Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Μπήκαμε σε μια καθημερινότητα, που μέρα με τη μέρα μας απομάκρυνε, τα δίδυμα να ετοιμάζονται για το Πανεπιστήμιο, στη δουλειά να δημιουργούνται προβλήματα το ένα μετά το άλλο, που μετέτρεπαν την καθημερινότητά μου σε μια μικρή κόλαση και εσύ να κοιτάς από μακριά σαν ένας ενοχλημένος γείτονας, που δεν αντέχει τη συνεχή φασαρία της ίδιας της ζωής.
Ξέρω καλά πως δε θα βρεις ποτέ το κουράγιο να παραπονεθείς, είναι και αυτό μέρος της κρυφής σου γοητείας, όπως συνήθισα να ψιθυρίζω μεταξύ αστείου και σοβαρού, κάθε φορά που μιλούσαμε για τα προβλήματα που μας έπνιγαν και εσύ μονίμως επέλεγες την αποστασιοποίηση και τη σιωπή ως μέθοδο αντιμετώπισης.
Τώρα όμως κάτι άλλαξε… το βλέπω… το νιώθω, κάθε φορά που απλώνω το χέρι να σου χαϊδέψω τρυφερά τα μαλλιά, όταν χουζουρεύεις. Κάποτε γυρνούσες και μου΄δινες ένα γλυκό φιλί, για να με καληνυχτίσεις ή μου έκλεινες πονηρά το μάτι, όταν ήθελες να μου χαρίσεις τον έρωτα σου, τώρα απλώς τραβιέσαι και κάνεις πως κοιμάσαι. Κάθε φορά που σου μιλάω για ένα ταξίδι μακρινό, μόνο οι δυο μας και εσύ συνεχίζεις να διαβάζεις σιωπηλός την εφημερίδα ή το βιβλίο σου, δίχως καν να σχολιάσεις. Κάθε φορά που κοιτάζεις τον ορίζοντα σαν να προσπαθείς να βρεις κάτι να σε πάρει μακριά από μένα… από τα παιδιά… από την ίδια μας τη ζωή.
Σου λείπει… κάτι σου λείπει και το αναζητάς συνεχώς σε μακρινές βόλτες στη θάλασσα, σε πλοήγηση ατελείωτων ωρών στο διαδίκτυο, σε μια ντάνα βιβλία, που μέρα με τη μέρα έχω την αίσθηση πως συνεχώς μεγαλώνει. Δεν είσαι καλά, δεν είσαι καν στο ελάχιστο ευχαριστημένος με τη ζωή μας και φυσικά δε θα τολμήσω να σχολιάσω το γεγονός, πως έχεις σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να δείχνεις ευτυχισμένος μαζί μου και με τα παιδιά. Σχεδόν δεν αντέδρασες, όταν οι μικροί σου ανακοίνωσαν πως πέρασαν από τους πρώτους στη σχολή που είχαν επιλέξει.
Κοίταξες για μια στιγμή αδιάφορα, χαμογέλασες σαν να ήταν μονάχα αυτό το χαμόγελο η υποχρέωση σου ως γονιός και κλείστηκες στο γραφείο σου, για να βγεις από εκεί μέσα αργά το βράδυ. Σκαρφίστηκα ένα βουνό ψέματα, για μια σοβαρή κρίση στην εταιρία, για να δικαιολογήσω την απίστευτα αδιάφορη και ψυχρή συμπεριφορά σου. Τα καημένα τα παιδιά μέχρι που ήθελαν ν΄ακυρώσουν τα σχέδια τους, για να μείνουν να σου κάνουν συντροφιά, να σε παρηγορήσουν, που έχασες έναν τόσο σοβαρό ‘αόρατο’ πελάτη. Δεν το επέτρεψα, τους φίλησα με όλη μου την αγάπη και τους ευχήθηκα να περάσουν μοναδικά. Δε θ΄άφηνα τίποτα να τους χαλάσει τη μέρα και τη χαρά, που τους είχε χαρίσει η τόσο σημαντική επιτυχία τους.
