Ένα μυθιστόρημα της Μαίρης Μάκρα
(22η συνέχεια)
” Έτσι χτυπάει την πόρτα το πεπρωμένο μας”-(Λούντβιχ βαν Μπετόβεν)
(Σύνδεση με το προηγούμενο: Μέσα στο σπίτι, η Ηρώ προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί από την εσωτερική της επανάσταση, κρατώντας την ισορροπία ανάμεσα σε φιλοσοφικά κείμενα, που της αρέσει να διαβάζει και σε συγκρατημένους θυμούς. Έξω από το σπίτι, όμως, κάτι ετοιμάζεται μυστικά: ζήλιες, κουτσομπολιά και μικρές συνομωσίες υφαίνουν τον καμβά μιας επερχόμενης κρίσης- και η Δέσποινα… απλώς πήγε στον φούρνο. Για να πάρει ψωμί ή μήπως όχι μόνο γι΄αυτό; Μήπως προετοιμάζει κάτι σατανικό το θολωμένο από τη ζήλια μυαλό της; )
***
«Υπάρχωωωω!», στη διαπασών το ραδιόφωνο κάποιου γειτονικού σπιτιού άφηνε τη φωνή του Καζαντζίδη να αφυπνίζει τις υπαρξιακές αγωνίες των περαστικών — σε ακτίνα χιλιομέτρου.
Την ίδια ώρα, λίγο παρακάτω, διαδραματίζονταν τα εξής: η Δέσποινα πήγε στο φούρνο.
«Σιγά το γεγονός!», θα μου πεις τώρα εσύ, που ενδιαφέρεσαι για τη συνέχεια της ιστορίας μας.
Κι όμως…” ένα ασήμαντο γεγονός μπορεί ν’ αποτελέσει το στρατηγικό σημείο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η συνέχεια μιας ανθρώπινης ιστορίας.
Ναι, είναι η στιγμή που ορίζεται η καταστροφή ή η αναγέννηση — ανάλογα με το τι είδους εφόδια διαθέτεις.
Έχεις ψυχική δύναμη; Προχωράς. Δεν έχεις; Γίνεσαι έρμαιο των συγκυριών… και…”
Διάβαζε δυνατά η Ηρώ το άρθρο κάποιας εφημερίδας.
«Σιγά το μελόδραμα! Άσε κάτω τις φυλλάδες, κορίτσι μου, ή σταμάτα να διαβάζεις φωναχτά ό,τι σου πέφτει στα χέρια!»
Αγανάκτησε η θεία Μαρία, μια και είχε μπουχτίσει με τα «διάφορα» που διάβαζε δυνατά η ανεψιά της στις επιφυλλίδες κάθε εφημερίδας. Και πρόσθεσε:
«Επιφυλλίδες, επιφυλλίδες! Μην πιπιλάς άλλο αυτή τη λέξη σαν καραμέλα! Μου την κόλλησες στο μυαλό και δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα! Όλο “επιφυλλίδες” στριφογύριζε στο κεφάλι μου! Έλεος!»
Η Μαρία φώναζε λες και την είχε χτυπήσει ρεύμα.
«Πω πω νεύρααα! Εσύ θα σκάσεις από την αγωνία ώσπου να ’ρθει αυτός ο χριστιανός, ο καπετάνιος σου!»
Την αποπήρε η Ηρώ και πήγε στο άλλο δωμάτιο, παίρνοντας μαζί της και την εφημερίδα με τα πολύτιμα άρθρα της.
«Φεύγεις, παρέα με τα φιλοσοφικά σου;» την ειρωνεύτηκε η θεία.
«Ναι, με τα φιλοσοφικά μου! Σ’ ενοχλούν;»
«Θα σου δώσουν να φας;» συνέχισε την ειρωνεία η Μαρία.
«Μπορεί να μου δώσουν να φάω κάτι περισσότερο από ψητό στο φούρνο!» της επέστρεψε την “πετριά”, με μπόλικο πείσμα.
Οι λεκτικές αψιμαχίες ήταν συχνές ανάμεσά τους τον τελευταίο καιρό. Αλλά… αυτή την ώρα; Χωρίς λόγο;
«Άει στο καλό! Μας γλωσσοτρώνε φαίνεται!»
Έκανε τον σταυρό της η θεία Μαρία και σηκώθηκε να λιβανίσει — για να ξορκίσει το κακό.
Συγκυρία; Σύμπτωση; Αναπόφευκτο;
Δεν ξέρουμε τι όνομα θα του έδινε η Μαρία.
Όμως… λίγο πιο κάτω, η Δέσποινα ήταν ακόμα στον φούρνο της γειτονιάς. Είχαν μπει και είχαν βγει πολλοί άνθρωποι για να κάνουν τα ψώνια τους. Ο φούρναρης είχε καλέσει την κόρη του για βοήθεια, μια και ο ίδιος είχε άλλη δουλειά. Εδώ και ώρα άκουγε με ιδιαίτερη προσοχή τα όσα του εκμυστηρευόταν η Δέσποινα.
