Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Αύγουστος
Όταν κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι, βλέπω ένα πρόσωπο θλίψης, καθώς είναι η τελευταία του νύχτα μαζί μας. Το καλοκαίρι τελειώνει και πρέπει να φύγει μόλις χτυπήσει μεσάνυχτα το ρολόι.
Όταν κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι, φαντάζομαι ότι ο ουρανός είναι μπλε από την ανησυχία για το τι θα συμβεί σε λίγες ώρες. Όταν κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι θυμάμαι τις νύχτες που ήμασταν στη μέση του ωκεανού και το βλέπαμε ολόκληρο.
Τι όμορφο, βαθύ θέαμα και συναίσθημα. Έμοιαζε σαν ο κόσμος να ήταν δικός μας. Όταν κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι αναρωτιέμαι αν η γη είναι ίδια με το φεγγάρι και τον ήλιο… ή αν είναι απλώς ένας μικρός πλανήτης στη μέση του πουθενά και έχει πολύ φως και πολλή ενέργεια αγάπης, ρομαντισμού και μυστηρίου.
Όταν κοιτάζω ψηλά, ονειρεύομαι πολλούς περισσότερους Αυγούστους που θα έρθουν, όπου θα μπορούμε να καθίσουμε κάτω από μια μακρινή ακτή και να τους ονομάσουμε πανσέληνους της αγάπης μας και της ελπίδας μας. Όταν κοιτάζω ψηλά το φεγγάρι, χαιρετώ με ένα φιλί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, όταν ο Αύγουστος θα μπει με την ζεστή, φιλόξενη αγκαλιά του και την όρεξή του για νέες περιπέτειες και νέους έρωτες.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
