Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Το ταξίδι της ζωής
Κανείς δεν ξέρει πόσα από τα όνειρά μου και τις πέτρες στις οποίες βασίστηκα έγιναν ερείπια, και έπρεπε να στηριχτώ σε αυτά για να σηκωθώ ξανά και να ξεκινήσω από την αρχή.
Κανείς δεν είδε τα δάκρυά μου, την λαχτάρα μου για αέρα, για να σβήσω τη δίψα μου με σταγόνες νερού ή την ανάγκη μου για βοήθεια. Κανείς δεν ξέρει πόσο σφιχτά ήταν τα παπούτσια μου, αν ήμουν ξυπόλητη, και πόσα εμπόδια συνάντησα περπατώντας σε μονοπάτια καλυμμένα με χώματα, λάσπες και χαλίκια μέχρι να φτάσω στον τελικό μου προορισμό μου.
Υπήρχαν μέρες και νύχτες που ήμουν απελπισμένη, και πρωινά που ήμουν γεμάτη ελπίδα, κοιτάζοντας ψηλά, ευγνώμων για κάθε στιγμή επιβίωσης. Ήξερα ότι υπήρχε ένα φως στο τέλος του τούνελ που με περίμενε κάπου, αλλά έπρεπε να είμαι υπομονετική και επίμονη.
Ήξερα ότι όλα θα είχαν νόημα μια μέρα για μένα και για όσους με αγαπούσαν πραγματικά, με καταλάβαιναν και γνώριζαν τις μισές μάχες και αλήθειες μου. Τουλάχιστον, ήλπιζα. Δεν έχω τύψεις, μόνο ηρεμία, παρηγοριά, χαρά και ανακούφιση που το δύσκολο μονοπάτι μου με οδήγησε στην… ΕΥΤΥΧΙΑ μου.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
