Ο ιμπεριαλισμός των «καουμπόηδων» καταρρέει!

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Η ανθρωπότητα είναι έτοιμη ν’ αλλάξει «σελίδα»! Ούτε ο Θουκυδίδης δεν μπορεί να σώσει τα κτήνη τού πολέμου!

« …Θα κάνεις αυτό που θέλω, γιατί θα το μετανιώσεις! …Ξέρω πού μένεις!». Αυτή είναι η υπέρτατη απειλή ενός κακοποιού. όταν θέλει να εκφοβίσει το θύμα του …Μια απειλή που, όταν ο απέναντί σου που την εκφράζει είναι ένας οπλισμένος αλήτης, αρκεί για να σε τρομοκρατήσει. Γιατί; …Γιατί παραβιάζει την τελευταία γραμμή άμυνάς σου …Γιατί «ακυρώνει» ακόμα και τη «θωράκιση» της εστίας σου. Εάν το απόλυτο όριο της ασφάλειάς σου είναι η εστία σου, αυτή η απειλή το ακυρώνει. Ακόμα και τα ζώα αυτό το όριο προσπαθούν να το προστατεύσουν ως την έσχατη στιγμή. Το τελευταίο μέρος, όπου θα επιλέξουν να δώσουν την υπέρτατη μάχη τους, είναι η φωλιά τους. Μέχρι τότε δεν την αποκαλύπτουν στους θηρευτές τους. Μέχρι τότε μεταφέρουν το σύνολο των δραστη­ριοτήτων τους μακριά απ’ αυτήν.

Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι στην κυριολεξία πρωτόγονος. Έχει την απλοϊκή μορφή των τακτικών που ακολουθούν οι κοινοί κακοποιοί. Δεν έχει ανάγκη ούτε καν τα «ψιλά» γράμματα του Θουκυδίδη. Είναι απολύτως απλοϊκή, γιατί στηρίζεται στην «απόλυτη υπεροχή» που δίνει ένα «όπλο» στον κάτοχό του απέναντι σ’ έναν «άοπλο» αντίπαλο. Ο Θουκυδίδης, για παράδειγμα, αναλύει υψηλού επιπέδου στρατηγικές, στις οποίες οι εμπλεκόμενοι στο παιχνίδι τού ιμπεριαλισμού είναι περίπου ισοδύναμοι …Όταν έχουν περίπου τα ίδια όπλα —είτε μιλάμε για τις γροθιές τους είτε μιλάμε για τα ξίφη τους— και πρέπει να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους ως «όπλο» για να επικρατήσουν. Όταν όμως, εξαιτίας τής διαφοράς τεχνολογίας, ο ένας έχει πιστόλι κι ο άλλος ξίφος, δεν υπάρχει ανάγκη για ιδιαίτερη ανάλυση. Όποιος το κατέχει, υπερέχει απόλυτα κι αυτό είναι κατανοητό απ’ όλες τις πλευρές. Όταν υπάρχει πιστόλι, ΟΛΟΙ γνωρίζουν τις θέσεις τους!

Ο Θουκυδίδης σ’ αυτήν την περίπτωση είναι περιττός κι έχει απλά εγκυκλοπαιδική αξία γι’ αυτόν που κρατάει πιστόλι απέναντι σ’ έναν άοπλο που «κρατάει καλάμι» …Καμία χρηστικότητα για κάποιον που στην πραγματικότητα κρατάει τη ζωή τού αντιπάλου του στα χέρια του. Το θύμα του βρίσκεται μόνιμα στη θέση τού θύματος, γιατί στην πραγματικότητα τελεί υπό τη μόνιμη ομηρία του αυτού που το απειλεί …Είναι όμηρος, που κάνει ό,τι του επιβάλει ο εκβιαστής του, γιατί απλούστατα το απειλεί με θάνατο και αυτό δεν έχει τρόπο ν’ αντιδράσει. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, δηλαδή, μπροστά στον σημερινό ιμπεριαλισμό —όπως αυτός ασκείται από τις ΗΠΑ— είναι σαν τα ανώτερα μαθηματικά μπροστά στην αριθμητική κάποιου, ο οποίος απλά ξέρει να μετράει κουκιά.

