Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Λάμπει η Ψυχή
Θα ΄θελα να ήμουν ατρόμητη
Γεννημένη, για να τιμωρήσω και να εκδικηθώ
Ταμένη, στο απόλυτο σκοτάδι το πυκνό
που είναι ανίκανο να δει τη ζωή,
που γεννιέται κρατώντας σφιχτά στη χούφτα την ελπίδα
πως ο κόσμος θα ομορφύνει ξανά πολύ.
Περίεργη επιλογή, να θέλεις ν΄αλλάξεις την ψυχή
και τη μάτια του κόσμου που καιροφυλακτεί.
Ίσως γιατί τελικά ο άνθρωπος όλα τα μπορεί
το άγγιγμα του αγγέλου να κλέψει
την ψυχή να μαχαιρώσει και να στήσει τρανταχτή γιορτή.
Αν θα τα καταφέρεις, απορείς
και ρωτάς τ΄άστρα και τα δειλινά
γιατί το σκοτάδι τρύπωσε τόσο βαθιά μέσα στη γενιά.
Άμοιρη καρδιά…
δεν ξέρω ακόμη αν πρέπει να σε λυπάμαι
ή αν πρέπει να κάνω τάμα στην Παναγιά
να σε προστατεύσει, από του όχλου την πετροβολιά.
Κοίτα τα σύννεφα
που χορεύουν ξένοιαστα σαν νεογέννητες νιφάδες του χιονιά,
που κυνηγάνε τα όνειρα και τα καραμελωμένα γιασεμιά,
που δροσίζουν την κάψα μιας έφηβης ψυχής
που ζεσταίνουν την παγωνιά μιας σκοτεινής – έρημης ζωής.
Θα΄θελα να ήμουν ατρόμητη και ζοφερή
Ο τελευταίος λοιμός μ΄ανθρώπινη μορφή
Αυτός που θα επιβάλει τον φόβο και τη φυλακή
των ανόητων σκοτεινών που περπατάνε σ΄αυτήν τη γη…
Ανόητοι τυφλοί
η ψυχή λάμπει όπου και αν θαφτεί,
όπου και αν εγκλωβιστεί,
όσο και αν πληγωθεί…
Ακολουθήστε μας και στο Google news, και στο Youtube και κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.