Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Πόνος
Τι είναι πόνος… ποιος και πως μπορεί κανείς να το περιγράψει, να το εξηγήσει σ έναν που δεν το έχει αισθανθεί, που δεν το έχει ζήσει, που είναι αδιάφορος και παγωμένος σε αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα και ευαίσθητο θέμα…
Και ο κόσμος που τον βλέπει τι παρατηρεί…? μια σωματική δυσφορία που περιλαμβάνει ενοχλήσεις, ταχυπαλμίες και άλλα χτυπήματα, η μια ψυχική οδύνη που μπορεί να προέρχεται από άγχος, αγωνία, από αμηχανία, ανησυχία, από βάσανο η και στεναχώρια.
Και για ποιο πόνο μιλάμε… για εκείνο που καρφώνεται από λογια που διαπερνά το σώμα σαν σφαίρα, που ανεβάζουν τη πίεση και σφάζουν τη καρδιά… Μήπως η σιωπή… μήπως η απασχόληση με έναν άνθρωπο το να προσπαθείς να βγάλεις άκρη, να μάθεις τι σκέφτεται, να έχεις μια επικοινωνία μαζί του και αυτός να μην ανταποκρίνεται… μήπως η αδιαφορία και η αποφυγή ενώ εσύ ενδιαφέρεσαι και νοιάζεσαι και δεν είναι αμοιβαίο…
Και εσύ μέσα στο πόνο σου θεωρείς είναι μια άδικη περιφρόνηση όπου κάθεσαι με τις ώρες βυθισμένος σε ανάμεικτες σκέψεις. Ο πόνος δεν προέρχεται μοναδικά από ξυλοδαρμό, από μια σωματική πληγή όπως ένα έγκαυμα. Ο άνθρωπος υποφέρει από ελλείψεις και από απώλειες. Η ψυχή του κλαίει ακόμα για τον άνθρωπο που έχει χάσει και που αναζητάει. Είναι πόνος της μοναξιάς και της εγκατάλειψης ενώ όταν ήταν νέος…όταν ήταν καλά είχε πολλούς γύρω του.
Ενώ τώρα που είναι ανήμπορος, ηλικιωμένος, οικονομικά περιορισμένος, δεν είναι χρήσιμος προκαλώντας του μεγάλο, αφόρητο πόνο και μελαγχολία. Ο πόνος κορυφώνεται όταν συνειδητοποιεί ότι κάθεται σε ασταθές έδαφος σαν ωκεανός νερού με κύματα να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα πόδια του. Είναι επειδή νιώθει χαμένος και μόνος. Περιμένει κάποιον να έρθει να τον δει, αλλά μάταια… απλώς κοιτάζει στο κενό περιμένοντας έναν γνωστό, έναν φίλο, ακόμα και έναν άγνωστο.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