Πήγαν να βρουν τους φίλους τους να διασκεδάσουν και εγώ αποφάσισα να μη σ΄ενοχλήσω… ίσως γιατί δεν ήμουν έτοιμη ακόμη ν΄αγγίξω την πληγή, που με πονούσε τόσο. Μπήκα στο δωμάτιο των ξένων και άφησα τα δάκρυα μου να μαλακώσουν το θυμό και τον εκνευρισμό μου. Είχες καταφέρει να διαλύσεις τη δική μου χαρά, ποτέ όμως δε θα σου επέτρεπα να πληγώσεις και να στεναχωρήσεις τα παιδιά. Έπρεπε να κάνω υπομονή, τους είχαμε υποσχεθεί πως αν περνούσαν στο Πανεπιστήμιο, θα τους επιτρέπαμε να κάνουν ολιγοήμερες διακοπές στο εξωτερικό μαζί με τους φίλους τους. Τις μέρες που ακολούθησαν φρόντισα να μη σ΄ενοχλήσουμε καθόλου, ενώ οι τρεις μας σχεδιάσαμε με κάθε λεπτομέρεια το ταξίδι τους, εισιτήρια, μουσεία, προορισμοί, πανσιόν, τηλέφωνα ανάγκης και φυσικά στο τέλος εκείνο το σβουριχτό φιλί στη μαμά, με την ευχή της να περάσουν καταπληκτικά.
Σχεδόν δεν κατάλαβες πως τα παιδιά θα έφευγαν για δυο ολόκληρες βδομάδες, όταν μπήκαν στο γραφείο να τ΄αποχαιρετίσεις τα κοίταξες σαν απρόσμενους εισβολείς μέσα στο Βασίλειο της ησυχίας σου, δεν ξέρω καν αν μπήκες στον κόπο να τους ευχηθείς καλό ταξίδι.
Συνέχισα να κάνω υπομονή, να περιμένω τη δική μου ώρα… Αργά το απόγευμα, αποφασισμένη να βάλω ένα οριστικό τέλος σ΄αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση, άνοιξα την πόρτα του γραφείου και σε βρήκα ν΄ακούς τον αγαπημένο σου δίσκο, μια συλλογή της Μαρίας Κάλλας και να περπατάς αργά κατά μήκος του δωματίου. Δεν πτοήθηκα, στα χέρια κρατούσα ένα μπουκάλι κρασί από τ΄αγαπημένα σου και δυο ποτήρια. Κάθισα στο καναπέ, σέρβιρα και περίμενα να πλησιάσεις… ομολογώ πως άργησες πολύ, αναγκάζοντας με να πάρω την πρωτοβουλία εγώ γι΄ακόμη μια τελευταία φορά…
‘Το ξέρω πως διστάζεις, μα τα περιθώρια έχουν πια στενέψει πολύ επικίνδυνα.
Σήμερα είναι η μέρα που θα μιλήσεις… που δε θα επιτρέψω τη σιωπή να μπει ανάμεσα μας… σήμερα θα μου εξηγήσεις με θάρρος, γιατί σταμάτησες να αισθάνεσαι ευτυχισμένος κοντά μας, γιατί πια δεν σου είμαστε αρκετοί, ούτε εγώ και δυστυχώς ούτε τα παιδιά.
Σήμερα θα μου δώσεις να καταλάβω τι ακριβώς αισθάνεσαι και τι ακριβώς θέλεις να κάνεις, σήμερα επιτέλους καλέ μου, θ΄απελευθερωθείς από τα ‘πρέπει’, που γίναν πια βαρίδια και σε βασανίζουν.
Σήμερα θ΄αποφασίσεις αν θέλεις να συνεχίσουμε ή αν θα πας παρακάτω μόνος σου… σήμερα… όχι αύριο… όχι σε λίγες ώρες… όχι σε λίγες μέρες… σήμερα… Θα με κοιτάξεις μέσα στα μάτια, όπως συνήθιζες να με κοιτάς, όταν ακόμη με θεωρούσε δικό σου άνθρωπο και θα μου πεις την αλήθεια, όσο πικρή και άσχημη και αν είναι.
Θα προσπαθήσεις να μου εξηγήσεις επιτέλους τι αισθάνεσαι και πως θέλεις να πορευθείς από εδώ και πέρα.
Δε σε δεσμεύει τίποτα, η αγάπη είναι ελευθερία καλέ μου και όχι αιχμαλωσία. Αυτό είναι το πιο σοβαρό λάθος που κάνεις, είσαι απόλυτα ελεύθερος να εκφραστείς όπως επίσης και να φύγεις. Σ΄ακούω …’
Διηγηματικές ιστορίες από το βιβλίο ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ της Μαρία Σταυρίδου