«Μεταξύ μας, καλέ μου γείτονα. Σου τα λέω γιατί θέλω τη γνώμη σου. Τι να κάνω; Για το καλό της ενδιαφέρομαι.»
«Τι να σου πω κι εγώ! Το κορίτσι, ως φαίνεται, έχει μπλέξει. Μα… με σμηνίτη; Να την τραβολογάει στα πεύκα;»
«Σου λέω, την είδαν! Εγώ δεν το πίστεψα στην αρχή, αλλά ένα βράδυ την έπιασα να του στέλνει φιλιά από το τηλέφωνό μου και να του λέει γλυκόλογα. Ακούς θράσος; Από το σπίτι μου! Να μου βγει και τ’ όνομα ότι εγώ είμαι που μιλάω με το Τατόι και με τους σμηνίτες! Αυτό μας έλειπε!»
Έδειχνε πολύ αναστατωμένη. Ο φούρναρης έξυσε το κεφάλι του.
«Πάμε μέσα˙ το πράγμα θέλει σκέψη.»
Την τράβηξε από το μπράτσο, στο πίσω καμαράκι που το είχαν για ξεκούραση.
«Κάποιος πρέπει να το πει στην κυρία Μαρία, για να τη συμμαζέψει», κατέληξε μετά από περισυλλογή.
«Να τη στείλει πίσω στον πατέρα της και στη μάνα της. Να μην έχει και την ευθύνη της η Μαρία!» συμπλήρωσε τη σκέψη του η Δέσποινα.
«Βέβαια, έχεις δίκιο! Θα της ζητήσουν τον λόγο, αν φτάσει τίποτε στ’ αυτιά τους.»
Σταμάτησε για λίγο. Κι η Δέσποινα, κουνώντας το κεφάλι της με αποτροπιασμό, συνέχισε:
«Κοίτα, φίλε μου… Και δεν της φαινόταν! Να κυλιέται στα πεύκα με τους σμηνίτες!»
«…Με τον καθένα, που δεν ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια του! Μωρέ μπράβο! Μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά!»
Φούντωσε κι ο φούρναρης, καθώς θυμήθηκε πόσο του άρεσε εκείνο το κορίτσι. Δεν τόλμησε όμως ποτέ να την κοιτάξει κατά πρόσωπο, όσες φορές είχε έρθει στον φούρνο του για τα ψώνια της ημέρας. Φοβόταν πως το βλέμμα του θα μαρτυρούσε τον πόθο του για το δροσερό της κορμί — τόσο τρυφερό και γλυκό, σαν καραμέλα του γάλακτος. Του έπεφταν τα σάλια, αλλά αυτή… πού να δώσει σημασία στον κοιλαρά, τον φαλάκρα… η μουσίτσα! Ήθελε νεαρούς σμηνίτες και πευκάκια! Ποιος ξέρει τι έκαναν και πόσες φορές το έκαναν! Τόσοι και τόσοι τους είχαν δει!
«Φτου σας!» τον έπιασε λύσσα, και στο σκοτεινιασμένο από τη ζήλια μυαλό του, ο “ένας σμηνίτης” πολλαπλασιάστηκε σχεδόν σε διμοιρία!
Κοίταξε τη Δέσποινα, μισοκλείνοντας τα μάτια, σαν κάτι να σκεφτόταν — και τελικά αποφάσισε.
«Άσ’ το πάνω μου. Θα το κάνω το καλό κι ας το βρει η ψυχή μου. Να μην παραστρατήσει το κορίτσι αυτό˙ ε, Δέσποινα; Τι λες κι εσύ;»
«Ναι, ναι, να το κάνεις το καλό. Να την προστατέψουμε. Μικρή είναι. Κοίτα όμως… σε ξορκίζω… μην καταλάβει η θεία της, μα ούτε και κανένας άλλος, ότι σου τα είπα εγώ. Μακριά από μένα αυτή η υπόθεση! Έχω άντρα, που με κοιτάει στα μάτια — να μη βρω τον μπελά μου, σε παρακαλώ!» Με ενωμένες τις παλάμες τον ικέτευε.
«Αστειεύεσαι; Θα χαλάσεις εσύ τον γάμο σου για ένα παλιοθήλυκο; Εσύ είσαι κυρία! Άσ’ το πάνω μου, σου λέω!»
Έστριψε τις παλάμες του αποφασιστικά και την ξεπροβόδισε.
«Δε με ξέρεις, δε σε ξέρω!» του ψιθύρισε συνωμοτικά η Δέσποινα και, δυνατά, πρόσθεσε:
«Καλό μεσημέρι, κύριε Θωμά!»
«Καλό μεσημέρι, αγαπητή μου!»
Υποκλίθηκε εκείνος με ευγένεια και γύρισε στη δουλειά του.
***
21η συνέχεια <———
