Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Καταφύγιο στο φαγητό, όταν η πείνα είναι Ψυχική
Κάθε μέρα γύρω μας συναντάμε ανθρώπους που σχεδόν δεν τους γνωρίζουμε. Ανθρώπους με αλοιωμένη την εμφάνιση τους από τα περιττά κιλά. Ανθρώπους που δεν έχουν επιλέξει απλώς το φαγητό για συντροφιά ή απόλαυση. Το έχουν κάνει κραυγή, διαμαρτυρία, πόνο.
Δυστυχώς σήμερα πολλοί θεωρούν πως είναι μία ακόμη επιλογή το να γεμίσουν το πιάτο ξανά και ξανά, μια που είναι αδύνατο να γεμίσουν την ψυχή.
Όχι, δεν είναι αδυναμία, είναι ένα μηχανισμός άμυνας. Μια ασυνείδητη προσπάθεια να διατηρηθεί η ισορροπίσα μέσα στο χάος. Το φαγητό γίνεται καταφύγιο και ζεστή συντροφιά. Οι αβάσταχτες στιγμές μοναξιάς γίνονται μπουκιές, οι απώλειες, οι φόβοι, οι απορρίψεις σκεπάζονται τρυφέρα με ζάχαρη ή αλάτι και το κορμί απλώς σιωπά… ενώ η ψυχή φωνάζει δυνατά, κραυγάζει σαν ύαινα για βοήθεια που δε βρίσκει πουθενά.
Πολλές φορές η υπερφαγία ξεκινά από την ανάγκη για αποδοχή, για κατανόηση ίσως ακόμη ακόμη και για ασφάλεια. Ένα μικρό παιδί που νιώθει ανεπαρκές, μια έφηβη που ο φόβος και η μη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, την έχουν καταβάλει ξαφνικά πεινούν… πεινούν πολύ… πεινούν ασταματήτα και αυτό γιατί…. απλώς πονούν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αύξηση βάρους δεν είναι πρόβλημα, είναι μόνο το σημάδι, ακριβώς όπως ένας έντονος πυρετός μας οδηγεί ν΄ανακαλύψουμε τη φλεγμονή, έτσι και το κορμί που ξαφνικά αλλάζει προσπαθεί κάτι να μας πει, να μας αποκαλύψει την ψυχική αναστάτωση, που έχει ήδη ξεκινήσει να μας αρρωσταίνει.
Αν αρχίσουμε να κυνηγάμε απλώς το ‘αδυνάτισμα’ έχουμε χάσει την ουσία του προβλήματος. Η ρίζα του κακού δε βρίσκεται στην διατροφή, μα στην ιστοία που δεν έχει ειπωθεί και στον πόνο που έχει εγκλωβιστεί μέσα μας και ακόμη δεν έχει ακουστεί.
Τί ακριβώς χρειαζόμαστε όταν πεινάμε και τρώμε τόσο πολύ;
Ποιά αλήθεια κρύβουμε στα σωθικά που μας αρρωσταίνει;
Πεινάμε ή πονάμε;
Ένα σώμα με παραπάνω κιλά δεν είναι αποτυχία, είναι ιστορία. Μια ιστορία ψυχής που ντρέπεται ακόμη να ειπωθεί.
Ας σταματήσουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους που παλεύουν με το φαγητό ως αδύναμους.
Δεν είναι.
Αντιθέτως είναι οι γενναίοι επιζώντες, είναι αυτοί που προσπαθούν να σωθούν, να επιβιώσουν, να ζήσουν.
Είναι αυτοί που απλως χρειάζονται την κατανοήση μας πριν από τη ‘λύση’ και μια σφιχτή αγκαλιά πριν από τη συμβουλή.
Μην ξεχνάτε κάποτε όλοι ζητήσαμε καταφύγιο κάποτε όλοι χρειαστήκαμε κάποιον να μας θυμίσει πως υπάρχει και άλλο μονοπάτι στη ζωή, πιο φωτεινό, πιο ανθρώπινο, πιο ελαφρύ.
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα, Επιμελήτρια εκδόσεων
Διαχειρίστρια του blog των Εκδόσεων Γλαύκα
