Γράφει ο *Νικόλαος Χατζόβουλος.
Εισαγωγή
Στον σημερινό σύνθετο και διασυνδεδεμένο κόσμο, οι επαγγελματίες ασφαλείας καλούνται όλο και περισσότερο να πλοηγηθούν σε ένα εξελισσόμενο τοπίο, όπου η ενσωμάτωση και εναρμόνιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι μόνο ηθική ανάγκη, αλλά στρατηγική επιταγή. Η αυξανόμενη εποπτεία των επιχειρήσεων ασφαλείας — είτε πρόκειται για δημόσια επιβολή του νόμου (governmental), εταιρική ασφάλεια (private security) ή ιδιωτικούς παρόχους στρατιωτικών υπηρεσιών (private military) — τονίζει τη σημασία της κατανόησης και τήρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως αναπόσπαστο μέρος της ουσιαστικής διατήρησης της επιχειρησιακής νομιμότητας συνδυαστικά με την κοινωνική εμπιστοσύνη. Οι επαγγελματίες ασφαλείας ανεξαρτήτως προέλευσης επιχειρούν στην κόψη ενός τριπλού ξυραφιού. Της διακυβέρνησης, της επιβολής του νόμου και των διεθνών σχέσεων, όπου οι ενέργειές τους έχουν βαθιές επιπτώσεις τόσο στις ατομικές ελευθερίες όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό-πολιτικό περιβάλλον.
Οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν κατορθώσει να ενσωματωθούν στον ιστό της προσπάθειας διακυβέρνησης των Ηνωμένων Εθνών μέσα από διεθνείς κανόνες, συνθήκες και πρότυπα, και η τήρησή τους από τους επαγγελματίες ασφαλείας ενισχύει όχι μόνο το ηθικό κύρος των επιχειρήσεων τους αλλά και την αποτελεσματικότητα και τη βιωσιμότητα της υπόστασης τους στο διηνεκές. Ουσιαστικά, η συμμόρφωση με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πλέον περιφερειακή στη διαχείριση της ασφάλειας· είναι κεντρική στην πρακτική και τη νομιμότητά της.
Το παρόν άρθρο εξετάζει τις νομικές, ηθικές και επιχειρησιακές επιταγές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα επαγγέλματα ασφαλείας παραθέτοντας περιπτώσεις από το ΡώσοΟυκρανικό και την Γάζα οι οποίες αντικατοπτρίζουν τις συνέπειες της αποτυχίας ενσωμάτωσης αυτών των αρχών.
Οι Νομικές και Ηθικές Επιταγές
Η νομική βάση για την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τους επαγγελματίες ασφαλείας είναι ισχυρή, καθώς στηρίζεται σε ακρογωνιαία διεθνή έγγραφα όπως η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΟΗΕ, 1948), το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα (ICCPR) και τις τέσσερις βασικές Συμβάσεις της Γενεύης που υιοθετήθηκαν το 1949, καθώς και τα δύο επιπρόσθετα πρωτόκολλα του 1977. Αυτά τα έγγραφα παρέχουν σαφείς κατευθυντήριες γραμμές που καθορίζουν τα δικαιώματα και τις προστασίες που οφείλουμε προς τους ανθρώπους, ακόμη και σε καταστάσεις σύγκρουσης και αναταραχής. Η Οικουμενική Διακήρυξη ορίζει θεμελιώδη δικαιώματα όπως το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την ασφάλεια του ατόμου, και είναι ευθύνη των επαγγελματιών ασφαλείας να σέβονται αυτές τις αρχές σε όλες τις πτυχές της εργασίας τους.
