Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Δε γεννήθηκε ακόμη
Δε γεννήθηκε ακόμη…
η ανάσα, που θα σου χαρίσει το σ΄αγαπώ μου,
η σκέψη, που θα εξομολογηθεί την τρέλα της ψυχής μου,
η ματιά, που θα ζωγραφίσει το απέραντο του πόθου μου,
το χάδι, που θα σου προσφέρει την ηδονή μου.
Όλα παραμένουν αγέννητα, άγνωστα, ανεξερεύνητα,
μικροί εκκολαπτόμενοι βασανιστές,
πεινασμένοι βασανιζόμενοι, φανατικοί ακόλουθοι,
που χαρακώνονται για να σου δοθούν, με ορμή, με οργή.
Αιώνιοι σκλάβοι, με μοναδικό ορίζοντα την αιχμαλωσία τους
Εκεί… ανάμεσα στον κόρφο
και στον κατάμαυρο χείμαρρο των μαλλιών σου.
Υπνωτισμένοι
πριν καν η μυρωδιά του στήθους σου τους μαγέψει,
παραδομένοι πριν καν η λαλιά σου τους πλανέψει.
Και εγώ,
ένας υπομονετικός καλόγερος, πιστός στον όρκο αποχής.
Χείλη παγωμένα, χάδια απαγορευμένα
και η σιωπή… η νέα αγαπημένη αδελφή.
Καρτερώ την ώρα που ακόμη δεν έχει γεννηθεί,
τη στιγμή
που τα χείλη σου θα ζωγραφίσουν το φιλί πάνω στο κορμί μου,
που ο αναστεναγμός σου
θα δηλώσει παράδοση στον δαίμονα της λαγνείας
και εγώ ο πιο τυχερός,
ως δηλωμένος εθελοντής-τρελός, αυτής της καταδίκης.
Ναι, θα σε καταδικάσω να ποθείς ό,τι γεννάει τον πόθο μου,
να ικανοποιείς ό,τι ικανοποιεί τον λογισμό μου,
να λατρεύεις ό,τι λατρεύει η ύπαρξη μου.
Και μετά θα σε κρατήσω αιώνια δική μου
Όλα θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν μαζί μας
Όλα θ΄ ανθίζουν ή θα μαραίνονται ανάλογα τη διάθεση μας
Μια κόλαση και ένας παράδεισος αγκαλιασμένοι
στο όνειρο και στην πιο παράλογη λογική.
Γιατί χωρίς εσένα μάτια μου η ζωή είναι θάνατος
και θάνατος, όταν τίποτα δεν γεννιέται… χωρίς εσένα…
Ακολουθήστε μας και στο Google news, και στο Youtube και κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.