Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Υπάρχουν συναισθήματα που δεν τολμάμε να ομολογήσουμε – πολλές φορές – ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Συναισθήματα που φωλιάζουν σιωπηλά στο βάθος της ψυχής και σιγά σιγά διεκδικούν χώρο.
Η ζήλια, η κακία, η μανία της σύγκρισης και κυρίως ο ανταγωνισμός, που δυστυχώς επηρεάζει τη δημιουργία και μεταμορφώνεται σ΄εμμονή. Η φιλοδοξία που δεν ονειρεύεται να εξελιχθεί, μα απλώς να ξεπεράσει τον άλλον και έτσι… εξαντλείται, μαυρίζει, βυθίζεται στο πιο βαθύ σκοτάδι.
Πολλές φορές καταφέρνουμε να κρύψουμε αυτά τα συναισθήματα. Φοράμε μάσκες: την αυστηρότητα, την κριτική, το ψεύτικο χαμόγελο. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζήλια μπορεί όντως να σου ευχηθεί «μπράβο» παρόλο που η μόνη του ευχή είναι η θεαματική πτώση σου. Μπορεί ακόμη και να σε μιμειθεί, για να προσπαθήσει να σε ξεπεράσει, όχι φυσικά επειδή σε θαυμάζει, μα επειδή δεν αντέχει να μην είναι εκείνος στο κέντρο των εξελίξεων.
Σε όλες αυτές τις αντιδράσεις μας οδηγούν οι σκέψεις. Εκείνες οι βαθιές, βασανιστικές σκέψεις που γεννιούνται μέσα στο σκοτάδι, κάθε φορά που η επιτυχία του άλλου γίνεται επικύνδινη απειλή, η χαρά μου ένα αβάσταχτο βάρος στην καρδιά, η αναγνώριση του μια μεγάλη μαχαιριά, μια ασήκωτη αδικία για μας.
Αυτές οι σκέψεις μας παραμορφώνουν, μας απομονώνουν, μας σπρώχνουν σε μια υπόγεια μοναξιά, που τελικά μας αρρωσταίνει. Γιατί εκεί δεν υπάρχουν φίλοι παρά μονάχα αντίπαλοι – δεν υπάρχουν στόχοι, μόνο σύκριση.
Και κάπου εκεί χάνεται η αλήθεια μας, γιατί όταν η σκέψη και η προσοχή μας έχουν σταθεί μονάχα στο τι κάνουν οι άλλοι, δεν υπάρχει χώρος για μας, για τη δική μας αλήθεια, για τη δική μας εσωτερική φωνή. Έτσι η ζωή ξαφνικά μικραίνει και η ψυχή παραμένει κλειστή σ΄ένα σκοτεινό δωμάτιο, δίχως διέξοδο διαφυγής.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πόσο λυτρωτικό είναι να κοιτάμε την εξέλιξη του άλλου, να τη θαυμάζουμε και ταυτόχρονα να ονειρευόμαστε τη δική μας. Γιατί οι άλλοι δεν μπορούν να γίνουν ‘Εμείς’, όπως ‘Εμείς’ δεν μπορούμε να γίνουμε οι άλλοι.
Όταν παύεις να μετριέσαι με τον κόσμο, τότε αρχίζεις πραγματικά να μετράς ποιος αληθινά είσαι.
Τότε και μόνο τότε… το φως επιστρέφει.
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα, Επιμελήτρια εκδόσεων
Διαχειρίστρια του blog των Εκδόσεων Γλαύκα