Τα εθνικά νομικά πλαίσια, στην πλειοψηφία τους, ενσωματώνουν αυτά τα διεθνή πρότυπα, επιβάλλοντας νομικές υποχρεώσεις και περιορισμούς στους επαγγελματίες ασφαλείας. Για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ECHR) παρέχει νομική στήριξη για άτομα των οποίων τα δικαιώματα παραβιάζονται από παράγοντες ασφαλείας εντός των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, οι αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συχνά εμφιλοχωρούν στους εθνικούς νόμους, πράγμα που σημαίνει ότι οι επαγγελματίες ασφαλείας αντιμετωπίζουν νομικές συνέπειες για περιπτώσεις παραβιάσης και σε εθνικό επίπεδο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ιδιωτικές εταιρείες ασφάλειας και οι αρχές επιβολής του νόμου υπόκεινται σε αγωγές ή διεθνείς κυρώσεις όταν διαπιστώνεται ότι παραβιάζουν υποχρεώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως συνέβη κατά της Blackwater (νυν Academi), η οποία εμπλέκεται σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και Αφγανιστάν. Αντίστοιχες περιπτώσεις υφίστανται και εναντίων της Ρωσικής Wagner για περιπτώσεις παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θηριωδίες εν γένη στην Αφρικανική ήπειρο.
Ηθικά, το επάγγελμα της ασφάλειας καθοδηγείται από αυστηρούς κώδικες δεοντολογίας οι οποίοι δίνουν έμφαση στη δικαιοσύνη, την αμεροληψία και τον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Διεθνής Κώδικας Συμπεριφοράς για Παρόχους Υπηρεσιών Ιδιωτικής Ασφάλειας (ICoC, 2010) καθορίζει αυτές τις ευθύνες, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αποφυγής συνενοχής σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις αυτών των ηθικών αρχών όχι μόνο βλάπτουν άτομα, αλλά διαβρώνουν επίσης τη ηθική εξουσία και τη νομιμότητα των θεσμών ασφαλείας, οδηγώντας σε δημόσια δυσπιστία και φθορά της φήμης του λειτουργήματος. Από ρεαλιστική σκοπιά, όπως υποστήριξε ο Kenneth Waltz (1979), παρόλο που τα κράτη και οι οργανισμοί πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στην επιβίωση και την ασφάλεια, αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα με τη διατήρηση της εγχώριας νομιμότητας και της διεθνούς αξιοπιστίας, η οποία απαιτεί τήρηση των προτύπων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Επιχειρησιακή Αποτελεσματικότητα και Ανθρώπινα Δικαιώματα
Η επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα στον τομέα της ασφάλειας είναι αλληλένδετη με την επιτυχή προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιχειρήσεις ασφαλείας που θεωρούνται άδικες, καταχρηστικές ή δυσανάλογες μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένες εντάσεις μεταξύ των εμπλεκόμενων δρώντων, κοινωνικές αναταραχές μικρής και μεσαίας κλίμακας εθνικού επιπέδου και ακόμη και γενικευμένες πολυεθνικές εξεγέρσεις. Αυτό κατέστη εμφανές στους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου στρατιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες παρέλειψαν την προστασία των άμαχων πολιτών συχνά τροφοδότησαν το αντισυνασπισμικό αίσθημα σε πολυεθνικό επίπεδο, υπονομεύοντας τελικά την επιτυχία μέρους των αποστολών ασφαλείας. Αντίθετα, επιχειρήσεις που επιδεικνύουν ουσιαστικό σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα προωθούν μεγαλύτερη συνεργασία με τις τοπικές κοινότητες, μειώνουν την πιθανότητα βίαιων αντιδράσεων και επιτρέπουν πιο αποτελεσματική συλλογή πληροφοριών.
Επιπρόσθετα, οι αρχές της αναγκαιότητας, της αναλογικότητας και της λογοδοσίας είναι κρίσιμες στις καθημερινές δραστηριότητες των επαγγελματιών ασφαλείας. Για παράδειγμα, η αρχή της αναγκαιότητας υπαγορεύει ότι οποιαδήποτε χρήση βίας πρέπει να είναι απαραίτητη για την επίτευξη ενός νόμιμου στόχου, ενώ η αναλογικότητα εξασφαλίζει ότι το επίπεδο της χρησιμοποιούμενης βίας είναι ανάλογο με την απειλή. Αυτές οι αρχές κατοχυρώνονται στο διεθνές δίκαιο, όπως στις Βασικές Αρχές του ΟΗΕ για τη Χρήση Βίας και Πυροβόλων Όπλων από Αξιωματούχους Επιβολής του Νόμου (1990), οι οποίες τονίζουν ότι η χρήση θανατηφόρας βίας πρέπει να γίνεται μόνο όταν είναι αυστηρά αναπόφευκτη για την προστασία της ζωής.
