Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Δεν έμαθα να γράφω
Η μάνα μου δε μ΄έμαθε να γράφω
σπαράζω που οι λέξεις φτωχές, πεινασμένες
αδύναμες και σκουριασμένες
τρέχουν να σε φτάσουν
να σου δώσουν τον καημό
ν΄ακουμπήσουν ένα χάδι και έναν σπασμό
ένα παθιασμένο αναστεναγμό.
να στα χαρίσουν όλα και να σου ψιθυρίσουν
του τρελού το όνειρο το πιο ερωτικό
και εγώ απελπισμένος ν΄αναζητώ
ένα κομμένο γιασεμί
λίγο κρασί και ένα δακρυσμένο κεντητό φυλαχτό.
Η μάνα μου δε μ΄έμαθε να γράφω
σκίζω τα ρούχα
χαράζω τα κύτταρα βαθιά
παλεύω να σου στείλω όλα τα μυστικά
τ΄άπρεπα. τα σοβαρά
αυτά που δεν τολμώ να βγάλω από την καρδιά
αυτά που ξέφυγαν
και πετάνε γύρω μου σαν ξένοιαστα πουλιά
Ένας φτωχός αγράμματος γεωργός
δυο χέρια αλέτρια που προσκυνάνε την πιο γλυκιά θεά
που σέρνουνε θεριά
που σπέρνουν όνειρα απατηλά
δυο χείλη σκληρά που δε ξέρουν να φιλάνε
που τραγουδάνε για ξέπλεκα μεταξωτά μαλλιά
που ψιθυρίζουν για άνομα φιλιά
Η μάνα μου δε μ΄έμαθε να γράφω
χαράζω το παραμύθι μας σε μια παλιά μουριά
στέκομαι στον ίσκιο της και μαχαιρώνω την καρδιά
αίμα-μελάνι για δυο μάτια μελιά
για δυο χείλη φωτιά
για μια ανάσα -την τελευταία-
και για το απατηλό , το αιώνιο ‘Σ΄αγαπώ’
που μου΄δειξες πως γράφεται μια νυχτιά…
