Του Σαρδόνιου
Αν η πολιτική είχε ποινικό μητρώο, η τελευταία εξαετία θα ήταν μια μαύρη βίβλος:
- Υποκλοπές δημοσιογράφων, στρατιωτικών και πολιτικών από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο.
- Ο Λιγνάδης, φίλος του Μαξίμου, καταδικάστηκε για ειδεχθή εγκλήματα – αλλά αποφυλακίστηκε παράδοξα γρήγορα.
- Η τραγωδία των Τεμπών, το πιο εμβληματικό κρατικό έγκλημα της Μεταπολίτευσης, θάφτηκε κάτω από ψέματα και επικοινωνιακό θράσος.
- Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ο θεσμός στήριξης του αγροτικού κόσμου, μετατράπηκε σε εργαλείο κομματικής λείας και πρόχειρων αναθέσεων.
- Και όλα αυτά με ΜΜΕ υποταγμένα σε λίστες, δικαιοσύνη που καθυστερεί επιλεκτικά και έναν λαό μονίμως αποσβολωμένο.
Η κυβέρνηση, με πρόσφατες καμπάνιες «αισιοδοξίας», επιδίδεται σε εντυπωσιασμούς με πλεονάσματα, ποσοστά ανάπτυξης και στατιστικά ευρήματα. Αλλά ποιον πείθουν;
Όταν βρίσκεσαι στον πάτο, δεν είναι δύσκολο να δείξεις βελτίωση. Το ζήτημα είναι ότι η βελτίωση αυτή δεν έχει αντίκρισμα στην καθημερινότητα. Η Ελλάδα δεν παράγει πλούτο, παράγει PowerPoint.
Στην εξωτερική πολιτική, το άλλοτε γεωπολιτικό αποκούμπι του ελληνισμού έχει καταντήσει παθητικός παρατηρητής. Η Τουρκία αποθρασύνεται, συνομιλεί με όλους από θέση ισχύος, ενώ η Ελλάδα εμφανίζεται στα διεθνή φόρα με ύφος επαίτη και απουσιάζει από τις ουσιαστικές αποφάσεις. Ούτε οι «σύμμαχοι» μάς λαμβάνουν υπόψη, ούτε τα «αφεντικά» των Βρυξελλών.
Και ενώ η χώρα βυθίζεται σε δημοκρατικό κυνισμό, ένα άρθρο πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου της Νέας Δημοκρατίας – που τόλμησε, χωρίς ενδοιασμούς, να διαγράψει το ίδιο το οικογενειακό σύστημα εξουσίας – προκαλεί ειρωνείες, χλευασμούς και γελοιοποίηση. Στην πραγματικότητα, όμως, προκάλεσε πανικό.
Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα απέφυγε να απαντήσει στα ερωτήματα που τέθηκαν. Η σιωπή τους είναι η πιο εύγλωττη ομολογία.
Μα τι θα έλεγε σήμερα ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας;
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, οραματιστής της λαϊκής κεντροδεξιάς, θα αναγνώριζε άραγε αυτό το μόρφωμα που φέρει το όνομά του;
Μήπως, τώρα όσο ποτέ, πράγματι «ταξιδεύουμε αυτή την άβυσσο με βάρκα την ελπίδα»;
Η Ελλάδα, μετά τη Μεταπολίτευση, πέρασε πολλά: ηθική φθορά, συνταγματικές παρεκκλίσεις, κομματική κυριαρχία.
Ποτέ όμως ο πολίτης δεν ένιωσε τόσο μόνος. Τόσο ανυπεράσπιστος απέναντι σε ένα σύστημα καλοκουρδισμένων τρολ, επικοινωνιακών συμμοριών και κομματικών χούλιγκαν.
Αναρωτιέται κανείς:
Ως πότε θα αντέχει αυτός ο λαός την ύβρη των Νεοκοτσαμπάσηδων;
