Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Η ψυχή στα ζεστά
Αγγίζεις το κορμί και με τα δυο χέρια
Απεγνωσμένα θέλεις να διαπιστώσεις πως είναι ακόμη ζωντανό
Όχι, δεν αρκεί η ανάσα… Ο ήχος της… Το τρέμουλό της…
Θέλεις να επιβεβαιώσεις πως ακόμη το νιώθεις δικό σου
και ας είναι ο πόνος αφόρητος και ας ξέρεις πως η μαχαιριά είναι βαθιά.
Στην τελική δεν είναι η πρώτη… δεν θα΄ναι η στερνή…
Ψηλαφίζεις διστακτικά γνώριμα σοκάκια πάνω σου
και μια μουδιασμένη χαρά σε κάνει αργά, πολύ αργά,
να νιώσεις καλύτερα.
Ψίθυροι από το παρελθόν,
– που σου λέγανε πως αυτή είναι η ζωή,
γεμάτη αρρωστημένες ψυχές που δεν ξέρουν πως να επιβιώσουν,
που χαίρονται με τα δάκρυα σου, που λατρεύουν την ανημποριά σου,
που είναι εκεί απλώς για να σε σπρώξουν λίγο πιο δυνατά,
προς την κατηφοριά… για να΄ναι όλα καλά –
δειλά δειλά επανέρχονται στη θύμηση,
ίσως για να σε καθησυχάσουν,
για να σε αναγκάσουν να παραδεχθείς
πως υπήρξες ανόητα ρομαντικός,
ίσως και λιγάκι ευκολόπιστος…
Ας είναι… οι ψίθυροι συνεχίζουν μ΄ένα σταθερό μουρμούρισμα
και εσύ απλώς σταματάς ν΄αδαφορείς, τους ακούς με προσοχή.
Καθηλώνεσαι απέναντι στην κακία
που μέχρι χθες σιωπηλά την προσπερνούσες…
Μια απότομη μαχαιριά, ένα σημαντικό μάθημα ζωής.
Το πήρες
Το χώνεψες
Το αποδέχθηκες
Το απέβαλες, όπως πρέπει να κάνεις με τα περιττώματα,
που πρέπει ν΄ απαλλάσσεται απ΄ αυτά
σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Συνεχίζεις ν΄αγγίζεις το κορμί με τα δυο σου χέρια δυνατά
Είναι τόσο περίεργο να αισθάνεσαι αδύναμος και δυνατός ταυτόχρονα.
Η ζωή όμως είναι εκεί έξω…
χωρίς αγορασμένες οθόνες μεταχειρισμένες,
χωρίς υπονοούμενα πίσω από τραγικά υπέροχες φωτογραφίες
και ‘ζωγραφισμένες’ σοφιστείες που βρίσκεις χίλιες στην οκά
σε μια ύστατη προσπάθεια να καμουφλαριστεί η αμορφωσιά.
Ακούω την ανάσα σου να πλησιάζει…
‘Είσαι καλά μάτια μου;’
Νιώθω τη ζεστασιά που μου χαρίζει η αγκαλιά σου
και χωρίς να το θέλω χαμογελώ…
Τι να σου κάνει μια μαχαιριά όταν η ψυχή είναι στα ζεστά;
Ακολουθήστε μας και στο Google news, και στο Youtube και κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.