Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Και δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα αισθήματα μου…
Και δεν υπάρχει νερό να πιω… να καθαρίσω τα χείλη και το σώμα μου… Πώς μπορώ να αντέξω το βάρος αυτής της τρέλας μόνη χωρίς την ανάγκη να ανακοινώσω στους φίλους μου ότι οι μέρες μας πάνε χαμένες σε αυτό το χάος που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε…
Μια τέτοια τρομερή, τρομακτική ξηρασία που εκδηλώνεται με μια σιωπηλή ερήμωση σωματικής και συναισθηματικής κατάστασης. Στεγνώνει τη στερεά, αφήνοντας σημάδια στη γη… μαραμένα, ξεραμένα βότανα όπως ακριβώς κάνουν οι άχαροι, απερίσκεπτοι άνθρωποι στους άλλους, ενώ διαβρώνει το πνεύμα, καλλιεργώντας την απελπισία και την αίσθηση της απώλειας.
Πώς υποτίθεται θα αποκαταστήσω την πίστη μου, την αυτοπεποίθηση μου, τη ζωή μου, την πηγή που θα με φιλτράρει με αέρα, πνεύμα και νερό… να αναπτυχθώ, της γης που χρειάζεται όλα αυτά να μπορέσω να περπατήσω ξανά ξυπόλητη ελεύθερα στον ήλιο.
Λαχταρώ να πω δυο λόγια σοφίας, αλήθειας και αγάπης που βγαίνουν από την καρδιά μου, να πλύνω τα χείλη μου και να καθαρίσω κάθε ουγγιά του σώματος μου με νερό πηγής… μια καρποφορία, μια πληρότητα χάρης που δεν θα με αφήσει ποτέ να νιώθω μοναξιά και βαρύτητα.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
