Γράφει ο Παναγιώτη Τζαννετάτου
Ο χρόνος, η διάρκεια και η ύπαρξη συνιστούν ένα τρίπτυχο που ορίζει την ανθρώπινη συνθήκη. Ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένας ταξιδιώτης μέσα στον χρόνο, αλλά και δημιουργός του.
Μέσα από τη μνήμη, την προσδοκία και το βίωμα, ο χρόνος αποκτά ποιότητα, βάθος, μορφή. Η διάρκεια δεν είναι η αντίσταση στη φθορά, αλλά η ποιοτική πυκνότητα του βιώματος. Και η ύπαρξη, αντί για ένα τυχαίο συμβάν μέσα στο σύμπαν, αναδεικνύεται σε ποίηση που διαπραγματεύεται διαρκώς τη σχέση της με την παροδικότητα.
Ίσως, τελικά, η αποδοχή του χρόνου να μην είναι παραίτηση, αλλά μορφή σοφίας. Όπως έγραφε ο Ρίλκε: «Το να είσαι σημαίνει: να αλλάζεις. Το να είναι κανείς τέλειος σημαίνει: να έχει αλλάξει συχνά.» Ο χρόνος, λοιπόν, δεν είναι ο εχθρός της ύπαρξης — είναι ο καθρέφτης της.