Στο επίπεδο του ιμπεριαλισμού αυτή η κατάσταση —όπως την περιγράφουμε— είναι η εποχή τού ιμπεριαλισμού των κανονιοφόρων …Είναι ο σχεδιασμός που εκμεταλλεύτηκε την ανθρώπινη τεχνολογία και την έκανε «όπλο» στα χέρια των δημιουργών της …Είναι ο σχεδιασμός των ανόμοιων σ’ ό,τι αφορά το επίπεδο της τεχνολογίας που έχουν στη διάθεσή τους …Το απόλυτο «όπλο» —όπως θα δούμε—. Το «όπλο» αυτό έφτασε μέχρι τις ημέρες μας και στην πραγματικότητα ακύρωσε όλες τις προηγούμενες γνωστές στρατηγικές. Ακόμα και τις πιο εξελιγμένες τις έκανε περιττές. Υποβάθμισε στον υπέρτατο βαθμό όλα αυτά τα οποία θεωρούνταν «προσόντα» στις προηγούμενες πολεμικές συγκρούσεις. Η στρατηγική τέχνη και η διπλωματική ευφυία πήγαν κατ’ ευθείαν στα σκουπίδια. Ακόμα κι όσα θεωρούνταν «πολεμικές αρετές» των προηγούμενων αιώνων τής «ιπποσύνης», έγιναν «ρομαντικές αφέλειες», που δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο στην έκβαση των πολεμικών συγκρούσεων. Στις συγκρούσεις αυτές επικρατούσε πάντα αυτός ο οποίος κρατούσε το «πιστόλι» και κανένας άλλος —όποια φυσικά ή πνευματικά προσόντα κι αν διέθετε—. Η τεχνολογική υπεροχή ήταν τόσο καθοριστικής σημασίας που μετέτρεψε τον κόσμο σε ένα άδικο «Far West» όπου κυριαρχούσαν οι «πιστολάδες» σ’ έναν περίγυρο που είχε στα χέρια του τσάπες και γκασμάδες.

Ήταν τόσο μεγάλη αυτή η υπεροχή, που έδινε τη δυνατότητα ακόμα και στο πιο δειλό ανθρωπάκι να επικρατήσει έναντι πολλών και πολύ γενναιότερων ανθρώπων. Ακύρωνε όλα εκείνα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, τα οποία έκαναν κάποιον ανταγωνιστικό στο πεδίο μιας σύγκρουσης …Της οποιασδήποτε πολεμικής σύγκρουσης, για τον οποιονδήποτε λόγο και σε οποιοδήποτε πεδίο. Μπροστά σε ένα πιστόλι που δεν πάθαινε εμπλοκή «υποκλίνονταν» η γενναιό­τητα, η ρώμη και η τόλμη. Τίποτε δεν είχε αξία, ώστε να μπορεί να του αντισταθεί. Αυτός ακριβώς είναι ο ιμπεριαλισμός των κανονιοφόρων! …Είναι ο ιμπεριαλισμός ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη βιομηχανική επανάσταση και μετέτρεψε την τεχνολογία σε «όπλο». Εκμεταλ­λεύ­τηκε τη διαφορά τής τεχνολογικής γνώσης μεταξύ των λαών και τη μετέτρεψε σε απόλυτη στρατιωτική υπεροχή. Τόσο μεγάλη υπεροχή, που έδινε στον κάτοχό της νίκες πολέμου χωρίς κανένα απολύτως κόστος. Οι πρώτοι που το πέτυχαν αυτό —όπως ήταν φυσικό— ήταν οι Βρετανοί, οι οποίοι ήταν οι πρωτοπόροι τής βιομηχανικής επανά­στασης …Η ατμομηχανή έγινε κυριολεκτικά και μεταφορικά η «ατμομηχανή» τού ιμπεριαλισμού τους! Μπορούσαν να νικούν τους πάντες —και άρα ν’ απειλούν τους πάντες— χωρίς καν να είναι γενναίοι. Μπορούσαν να τους απειλούν ακόμα κι έξω από την «πόρτα» τους!

Η Ελλάδα έχει βιώσει στο πετσί της την απανθρωπιά αυτού του σχεδια­σμού …Έχει νιώσει την απόλυτη απελπισία εκείνου του ανθρώπου που βλέπει τον εχθρό του να καταφτάνει οπλισμένος έξω από το σπίτι του και να τον «χτυπάει» …Να τον απειλεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι και να μην μπορεί ν’ αντι­δράσει, γιατί δεν τον «φτάνει» ώστε ν’ ανταπο­δώσει! Σαν το μικρό παιδάκι που χτυπάει στον αέρα, γιατί ένας ενήλικος το κρατάει σταθερά από το κεφάλι και τα χεράκια του δεν τον «φτάνουν» για να τον χτυπή­σουν! Αυτό ήταν που έγινε με τον ναυτικό αποκλεισμό τής Ελλάδας το 1850 από τον Άγγλο ναύαρχο Πάρκερ …Έγινε με πρόφαση να προστατευτεί ο απατεώνας Εβραίος τοκογλύφος Πατσίφικο, για να πιεστεί το ελληνικό κράτος ν’ αποδεχθεί άσχημους όρους στη σύναψη δάνειου από τους Εβραίους Ρότσιλντ. Άσκησαν στρατιωτική πίεση προκειμένου ν’ αναγκαστεί το κράτος να αλλάξει την πολιτική απέναντί τους και βέβαια να «τιμωρηθεί» με επιπλέον μέτρα απέναντι στους Βρετανούς. Ήταν τόσο χαρακτηριστική αυτή η περίπτωση άσκησης ιμπεριαλισμού, που έγινε όρος τής πολιτικής με το όνομα «Parkerian».