Η τήρηση των προτύπων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις επιχειρήσεις ασφαλείας μπορεί επίσης να μετριάσει τους κινδύνους και να μειώσει τις ευθύνες. Έκθεση του 2019 από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC) τονίζει ότι όταν οι δυνάμεις ασφαλείας εφαρμόζουν αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η προστασία των αμάχων σε ζώνες σύγκρουσης, μειώνονται οι πιθανότητες επιχειρησιακών αποτυχιών, απωλειών αμάχων, και νομικών ενεργειών κατά του προσωπικού τους. Ο κίνδυνος αρνητικής διεθνούς προβολής, βλάβης της φήμης, ακόμη και κυρώσεων μειώνεται αισθητά όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται σεβαστά, ενισχύοντας περαιτέρω τη στρατηγική σημασία της συμμόρφωσης.
Η Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα: Μια Βασική Ικανότητα
Το υβριδικό και ταχέως εξελισσόμενο περιβάλλον ασφαλείας απαιτεί οι επαγγελματίες ασφαλείας να λαμβάνουν πλήρη και συνεχή εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Καθώς οι επιχειρήσεις ασφαλείας, ανεξαρτήτως κλίμακας, γίνονται ολοένα και πιο περίπλοκες, καλύπτοντας τομείς όπως η κυβερνοασφάλεια, η αντιτρομοκρατία και η αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, η ανάγκη για ενσωμάτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κάθε επίπεδο εκπαίδευσης γίνεται κρίσιμη όσο ποτέ άλλοτε. Αυτή η εκπαίδευση πρέπει να καλύπτει το κατάλληλο διεθνές και εθνικό νομικό πλαίσιο, την ηθική στη λήψη αποφάσεων, και πρακτικές εφαρμογές, διασφαλίζοντας ότι το προσωπικό μπορεί να ανταπεξέλθει σε καταστάσεις υψηλής πίεσης όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα κινδυνεύουν περισσότερο.
Η εκπαίδευση πρέπει επίσης να είναι συγκεκριμένη ανάλογα με το απαιτούμενο πλαίσιο, αναγνωρίζοντας ότι οι νομικές και επιχειρησιακές προκλήσεις διαφέρουν από περιβάλλον σε περιβάλλον και από επιχείρηση σε επιχείρηση. Για παράδειγμα, οι επαγγελματίες ασφαλείας που αναπτύσσονται σε ζώνες σύγκρουσης, ή σε προσπάθειες ανοικοδόμησης μετά από συγκρούσεις, ή ακόμη και σε μεικτές επιχειρήσεις προσπάθειας ανοικοδόμησης σε ενεργές ζώνες σύγκρουσης πρέπει να είναι εξοικειωμένοι με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, τους κανόνες που διέπουν τη μεταχείριση των κρατουμένων και των αμάχων, και το εθνικό νομικό πλαίσιο στην χώρα δράσης. Οι καταγγελίες για βασανιστήρια και κακομεταχείριση κρατουμένων στις περιοχές που ελέγχονται από τη Ρωσία στην Ουκρανία, κατά τη διάρκεια του πολέμου καταδεικνύει πώς η αποτυχία στην εκπαίδευση του προσωπικού ασφαλείας στα πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορεί να οδηγήσει σε εξωφρενικές καταχρήσεις με διαρκείς γεωπολιτικές συνέπειες υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ρωσίας και του εκάστοτε δρώντα στην παγκόσμια σκηνή.
