Γράφει ο Μουρτζούκος Χρήστος
Ο Αχιλλέας μπήκε στο παιδικό του δωμάτιο σαν να περνούσε μέσα από μια πόρτα στο παρελθόν.
Η μυρωδιά των παλιών βιβλίων, το ξύλο του γραφείου που είχε ξεφλουδίσει από τα χρόνια, οι αφισούλες του ΠΑΟΚ, της Ferrari και του Σουμάχερ, στους τοίχους και την ντουλάπα, που έμειναν από τότε που ήταν μαθητής… όλα εκεί, σαν να μην είχε φύγει ποτέ.
Είχε επιστρέψει για έναν πρακτικό λόγο, να βρει τις φοιτητικές του σημειώσεις για ένα πρόγραμμα που ήθελε να γράψει. Κι όμως, δεν ήξερε ότι αυτό το απλό ψάξιμο θα τον έφερνε μπροστά σε κάτι που είχε μείνει θαμμένο στον χρόνο.
Έσκυψε πάνω από την παλιά βιβλιοθήκη, ξεσκόνισε βιαστικά τις ράχες των τετραδίων και τράβηξε ένα φάκελο με φωτοτυπίες. Θυμόταν ότι ποτέ δεν σημείωνε πάνω σε αυτές, το πολύ πολύ να υπογράμμιζε δυο τρεις λέξεις. Γι’ αυτό και αδιαφόρησε στην αρχή, ψάχνοντας μηχανικά για τα στοιχεία που ήθελε. Ξεφύλλισε τα βιβλία, κράτησε ό,τι του φάνηκε χρήσιμο σε ένα καθαρό τετράδιο και άφησε τις φωτοτυπίες για το τέλος.
Κι εκεί, καθώς γύριζε τις σελίδες που κιτρίνισαν από τον χρόνο, κάτι αναπάντεχο σταμάτησε την ανάσα του. Μια σελίδα γεμάτη… κόκκινα γράμματα. Πάγωσε. «Μα… εγώ δεν έγραφα ποτέ με κόκκινο στυλό», σκέφτηκε. Τον ξάφνιασε όχι μόνο το χρώμα, αλλά και το πάθος της γραφής. Έστρεψε τη σελίδα προς το παράθυρο για περισσότερο φως, και όσο τα γράμματα ξεκαθάριζαν, τόσο το βλέμμα του θόλωνε.
Τα λόγια που διάβασε τον μούδιασαν:
«Όταν κάποτε διαβάζεις αυτά τα γράμματα, τότε θα θυμηθείς μια Ελένη.
Μια Ελένη που ήσουν αχώριστος μαζί της στη σχολή.
Μια Ελένη που σ’ αγάπησε, αλλά δεν το κατάλαβες ποτέ…»
Ο Αχιλλέας άνοιξε τα χείλη, αλλά καμία λέξη δεν βγήκε. Ένιωθε τον χρόνο να λυγίζει γύρω του. Έβλεπε μπροστά του το χαμόγελο της Ελένης, τις βόλτες τους, τα ατελείωτα αστεία τους, την οικειότητα που τότε δεν είχε προσέξει. Θυμήθηκε πώς εκείνη τον κοιτούσε όταν νόμιζε πως δεν την έβλεπε. Θυμήθηκε κι εκείνη τη συζήτηση, όταν όλη η παρέα μιλούσε για την Κατερίνα, που τότε φλέρταρε ο ίδιος. Η Ελένη σιωπούσε.
Τώρα καταλάβαινε το γιατί.
Συνέχισε να διαβάζει, και τα λόγια έμοιαζαν σαν μια εξομολόγηση από καιρό χαμένη:
«Μπορεί όταν το διαβάσεις, εγώ να έχω παντρευτεί, να έχω κάνει τα δικά μου παιδιά.
Αλλά εσύ… εσύ θα ξέρεις πως ήσουν μια όμορφη ανάμνηση που κράτησα στην καρδιά μου.
Από μια Ελένη.»
Τα χαρτιά έτρεμαν στα χέρια του. Έμεινε έτσι για τρία ολόκληρα λεπτά, άφωνος. Η εικόνα της Ελένης να γράφει αυτά τα λόγια, ίσως ένα μεσημέρι στη βιβλιοθήκη, ίσως σε ένα διάλειμμα ανάμεσα στα μαθήματα, του πέρασε σαν σκιά από μπροστά. Εκείνη η Ελένη που είχε εξαφανιστεί από τη ζωή του μετά τις σπουδές, η Ελένη που έμαθε αργότερα ότι ζούσε στην Κρήτη, παντρεμένη, μητέρα τριών παιδιών. Μια ζωή που δεν περιλάμβανε πλέον ούτε εκείνον ούτε τις φοιτητικές τους αναμνήσεις.
Κι όμως, τώρα συνειδητοποιούσε πως κάποτε είχε κρατήσει έναν χώρο μέσα της γι’ αυτόν.
Έκλεισε αργά τις φωτοτυπίες. Ένιωσε σαν να έκλεινε ένα κεφάλαιο, όχι μόνο του βιβλίου, αλλά και της δικής του ζωής. Δεν είχε μετανιώσει για τίποτα, αλλά για πρώτη φορά είδε καθαρά αυτό που κάποτε δεν είχε αντιληφθεί, πως η φιλία, τα γέλια, οι κοινές στιγμές, είχαν μέσα τους σκιές συναισθημάτων που δεν φωτίστηκαν ποτέ.
Έβαλε προσεκτικά τις σημειώσεις στο συρτάρι, κάθισε για λίγο στο κρεβάτι και άφησε τις σκέψεις του να καταλαγιάσουν. Η καρδιά του γέμισε με μια γλυκιά νοσταλγία. Ναι, ένα κομμάτι έμεινε ανεκπλήρωτο… αλλά ήταν όμορφο, καθαρό, άγγιγμα ψυχής.
Και έτσι ο Αχιλλέας έκλεισε τις σελίδες εκείνου του βιβλίου. Όχι για να ξεχάσει.
Αλλά για να κρατήσει μέσα του, βαθιά, μια ιστορία αγάπης που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Ακολουθήστε μας και στο Google news