Ένα νέο μοντέλο δείχνει πώς εξελίχθηκε η επιφάνεια του πλανήτη τα τελευταία 100 εκατομμύρια χρόνια, από τη μετατόπιση των τεκτονικών πλακών στην κίνηση των ιζημάτων.
Νέα «άνευ προηγουμένου» κινούμενα σχέδια της Γης δείχνουν πώς η επιφάνεια του πλανήτη έχει μετατοπιστεί και αλλάξει τα τελευταία 100 εκατομμύρια χρόνια.
Αυτά τα κινούμενα σχέδια είναι η πιο λεπτομερής άποψη της ιστορίας της τοπογραφίας της Γης, που απεικονίζει την άνοδο των βουνών, την ανάπτυξη λεκανών και τη μεταφορά μεγάλων μαζών ιζημάτων σε όλο τον κόσμο μέσω της διάβρωσης.
Τα κινούμενα σχέδια δείχνουν τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, τις μεγάλες σχεδίες του φλοιού που προσκρούουν η μία στην άλλη για να σχηματίσουν οροσειρές και να χωριστούν για να σχηματίσουν λεκάνες ωκεανών. Όταν αυτές οι πλάκες βυθίζονται στον μανδύα, ή στο μεσαίο στρώμα της Γης, σε ζώνες καταβύθισης προκαλούν ηφαίστεια και σεισμούς που διαμορφώνουν πλανήτες. Υπάρχουν όμως και άλλες δυνάμεις που διαμορφώνουν την επιφάνεια: Η βροχόπτωση διαβρώνει την επιφάνεια, ενώ ο ρυθμός των καιρικών συνθηκών μεταβάλλει τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στον αέρα, δημιουργώντας έναν βρόχο ανάδρασης που συνδέει τη γη με την ατμόσφαιρα.
“Ενώ ο χορός των ηπείρων έχει μελετηθεί εκτενώς, εξακολουθούμε να είμαστε περιορισμένοι στην κατανόηση και στην αναπαράστασή μας για το πώς έχει εξελιχθεί η επιφάνεια της Γης”, δήλωσε ο Tristan Salles (ανοίγει σε νέα καρτέλα ανώτερος λέκτορας στις γεωεπιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και ο κύριος συγγραφέας μιας νέας εργασίας που περιγράφει το μοντέλο, η οποία δημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου στο περιοδικό Science(ανοίγει σε νέα καρτέλα).
«Αυτό που φέρνουμε με αυτό το νέο μοντέλο», «είναι ένας τρόπος να αξιολογήσουμε πώς αυτή η επιφάνεια έχει αλλάξει (σε παγκόσμιο επίπεδο και σε γεωλογικές χρονικές κλίμακες) διαμορφωμένη από τις αλληλεπιδράσεις της με την ατμόσφαιρα, την υδρόσφαιρα, την τεκτονική και δυναμική του μανδύα».
Το μοντέλο ξεκινά πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια στη μέση της διάλυσης της υπερηπείρου Πανγαία, η οποία άρχισε να εμφανίζεται πριν από περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια. Στην αρχή του animation, οι ήπειροι που θα γίνουν Αφρική και Νότια Αμερική είναι ήδη αναγνωρίσιμες, με τις ηπείρους του Βόρειου Ημισφαιρίου να ενώνονται δεκάδες εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Το μπλε δείχνει τη ροή του νερού, ενώ το κόκκινο δείχνει την ένταση της εναπόθεσης νέων ιζημάτων από τη διάβρωση.
“Αυτό το άνευ προηγουμένου μοντέλο υψηλής ανάλυσης του πρόσφατου παρελθόντος της Γης θα εξοπλίσει τους γεωεπιστήμονες με μια πιο ολοκληρωμένη και δυναμική κατανόηση της επιφάνειας της Γης”, ο συγγραφέας της μελέτης Laurent Husson(ανοίγει σε νέα καρτέλα), ένας γεωλόγος στο Ινστιτούτο Επιστημών της Γης (ISTerre) στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας, δήλωσε(ανοίγει σε νέα καρτέλα).