Επιπλέον, δεδομένης της εκθετικά αυξανόμενης ιδιωτικοποίησης της ασφάλειας σε παγκόσμιο επίπεδο, οι ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες (PMCs) διαδραματίζουν επιδραστικό ρόλο σε τομείς που κάποτε κυριαρχούσαν οι κρατικοί δρώντες. Και αν απορείτε γιατί οι κρατικοί δρώντες ενώ είχαν εξασφαλίσει το μονοπώλιο χρήσης δύναμης από τη συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648 εκχώρησαν αυτή την κυριαρχία σε ιδιωτικές εταιρίες, η απάντηση έρχεται μέσα από την αναδυθείσα ανάγκη των κρατικών δρώντων να υπερκεράσουν το ψήφισμα περιορισμού της βίας εκτός από πολύ «περιορισμένες περιστάσεις» των Ηνωμένων Εθνών του 1945 (Calazans, 2016). Χρειάστηκαν μόνο 20 χρόνια για τους απανταχού γραφειοκράτες και τους αέναους μισθοφόρους για να ξεπεράσουν αυτό τον φιλειρηνικό σκόπελο δημιουργώντας την πρώτη ιδιωτική στρατιωτική εταιρία (WatchGuard International) το 1965. Αυτοί οι εργολάβοι είναι συχνά λιγότερο υπόλογοι και λειτουργούν υπό διαφορετικά νομικά πλαίσια σε διάφορα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, καθιστώντας εν τέλη ακόμη πιο ουσιώδη τη γνώση των παγκόσμιων υποχρεώσεών τους σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Έγγραφο του Μοντρέ (2008) και ο ICoC είναι κρίσιμες πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην ενίσχυση της λογοδοσίας αυτών των εταιρικών οντοτήτων, αλλά η συνεπής και πλήρης εκπαίδευση παραμένει ουσιαστική πρόκληση στον ιδιωτικό τομέα ακόμη και σήμερα.
Ο Ρόλος της Ηγεσίας στην Προώθηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Η ηγεσία στους οργανισμούς ασφαλείας είναι το κλειδί για την θέσπιση κουλτούρας σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ηγέτες καθορίζουν τον τόνο και την κουλτούρα ενός οργανισμού, και η δέσμευσή τους στα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργική συμπεριφορά και το κοινωνικό αποτύπωμα του οργανισμού. Η ανώτερη διοίκηση πρέπει να διασφαλίζει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα ενσωματώνονται στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, στις πρακτικές κατευθυντήριες γραμμές, και στις στρατηγικές προτεραιότητες. Οι ηγέτες πρέπει να προωθούν τη διαφάνεια, να θεσπίζουν μηχανισμούς λογοδοσίας ενθαρρύνοντας τη δημιουργία περιβάλλοντος όπου τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορούν να αντιμετωπίζονται ανοιχτά χωρίς φόβο επιπτώσεων.
Για παράδειγμα, σε στρατιωτικό ή εταιρικό περιβάλλον ασφάλειας, οι σαφείς και ανεμπόδιστοι μηχανισμοί αναφοράς για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι απαραίτητοι τόσο σε οριζόντιο όσο και σε κάθετο επίπεδο. Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έχει αναπτύξει διάφορα πλαίσια για την αναφορά και αντιμετώπιση κατηγοριών κακής συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένου του Εγχειριδίου Δικαίου του Πολέμου, το οποίο ενισχύει την ανάγκη για συμμόρφωση με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Παρομοίως, στον ιδιωτικό τομέα, εταιρείες όπως η G4S και η Securitas έχουν υιοθετήσει αυστηρές πολιτικές για τα ανθρώπινα δικαιώματα για να αποτρέψουν τη συνενοχή σε παραβιάσεις και να διασφαλίσουν την ηθική συμπεριφορά του προσωπικού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από την ηγετική οπτική γωνία, το να προωθεί κανείς ηθική συμπεριφορά είναι κρίσιμο. Η συζήτηση του Σωκράτη στην ΄΄Πολιτεία΄΄ του Πλάτωνα για τον ρόλο του φιλόσοφου/βασιλιά, ενός ηγέτη που κυβερνά δίκαια με σοφία μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη και σήμερα. Όπως ο ιδανικός ηγέτης πρέπει να κυβερνά με, εκ βάθρων, κατανόηση της δικαιοσύνης και του γενικότερου καλού, έτσι και οι ηγέτες στον τομέα της ασφάλειας πρέπει να δίνουν προτεραιότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα για να καλλιεργήσουν ένα περιβάλλον όπου η ηθική συμπεριφορά εκτιμάται, τηρείται και επιβραβεύεται.