Πώς ακριβώς λειτουργεί αυτός σχεδιασμός; …Εκμεταλλεύεται το «βεληνεκές» που δίνει στον ισχυρό η τεχνολογική του υπεροχή …Εκμεταλλεύεται την απόσταση ασφαλείας που δίνει ένα «πιστόλι» και την οποία δεν καλύπτει ο αντίπαλός του που διαθέτει «μαχαίρι». Η μεθόδευση είναι πάντα η ίδια. Ο ισχυρός πάντα προκαλεί έναν εξ αποστάσεως εμπορικό αποκλεισμό τού κράτους που απειλεί. Με τον τρόπο αυτόν ένας λαός έχει ζημιά πολέμου χωρίς καν να πολεμήσει! Πώς δρομολογείται; …Ξεκινά ένας βομβαρδισμός από θαλάσσης με στόχο την καταστροφή όλων των παράκτιων υποδομών …Απειλούνται ό,τι αγαθά καταφτάνουν σ’ ένα κράτος δια θαλάσσης και τα οποία είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία αλλά και την ίδια την επιβίωση του λαού του. Σε εποχές μάλιστα που ο κύριος όγκος των μεταφορών πρώτων υλών, καυσίμων και λοιπών αγαθών γινόταν μέσω των θαλασσίων «οδών», αυτό ήταν τραγικό, γιατί όλες οι εγκαταστάσεις που εξυπηρετούσαν αυτήν τη ζωτικής για τα κράτη δραστηριότητα ήταν παράκτιες. Ό,τι έμπαινε ή έβγαινε από μια χώρα έπρεπε να «σταθεί» για κάποιο χρονικό διάστημα σε μια τέτοια εγκατάσταση δίπλα στη θάλασσα.

Αυτές οι εγκαταστάσεις βρίσκονταν στο έλεος των ισχυρών, καθιστώντας τούς λαούς «ομήρους» τους. Ήταν «όμηροί» τους, γιατί δεν μπορούσαν —ακόμα και με τον απόλυτο ηρωισμό κι αυταπάρνηση— να τις προστατεύσουν. Οι ισχυροί μπορούσαν να τις «πλησιά­ζουν» εκ του ασφαλούς, όποτε ήθελαν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν! Όποτε ήθελαν τις απειλούσαν με καταστροφή και με τον τρόπο αυτόν εκβίαζαν κράτη και λαούς με τις ανάγκες τους! Με μία τους απόφαση μπορούσαν ν’ απειλήσουν ακόμα και την ίδια την επιβίωση των λαών. Καύσιμα, τρόφιμα και λοιπά αγαθά, τα οποία είχε ανάγκη ένα κράτος για να λειτουργήσει κι ένας λαός για να επιβιώσει, μπορούσαν να «εξαϋλωθούν» με μία εντολή. Ο ιμπεριαλιστής γι’ αυτόν τον λόγο λειτουργούσε ως κοινός «νταβατζής»! Τι να τον κάνει τον Θουκυδίδη; Εάν δεν του έδινες αυτό που ήθελε, ερχόταν οπλισμένος έξω από το σπίτι σου για να σε απειλήσει. Έναν χάρτη έπρεπε απλά να έχει για να σε «βρει» και τα υπόλοιπα ήταν εύκολα γι’ αυτόν.

Η εξέλιξη της τεχνολογίας αυτό το φαινόμενο το έκανε ακόμα χειρότερο. Από τις κανονιο­φόρους πήγαμε στα αεροπλανοφόρα. Τα «κανόνια» έγιναν διάδρομοι απογειώσεων και οι «οβίδες» έγιναν οπλισμένα αεροπλάνα. Το «βεληνεκές» τού ισχυρού έγινε ακόμα πιο μεγάλο και η δύναμη πυρός του ακόμα πιο ακριβής και φονική. Ξαφνικά τα αδύναμα κράτη δεν απειλούνταν από τους ισχυρούς μόνον στο παράκτιο μέτωπό τους, αλλά στο σύνολο της επικράτειάς τους! Οι «νταβατζήδες» τού ιμπεριαλισμού μπορούσαν να χτυπήσουν όχι μόνον τις παράκτιες εγκαταστάσεις, όπου συγκεντρώνονταν τα αγαθά εξαιτίας τής εμπορικής δραστηριότητας, αλλά και τους χώρους όπου αυτά παράγονταν! Μπορούσαν να χτυπήσουν και την «καρδιά» τής παραγωγής μιας χώρας! Μπορούσαν να χτυπήσουν εργοστάσια στην ενδοχώρα! …Σταθμούς παραγωγής ενέργειας όλων των τύπων και των ειδών. Μπορούσαν να πυρπολήσουν και να καταστρέψουν καλλιέργειες. Μπορούσαν να χτυπήσουν όλα τα δίκτυα υποδομών τής χώρας. Να καταστρέψουν γέφυρες, αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια, λιμάνια, φράγματα κλπ.. Δεν υπήρχε κάτι που να μην μπορούσαν να το επιτύχουν από αέρος!

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ.