Γράφει ο *Δήμητρης Τσινικόπουλος
Είναι ωραίο να ανασκαλεύεις πότε- πότε ,παλιά σου αρχεία, τετράδια, σημειώσεις. Κάπου, λοιπόν, απ τα παλιά ,ανακάλυψα ένα ποίημα μου γραμμένο στη δεκαετία του 80. Δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Έχει τον τίτλο Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ , αλλά ουσιαστικά ,αναφέρεται στη Συνείδηση, μια λέξη που όπως παρατήρησα επανέρχεται στην ποίηση μου σε διάφορες συλλογές .
Σας το παραθέτω :”
Στον καθρέφτη καθρεφτίζεσαι.
Θωρείς το φυσικό σου πρόσωπο μ’ ευχαρίστηση.
Όμως
τι έγινε το κρυμμένο της συνείδησης εσοπτρο;
Τι απέγινε εκείνο το κάτοπτρο της ψυχής;
Πότε για τελευταία φορά είδαμε
τις κηλίδες του σκεβρωμένου χαρακτήρα
πότε εγκύψαμε προσεχτικά
στον “τέλειο νόμο της ελευθερίας”
για να θεραπεύσουμε τις διαμαρτίες του εγώ
να γιατρέψουμε τους ρύπους της ψυχής
τα ενδόμυχα ψεγάδια;
Στ’ αλήθεια
πόσες φορές
στα χέρια το σφουγγάρι κρατήσαμε
για να σπογγίσουμε τις σπιλάδες
που σπιλώνουν την καρδιά;
Αλίμονο!
Αυτόν τον καθρέφτη
από καιρό τον σπάσαμε!
Αραχνιασμένος τώρα
βρίσκεται
ανάμεσα σ’ άχρηστα
κι’ αζήτητα αντικείμενα..