Συνδυάζοντας όλες αυτές τις διαφορετικές πιέσεις στην εξέλιξη της Γης, από τις κινήσεις των πλακών στη ροή του νερού έως τις αργές αλλαγές στον μανδύα, παρέχει έναν νέο τρόπο για να τεθούν ερωτήσεις για τα πάντα, από τη ρύθμιση του κλίματος μέχρι τους τρόπους η κυκλοφορία της ατμόσφαιρας επηρεάζει τη διάβρωση στο έδαφος.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο ρυθμός μετακίνησης των ιζημάτων σε όλη την υδρόγειο ήταν πιθανότατα πολύ μεγαλύτερος από αυτό που πιστεύουν οι επιστήμονες με βάση την παρατήρηση, πιθανώς επειδή το αρχείο των ιζημάτων είναι κατακερματισμένο. Οι συνολικοί ρυθμοί διάβρωσης ήταν αρκετά σταθεροί τα τελευταία 100 εκατομμύρια χρόνια, είπε ο Salles, αλλά υπήρξαν αλλαγές στο εάν το ίζημα καταλήγει παγιδευμένο σε λεκάνες χαμηλού υψομέτρου στην ξηρά ή τελικά ρέει στη θάλασσα. Για παράδειγμα, υπήρξε διπλασιασμός της ροής ιζημάτων στους ωκεανούς μεταξύ περίπου 60 και 30 εκατομμυρίων ετών πριν, κάτι που πιθανότατα συνδέθηκε με την άνοδο των βουνών των Ιμαλαΐων και του Θιβετιανού Οροπεδίου, έγραψαν οι ερευνητές.
Τέτοιες αποχρώσεις θα μπορούσαν να είναι σημαντικές, είπε ο Salles. Για παράδειγμα, μερικές από τις πιο πρώιμες ζωές σχηματίστηκαν σε ρηχά θαλάσσια περιβάλλοντα, όπου οι μικροοργανισμοί αξιοποίησαν τη φωτοσύνθεση για πρώτη φορά και άφησαν πίσω τους μεταλλοποιημένους σχηματισμούς γνωστούς ως στρωματόλιθους.
«Πιστεύεται ότι η ροή καθίζησης μπορεί να παρείχε μια πηγή θρεπτικών ουσιών σε αυτούς τους πρώιμους οργανισμούς, επιτρέποντάς τους να ευδοκιμήσουν και να εξελιχθούν με την πάροδο του χρόνου», είπε ο Salles. «Οραματιζόμαστε ότι το μοντέλο μας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να δοκιμάσει τέτοιες μακροχρόνιες υποθέσεις σχετικά με την προέλευση της ζωής στη Γη».
Η Stephanie Pappas είναι συγγραφέας του Live Science, που καλύπτει θέματα που κυμαίνονται από τη γεωεπιστήμη έως την αρχαιολογία μέχρι τον ανθρώπινο εγκέφαλο και τη συμπεριφορά. Ήταν παλαιότερα συγγραφέας για το Live Science, αλλά τώρα είναι ελεύθερος επαγγελματίας με έδρα το Ντένβερ του Κολοράντο και συνεισφέρει τακτικά στο Scientific American και στο The Monitor, το μηνιαίο περιοδικό της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας. Η Στέφανι έλαβε πτυχίο ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνας και μεταπτυχιακό στην επικοινωνία των επιστημών από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Σάντα Κρουζ.
Ακολουθήστε μας στα κοινωνικά δίκτυα facebook, twitter, instagram, youtube, και στο Google news. Διαβάστε την e-enimerosi.com για να ενημερώνεστε για όλα τα νέα, από την Ελλάδα και τον κόσμο, κάνετε εγγραφή στην σελίδα και πατήστε το καμπανάκι για να ενημερώνεστε πρώτοι έγκαιρα και έγκυρα.
πηγή Αρχική εικόνα Tristan Salles, University of Sydney