Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Βαθιά ευγνωμοσύνη … μη φοβού…
Η αγάπη και η συμπαράσταση σας με συγκινούν και μου δίνουν κάθε έμπνευση και δύναμη να συνεχίσω να γράφω ερασιτεχνικά… απλά, με μια λαϊκή γλώσσα που προσπαθώ να είναι κατανοητή για όλους. Δεν είμαι γέννημα, θρέμμα Ελλάδας όπως φαντάζομαι είναι και άλλοι αρθρογράφοι … αλλά αυτή την στιγμή μιλώ για τον εαυτό μου. Δεν καυχιέμαι! Αλίμονο. Απλά εκφράζομαι όπως νιώθω απέναντι σε σας, και να ξανά επισημάνω την τεράστια ευγνωμοσύνη μου.
Έχω μάθει να ταπεινώνομαι από πολύ μικρή ηλικία… να βρίσκομαι πάντα κάπου ανάμεσα στο πλήθος αποφεύγοντας τους επαίνους… προσπαθώντας να δείξω την εκτίμηση μου σε αυτούς που με αναγνωρίζουν και με αποδέχονται γι’ αυτό που είμαι είτε ιδιαιτέρως είτε δημόσια… σε αυτούς που άπλωσαν το χέρι τους σε δύσκολες στιγμές, που όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, είναι ελάχιστοι με βάση την δική σας προσωπική εμπειρία. Έδωσα αξία όπως και εσείς σε άτομα που δεν έπρεπε… που δεν το άξιζαν… που απαιτούσαν πολύ περισσότερα…
Έδωσα το χέρι μου, μετά το πόδι μου, και τον ιδρώτα μου… που λέει ο λόγος, και πάλι κυρίευσε η «αχαριστία» η «άρνηση» η «απόσταση» και η «εχθρότητα!» Αυτό ήταν, και είναι το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Δεν πειράζει γιατί ότι έκανα και συνεχίζω να κάνω το βλέπει ο Παντοδύναμος. Επίσης, έχω ξεχωρίσει τι είναι το δίκαιο και το άδικο σχετικά με το που να απολογούμαι και σε ποιον με αφορά η γνώμη που έχει για μένα, και τι κάνω η μη με την, και στην ζωή μου. Όπως γράφω παραπάνω, δεν με αφορά την γνώμη του κόσμου, των τρίτων… τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος ειδικά όταν δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες και τα γεγονότα της ζωής μου. Δεν έχω το φόβο τους. Είμαι ένα ανοιχτό βιβλίο.
Ο μοναδικός φόβος μου είναι Στο Θεό. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει αποκλειστικά. Φόβου Θεού και Αγάπη Θεού ταυτόχρονα. Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον που ονομάζεται ομογένεια… ξενιτιά για πολλούς Έλληνες σαν τους γονείς μου και για άλλους σαν πολλούς από εσάς, έγινα μάρτυρας σε πολλά και διάφορα περιστατικά… θετικά και αρνητικά. Μέσα από αυτά, δείλιασα, έκλαψα, λύγισα, γονάτισα, στάθηκα όρθια, αγωνίστηκα, παρακάλεσα, προσευχήθηκα, χαμογέλασα, νίκησα, αξιώθηκα, πέτυχα τους στόχους μου, στάθηκα πλάι σε δικούς μου και ξένους για συναισθηματικούς λόγους και μη… Βίωσα καταστάσεις κακοποίησης και χειρισμού φίλων, ψυχολογικούς πολέμους, οικογενειακές ταραχές για περιουσιακές κληρονομιές ανάμεσα σε αδέρφια…
Πληγώθηκα, άντεξα και Δόξα Τον Θεό επιβίωσα δικούς μου προσωπικούς αγώνες «που δεν αφορά κανένα εκτός από εμένα, την καρδιά μου και Τον Θεό.» Δικός μου σταυρός, δικός μου αγώνας … όπως του καθενός. Ο καλός φίλος μπορεί να σε συνοδεύει στο δρόμο σου για συμπαράσταση, να σε ακούσει, να σου πει ένα καλό λόγο… αλλά δεν μπορεί ούτε να σε κρίνει ούτε να φορέσει τα παπούτσια σου και να συνεχίσει το δρόμο σου ως το τέλος. Έχει δικό του σταυρό … είτε μικρότερο η μεγαλύτερο.
Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι πιο σοφότεροι, πιο έξυπνοι από εμένα που έχουν φάει την ζωή με πολέμους, φτώχεια, πείνα. ορφάνια… … και είναι πιο κατάλληλοι να διηγηθούν γεγονότα και προσωπικές εμπειρίες που να μας προκαλέσουν ανατριχίλα και μπορεί αλλαγή σκέψεως, τακτικής και συμπεριφοράς σε θέματα ζωής. Εγώ γράφω η/και εκφράζομαι σαν απλή, ελεύθερη γυναίκα, μια φωνή που θέλω να αντιπροσωπεύω ανιδιοτελής όσους δεν μπορούν ή φοβούνται να μιλήσουν… ειδικά για γυναίκες. Αυτές η αυτοί που είναι ή αισθάνονται παγιδευμένοι συναισθηματικά ή σωματικά. Γράφω με την ελπίδα και την κατανόηση ότι το μήνυμα μου προς εσάς δεν είναι μήνυμα κριτικής αλλά ένα της εκτίμησης, συμπόνιας και αναγνώρισης. Έχω κάνει λάθη και προσπαθώ να αναλάβω ευθύνη για αυτά, μαθαίνοντας επίσης από αυτά. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό όπως γνωρίζετε. Χρειάζεται πολύ θάρρος και ευθύτητα. Είναι μια καθημερινή διαδικασία και μια δουλειά με τον εαυτό σου να μάθεις και να τα καταφέρεις. Το καλύτερο είναι να απελευθερωθείς από την αμφιβολία και να εκφραστείς… μην κρύβεις κανένα συναίσθημα γιατί αλλιώς θα αρρωστήσεις.
Προσπαθήστε να είστε ευγενικοί θέτοντας όρια ταυτόχρονα. Μπορεί να έχετε καταπιεί μεγάλες στενοχώριες ή να έχετε υποφέρει αρκετά. Μπορώ να συνεχίσω και να βαραίνω πιθανώς όσους βρίσκουν όλα αυτά γελοία, οπότε θα σταματήσω. Όλα αυτά και άλλα μυριάδες πράγματα μου έχουν δώσει τη δυνατότητα να γράφω απλά, διαφορετικά κείμενα ή άρθρα με βάση τα σενάρια της ζωής. Σας ευχαριστώ πολύ για την σπάνια ευκαιρία να εκφραστώ, και με κάποιο τρόπο να έρθω πιο κοντά σας. … να έχετε μια εικόνα ότι η πένα μου δεν είναι του αέρος αλλά της ψυχής μου.
Τα ελληνικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα αλλά προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Εξασκώ τα ελληνικά επειδή αισθάνομαι ότι κατά βάθος στην ψυχή το αίμα μου δεν μου επιτρέπει να εκφραστώ όπως θα ήθελα στην μητρική μου γλώσσα… τα αγγλικά. Θέλω να κλείσω με δυο σημαντικά ρητά που με αγγίζουν και μπορεί να σας αγγίξουν επίσης. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να κουβαλάς μέσα σου μια ανείπωτη ιστορία». ~ Μάγια Αγγέλου Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να σταματήσεις να λες «Εύχομαι» και να αρχίσεις να λες «Θα το κάνω». Μη θεωρείτε τίποτα αδύνατο, στη συνέχεια αντιμετωπίστε τις δυνατότητες ως πιθανότητες. ~ Κάρολος Ντίκενς
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
Ακολουθήστε μας και στο Google news