταίους μήνες παλεύω μ΄ένα θεριό, κάθε βράδυ το στραγγαλίζω και κάθε δείλι το βρίσκω και πάλι μπροστά μου… μου λείπεις… μου λείπει η αίσθηση πως ένας άνθρωπος είναι εδώ δίπλα μου για μένα, γι΄αυτό που πραγματικά είμαι και όχι για το προσωπείο που αναγκάζομαι να φοράω. Μου λείπει η ευγενική και ήρεμη φωνή σου, που ήξερε να ψιθυρίζει την αλήθεια και αυτή να φτάνει στ΄αυτιά μου σαν μια αγαπημένη μελωδία. Μου λείπουν τα χέρια σου, που ήξεραν ακριβώς πως να με σφίξουν για να νιώσω επιθυμητή. Μου λείπει το έξυπνο χιούμορ σου, που με διασκέδαζε, που μ΄ανάγκαζε να σφίγγω το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου για να μην ενοχλήσω τους γείτονες με το δυνατό μου γέλιο. Μου λείπουν τα πάντα, όλα όσα είσαι, όλα όσα αντιπροσωπεύεις, όλα όσα εκφράζεις, όλα όσα δημιουργούν… εσένα.
ου λείπεις και αυτά τα σκοτεινά βράδια που αισθάνομαι μόνη, λίγη, ανίσχυρη, άρχισαν όλο και περισσότερο να πληθαίνουν. Δεν έχω μάθει να φοβάμαι και αυτό είναι πραγματικά κάτι που με σοκάρει. Όσο περνάει ο καιρός, φοβάμαι πως δε θα καταφέρω να ξαναβρώ την αυτοπεποίθηση μου, φοβάμαι πως δε θα ξαναβρώ κάποιον σαν και σένα, φοβάμαι πως θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου συντροφιά με την ανάμνηση σου… φοβάμαι…
Πολλές φορές ονειρεύομαι πως σε παίρνω στο τηλέφωνο και ακούω ξανά εκείνην την υπέροχη φωνή και τότε μέσα στο σκοτάδι ψιθυρίζω…
Διηγηματικές ιστορίες από το βιβλίο ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ της Μαρία Σταυρίδου