Προκλήσεις και Εμπόδια στη Συμμόρφωση με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα
Παρά τα νομικά, ηθικά, και επιχειρησιακά οφέλη της ενσωμάτωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πρακτικές ασφαλείας, εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές προκλήσεις. Οι λειτουργικές πιέσεις, οι συγκρουόμενες εντολές, και οι περιορισμένοι πόροι μπορεί να εμποδίσουν την ικανότητα των επαγγελματιών ασφαλείας να συμμορφωθούν πλήρως με τις υποχρεώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για παράδειγμα, σε περιβάλλον αυξημένης απειλής, όπως στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις, ενυπάρχει η πίεση να δοθεί προτεραιότητα στους στόχους ασφάλειας έναντι των ανησυχιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κατάσταση η οποία επιτείνεται από την ασάφεια των περιπτώσεων όπου είναι δύσκολο να καθοριστεί η σωστή ισορροπία μεταξύ της ασφάλειας του συνόλου και ατομικών δικαιωμάτων, οδηγώντας σε δυνητικές συγκρούσεις μεταξύ θεσμικών δρώντων αλλά και ατομικό δράμα στη λήψη αποφάσεων.
Επιπλέον, οι επαγγελματίες ασφαλείας μπορεί να έρχονται αντιμέτωποι με αναχρονιστικές θεσμικές κουλτούρες οι οποίες δεν δίνουν προτεραιότητα ή ακόμα και να αγνοούν εκούσια τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι εδραιωμένες στρατιωτικοποιημένες ή αυταρχικές πολιτικές δομές μπορούν να διαιωνίζουν την έλλειψη σεβασμού στις προσεγγίσεις που βασίζονται στα δικαιώματα, ιδίως σε χώρες με αδύναμο κράτος δικαίου ή όπου αυταρχικά καθεστώτα, με ή χωρίς δημοκρατικό προσωπείο, καταστέλλουν τη προσπάθεια σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω ανήθικων κατασταλτικών μέσων. Η υπέρβαση αυτών των εμποδίων απαιτεί εν το βάθει θεσμική μεταρρύθμιση, δέσμευση της ηγεσίας, και διεθνή υποστήριξη σε πρωτοβουλίες εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η επένδυση στην εκπαίδευση, την κατάρτιση, και την άνθιση της ηγεσίας είναι κρίσιμη για την υπέρβαση αυτών των προκλήσεων. Διεθνείς οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Έθνη και η ICRC παρέχουν εκπαιδευτικά πλαίσια και πόρους για να υποστηρίξουν τους επαγγελματίες ασφαλείας σε αυτόν τον τομέα, με τη συνεργασία μεταξύ κρατικών και μη κρατικών δρώντων να είναι ουσιώδης προς αυτή τη κατεύθυνση.
Οι Επιπτώσεις των Παραβιάσεων των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Οι πρόσφατοι και συνεχιζόμενοι πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα αποτελούν σαφείς υπενθυμίσεις των συνεπειών στην αποτυχία ενσωμάτωσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις επιχειρήσεις ασφαλείας. Στην Ουκρανία, αναφορές για επιθέσεις σε πολιτικές υποδομές, εξωδικαστικές εκτελέσεις, και χρήση βομβών διαφόρων τύπων έχουν εγείρει διεθνή ανησυχία (Amnesty International, 2023). Αυτές οι παραβιάσεις όχι μόνο έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένα δεινά αμάχων, αλλά έχουν επίσης υπονομεύσει τη θεμελιακή νομιμότητα των στρατιωτικών δράσεων, τροφοδοτώντας περαιτέρω αστάθεια και σύγκρουση. Η αποτυχία να τηρηθούν τα διεθνή ανθρώπινα δικαιώματα και το ανθρωπιστικό δίκαιο σε αυτές τις περιπτώσεις αναδεικνύει τον καταστροφικό αντίκτυπο της παραμέλησης αυτών των υποχρεώσεων.
