Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Αν περάσουν τα χρόνια και μία γυναίκα που προσπαθεί επίμονα να φτιάξει τη σχέση της δεν τα καταφέρει, αρχίζει να πιστεύει ότι τα πράγματα δεν επιδέχονται αλλαγής…
Αν κοιτάξει κάποιος τα στατιστικά για τα διαζύγια θα δει ότι η πλειονότητά τους ζητείται από γυναίκες. Έχω επανειλημμένως πέσει πάνω σε έρευνες που υποστηρίζουν ότι περίπου τρία στα τέσσερα διαζύγια βγαίνουν έπειτα από γυναικεία πρωτοβουλία.
Οι γυναίκες είναι αυτές που φροντίζουν να μην χάνεται η επικοινωνία και να διατηρείται η εγγύτητα στο ζευγάρι. Σε περίπτωση που κάτι πάει να χαλάσει στη σχέση, η γυναίκα είναι αυτή που θα τρέξει να φτιάξει τα πράγματα. Αυτό συμβαίνει γιατί η γυναίκα είναι έτσι προγραμματισμένη ώστε να νιώθει ότι φέρει την ευθύνη της σχέσης. Αν όμως ο σύντροφός της δεν ανταποκριθεί σε αυτές της τις προσπάθειες, τότε η γυναίκα αρχίζει να παραπονιέται για τα πάντα.
Αφού περάσουν μερικά χρόνια όπου η γυναίκα προσπαθεί επίμονα αλλά ανεπιτυχώς να φτιάξει τη σχέση, τελικά αρχίζει να πιστεύει ότι τα πράγματα δεν επιδέχονται αλλαγής και υποχωρεί. Καταλήγει να πιστεύει ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως λύση, αφού έχει δοκιμάσει τα πάντα χωρίς ποτέ να καταφέρει τίποτα. Τότε είναι που αρχίζει να σκέφτεται ότι η μόνη λύση είναι το διαζύγιο και η φυγή.
Η απόφασή του χωρισμού είναι συχνά δύσκολη και τα ζευγάρια μπορεί να περάσουν μήνες, ή και χρόνια, ψάχνοντας την δύναμη να αποχωριστούν. Όσον αφορά την αρχική απόφαση του χωρισμού, στις δυτικές ετεροφυλόφιλες σχέσεις, οι γυναίκες παίρνουν την απόφαση για ένα τεράστιο ποσοστό διαζυγίων.
Ειδικά στις ΗΠΑ, όπου το διαζύγιο χωρίς υπαιτιότητα είναι νόμιμο και στις 50 πολιτείες, ορισμένες εκτιμήσεις ανεβάζουν το ποσοστό στο 70%. Φτάνουμε στο εκπληκτικό 90% όταν οι γυναίκες έχουν πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι στατιστικές μελέτες έδειξαν ότι οι γυναίκες υπέβαλαν αίτηση για το 62% των διαζυγίων στην Αγγλία και την Ουαλία το 2019.
Στις περισσότερες κοινωνίες, το διαζύγιο είναι ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το διαζύγιο ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο πριν από το 1914, με μόλις ένα διαζύγιο σε κάθε 450 γάμους την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Τώρα, περισσότερα από 100.000 ζευγάρια στο Ηνωμένο Βασίλειο χωρίζουν κάθε χρόνο και στις ΗΠΑ, περίπου οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο. Όπως εξηγεί η Χάιντι Καρ, ψυχολόγος με ειδίκευση στην ενδοοικογενειακή βία στο Κέντρο Ανάπτυξης Εκπαίδευσης που εδρεύει στις ΗΠΑ, δεν είναι τυχαίο ότι η άνοδος των διαζυγίων συνέπεσε με την απελευθέρωση των γυναικών.
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα
