Γράφει η Ξένια Ανδριοπούλου
Χαμένα και ανεκπλήρωτα όνειρα ζωής
Ονειρεύτηκα έναν άνθρωπο που ήθελα να γίνει κομμάτι της ζωής μου… το νόημα της… αυτός που θα μπορούσα να τον αγαπώ και να με αγαπά…και να του προσφέρω ό,τι πιο όμορφο είχα και έχω μέσα μου…
και αγάπη, πολύ αγάπη που την έχω να περισσεύει και δεν μπορώ να τη χαρίσω σε κανέναν…
Πάντα η ζωή μου έφερνε κάποιον που φαινόταν να έχει όλα τα εχέγγεια… Και πάνω που άρχιζα να πιστεύω πως τον βρήκα και άρχιζα να κάνω όνειρα και να πετάω στα ουράνια ξαφνικά τον έχανα… Έτσι χωρίς λόγο και αιτία μια ωραία στιγμή… Κάθε επικοινωνία και κάθε επαφή χανόταν… Και ξανά έμενα μόνη σαν το πληγωμένο ζώο να γλείφω τις πληγές μου να δακρύζω βουβά και να προσπαθώ να γιατρέψω την πονεμένη μου ψυχή που λαχταρούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί….
Πόσο δύσκολες τελικά είναι οι σχέσεις των ανθρώπων..;; και πόσο έχουν χάσει την ουσία και το χρώμα τους..;; Προσφέρεις αγάπη, πολλές φορές σχεδόν ανιδιοτελώς και παρ’ όλο που αυτό λένε πως αναζητούν όταν αρχίσουν να τη λαμβάνουν τρομάζουν , δεν τη δέχονται, σχεδόν το βάζουν στα πόδια… Και μένεις με την απορία, τι πιθανόν δεν έκανες καλά και τι ίσως μπορείς να κάνεις ώστε να μην συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο.
Και το “έργο” να επαναληφθεί για μια ακόμα άχαρη και βασανιστικά στενάχωρη φορά…
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
