Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Εσύ, που λέγεσαι πρώτη κυρία, βασίλισσα, πριγκίπισσα … όπως έχεις στεφθεί… – η πλούσια που φοράει ακριβά ενδύματα και κοσμήματα προκειμένου να εντυπωσιάσεις … … να δείξεις το κύρος σου, να αναβαθμίσεις την εικόνα σου στο κοινό … μάθε, δεν με εντυπωσιάζεις.
Φοράς μαργαριτάρια στο λαιμό σου όταν δεν φοράς διαμάντια για να δείξεις ότι είσαι αγνή, μοναδική στο είδος σου σαν καμμία αναψοκοκκινισμένη νύφη, μια σπάνια. Διασκεδάζεις τόσο πολύ με τον εαυτό σου και είσαι εγωκεντρική. Αυτά τα πετράδια είναι σύμβολο της αγνότητας, φροντίδας, θρέψης και γονιμότητας. Σε φέρνουν σε επαφή με τον εσωτερικό σου κόσμο. Δεν ισχύει για σένα όμως… μπορεί για άλλη.
Είσαι μια προσωπικότητα… μια εικόνα της τύχης και της πολυτέλειας, καθώς δεν αισθάνεσαι την πραγματική ουσία των καλοκάγαθων ιδιοτήτων. Είσαι απλώς μια εικόνα για να κάνεις κάποιους άλλους να φαίνονται κατώτεροι. Είναι ο τόνος της φωνής σου, η μανιέρα και η συμπεριφορά σου που σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν είμαι ο τύπος σου για να γίνω μέρος του κόσμου σου… Είμαι κατώτερη σου.
Εσύ μπορεί να φοράς διπλά σκέλη πολύτιμα μαργαριτάρια, αλλά εγώ είμαι υπεράνω σου γιατί εγώ είμαι αυτή που έχω τα καλύτερα πετράδια. Δεν είμαι πλούσια με κάστρα, επαύλεις, και φανταχτερά αυτοκίνητα. Δεν προέρχομαι από μια μικρή πόλη που ανακαλύφθηκα ως μεγάλο ταλέντο η κέρδισα το μεγάλο λαχείο. Δεν συμπεριφέρομαι ως μια πλούσια και κακομαθημένη έφηβη με τα πάντα να μου είναι εύκολα διαθέσιμα. Δεν κληρονόμησα. Δεν εκτιμώ το σαρκαστικό σου βλέμμα.
Κοίταξέ με καλά και δες τα δικά μου που φοράω. Τα φιλάω μέσα στην καρδιά μου. Τα κρατάω σφιχτά στην αγκαλιά μου καθώς είναι εύθραυστα και χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα. Δεν είναι αναγκαίο…απαραίτητο να τα επιδεικνύω πάντα… προκειμένου να με επαινέσουνε και να φαίνομαι εκλεπτυσμένη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμπεριφέρομαι σαν να είμαι βασιλική ή να έχω άλλους να με υπηρετούν σαν να είμαι καμία σπουδαία.
Τα πολύτιμα μαργαριτάρια μου είναι τα παιδιά μου. Και δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ όπως αυτά που φοράς … που χρειάζονται σωστή συντήρηση λόγο της εμφάνισης τους. Πάρε το υφάκι σου. Πάρε το εγωισμό σου. Πάρε το καπέλο σου με τον αόρατο τίτλο σου και κάνε μου την χάρη.
Και όπως θα φεύγεις πρόσεχε το βάδισμα σου μην σου σπάσει καμία αλυσίδα και σου σκορπίσουν τα λαμπερά κρεμώδη πετράδια, και κοκκινίσεις ψεύτικη κυρία μου από την ντροπή σου.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
