Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Το άφησα πίσω μου
Το ξερίζωσα από το μυαλό και τη ψυχή μου
και το πέταξα σε μια γωνιά…
Μόνο …χιλιοφορεμένο… φθαρμένο να ξεψυχήσει
να σβήσει μαζί με την αγάπη σου…
Ένα τετριμμένο, αδιάφορο όνομα
που η μοίρα το έκανε ταυτότητα σε μια τρελή
που ένας μεθυσμένος ιερωμένος το΄κανε ελπίδα και φωνή
Κάθε φορά που φώναζες τ΄όνομα μου
ζήλευα την ηχώ που άγγιζε τις χορδές σου… ευλογημένη ηχώ
την ανάσα που χάιδευε τα χείλη σου… ευλογημένο χάδι
τώρα σιωπή… θάνατος… βουβή κραυγή
κανείς δε θα ξαναπεί τ΄όνομα μου
κανείς δε θα τραγουδήσει τη χαρά μου
Μια άφωνη σκιά στα δρομάκια τα παλιά
Μια ανάσα ξεχασμένη… μια άυλη βρωμιά
Το πέταξα… μα δε μετάνιωσα
κανείς να μην το σηκώσει στα χείλη του ξανά
κανείς να μην απαντήσει στη λαλιά
ευχή και κατάρα ακόμη και στα πουλιά
να μην αναγνωρίσουν τη λέξη
που όνομα έγινε για μια άρρωστη καρδιά
Γιατί αρρώστησε η καρδιά… σώπασε η χαρά
μαράθηκαν τα γέλια και τα φωτεινά
σκοτάδι στη φωλιά
σκοτάδι στη ματιά
από τη στιγμή που νέκρωσε η φωνή
που κραύγαζε τ΄όνομα σπονδή… ‘Αγάπη μου Ζωή’
Ακολουθήστε μας και στο Google news, και στο Youtube και κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.