Γράφει ο *Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Εξ αφορμής ορμώμενος από την προκαλούσα αλγεινή εντύπωση στον Ελληνικό λαό έκθεση της ζωγραφικής, η οποία φιλοξενείται μάλιστα στην Εθνική μας πινακοθήκη όπου εικόνες Αγίων παραποιούνται κατά τον αισχρότερο τρόπο θα ήθελε ο υποφαινόμενος να εξετάσει εις το παρόν, σημείωμα σκέψεων, ποια τα όρια της τέχνης αναφορικώς με την ελευθερία έκφρασης.
Σε μία δημοκρατία ο καθείς έχει το δικαίωμα της γνώμης και της έκφρασης. Αυτό είναι μια θεωρητική τοποθέτηση η οποία όμως στις σκοταδιστικές ημέρες μας, λαμβάνει άλλες διαστάσεις και καθίσταται προσβλητική για την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνορθόδοξου λαού μας ο οποίος ανδρώθηκε με αξίες όπως η πίστη εις τον Θεόν, ο θεσμός της οικογένειας και η αγάπη προς την Πατρίδα.
Ακούγεται συχνά δε και επαισχύντως πως η τέχνη δεν έχει όρια. Και όμως η τέχνη ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει όρια και να σέβεται το κοινό αισθητήριο ειδάλλως τέχνη η οποία παράγεται προκειμένου να προσβάλλει τους περισσότερους, δεν μπορεί και να χαρακτηρίζεται τέχνη.
Δεν είναι η συνείδηση του Ελληνικού λαού μας, ένας βρώμικος οίκος ανοχής των πάντων. Δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ο λαός μας ένας λαός ο οποίος δέχεται το κάθε τι και μάλιστα κάτι το οποίον έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με τα πιστεύω του προς έναν Θεό. Πέραν όμως των νομικών συνεπειών τέτοιων πράξεων ως τις ορίζει ή εν προκειμένω δεν τις ορίζει ο νόμος των ανθρώπων ο κατασκευασμένος από ανθρώπους, υφίσταται και ένα άλλο τεράστιο ζήτημα. Αυτό της ηθικής διατάραξης ενός ολάκερου λαού. Αυτό της βεβήλωσης της πίστεως μας αλλά και της πίστεως του κάθε ανθρώπου όπου γης.
Βεβαίως ο καθείς δικαιούται να βιώνει την ύπαρξη του κατά πως το νομίζει ο ίδιος ορθότερον. Όμως πάντοτε με γνώμονα τον σεβασμό προς τον διπλανό του. Στις μέρες μας , μέρες αναθεωρητισμού αξιών του παλαιού κόσμου, συμπεριφορές όπως η βεβήλωση των Αγίων εικόνων δεν είναι δυνατόν να καθίστανται πλέον ανεκτές εκ του νόμου ηθικού και ανθρώπων. Και είναι προφανές πως ΟΥΔΕΙΣ έχει το δικαίωμα για τους δικούς του λόγους να εμπλέξει το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων, να σοκάρει, να περιγελάσει όχι μόνον την πίστη ημών των Ελλήνων, αλλά και του κάθε ανθρώπου.
Η δημοκρατία και η τέχνη έχει όρια. Και τα όρια αυτά τα εκαθόρισε ο μνημειώδης λόγος του θυμόσοφου Γέρου του Μωριά Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο οποίος εις τον λόγο του προς την τότε νεολαία των Ελληνοπαίδων εις την Πνύκα, ομίλησε περί την «ΦΡΟΝΙΜΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ».
Ζήτημα λοιπόν καταπατήσεως της δημοκρατίας μας θέτει σφόδρα η ελευθεριότητα και όχι η ελευθερία στην τέχνη. Η ανεμπόδιστη και δίχως φραγμό έκφραση κάθε ανούσιας και ανόσιας έκφρασης της. Όρια τα οποία θα οφείλαμε όλοι μας αμοιβαίως να σεβόμεθα και όχι μονόπλευρα να θεωρούνται “φασίστες” (η γνωστή καραμέλα του νεοταξισμού) και οπισθοδρομικοί, όσοι έχουν αξίες και σταθερές στην ζωή των και δεν άγονται και φέρονται ως από τον άνεμο της νεοταξικότητας και της νεοτοξικότητας η οποία διαφθείρει τα ήθη στον βωμό της δήθεν ελευθερίας του λόγου.
Δεν είναι όλα προς κατανάλωση. Δεν είμεθα όχλος αλλά είμεθα λαός. Και λαός ο οποίος επιτρέπει την σήψη να εισέλθει εις τον οργανισμό του από υγιής εντός συντόμου διαστήματος καθίσταται ασθενής, καθίσταται ο επί της κλίνης του θανάτου λαός, ο οποίος δεν έχει φυσικά μέλλον.
*Μουσικοσυνθέτης, του Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ και της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, Δημοσιογράφος και κριτικός Λογοτεχνίας