Ομοίως, η σύγκρουση στη Γάζα έχει αμαυρωθεί από κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της δυσανάλογης χρήσης βίας στην περιοχή. Η συνεχιζόμενη καταστροφή σπιτιών, σχολείων και νοσοκομείων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές έχει οδηγήσει σε δραματική άνοδο των θύματων μεταξύ των αμάχων, προκαλώντας ευρεία καταδίκη από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (Human Rights Watch, 2023). Αυτές οι παραβιάσεις ενδυναμώνουν τη σημασία της τήρησης των αρχών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο για την προστασία της ζωής των αμάχων, αλλά και για τη διατήρηση της ηθικής και νομιμότητας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά, η γνώση και η εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της επαγγελματικής πρακτικής ολόκληρου του φάσματος των επαγγελματιών ασφαλείας. Οι αρχές αυτές δεν είναι μόνο νομικές και ηθικές επιταγές, αλλά και κρίσιμα συστατικά της αποτελεσματικής και νόμιμης λειτουργίας των επιχειρήσεων ασφαλείας. Δίνοντας προτεραιότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα, οι επαγγελματίες ασφαλείας μπορούν να οικοδομήσουν εμπιστοσύνη με τις κοινωνίες που υπηρετούν, να μετριάσουν τους κινδύνους και να ενισχύσουν τη συνολική αποτελεσματικότητα της εργασίας τους.
Καθώς το παγκόσμιο περιβάλλον ασφαλείας συνεχίζει να εξελίσσεται σε ένα άναρχο διεθνές στερέωμα, η ανάγκη για ισχυρή δέσμευση στα ανθρώπινα δικαιώματα θα αυξάνεται εκθετικά. Οι οργανισμοί και οι επαγγελματίες ασφαλείας πρέπει επομένως να επενδύσουν στην εκπαίδευση, την κατάρτιση και την ηγεσία που δίνει έμφαση στη σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα εκπληρώσουν τις νομικές και ηθικές τους υποχρεώσεις, αλλά θα συμβάλλουν επίσης σε έναν πιο δίκαιο και ασφαλή κόσμο.
Βιβλιογραφία
Amnesty International, 2023. Ukraine: Latest Updates on the Conflict. [Online] Available at: https://www.amnesty.org/en/latest/news/2023/07/ukraine-latest-updates-on-the-conflict/ [Accessed 10 August 2024].
Calazans, E., 2016. Private Military and Security Companies: The Consequences According to International Law of Business Activity in War. Cambridge Scholars Publishing.
Cordner, G., 2020. Community Policing: Elements and Effects. [Online] Available at: https://www.ncjrs.gov/pdffiles/commp.pdf [Accessed 15 August 2024].
Greenberg, K. and Dratel, J., 2005. The Torture Papers: The Road to Abu Ghraib. New York: Cambridge University Press.
Human Rights Watch, 2023. Gaza Conflict: Civilian Impact and Allegations of War Crimes. [Online] Available at: https://www.hrw.org/news/2023/05/15/gaza-conflict-civilian-impact-and-allegations-war-crimes [Accessed 21 August 2024].
International Committee of the Red Cross, 2019. Use of Force in Law Enforcement and the Right to Life. [Online] Available at: https://www.icrc.org/en/document/use-force-law-enforcement-and-right-life [Accessed 23 August 2024].
International Committee of the Red Cross (ICRC), 1949. Geneva Conventions of 12 August 1949. Available at: https://www.icrc.org/en/doc/war-and-law/treaties-customary-law/geneva-conventions [Accessed 26 September 2024].
International Code of Conduct for Private Security Service Providers, 2010. International Code of Conduct. [Online] Available at: https://icoca.ch/the-code/ [Accessed 27 August 2024].
Peters, A., 2021. Human Rights and the Security Industry: Challenges and Opportunities. Journal of Human Rights Practice, 13(2), pp.321-340.
United Nations, 1948. Universal Declaration of Human Rights. [Online] Available at: https://www.un.org/en/about-us/universal-declaration-of-human-rights [Accessed 30 August 2024].
United Nations, 1990. Basic Principles on the Use of Force and Firearms by Law Enforcement Officials. [Online] Available at: https://www.un.org/ruleoflaw/files/BASICP~3.PDF [Accessed 01 September 2024].
Waltz, K.N., 1979. Theory of International Politics. New York: McGraw-Hill.
Πλάτων, Πολιτεία, Μετάφραση Γρυπάρης Ι, Εκδόσεις Μάτι, 2004.
