Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Ανοίγοντας το συρτάρι του χαγιάτι βρήκα διάφορα ενδιαφέροντα αντικείμενα όπως δείγματα υφάσματος που χρησιμοποιήθηκαν για ρούχα, δαντέλες, αξεσουάρ όπως καρφίτσες και μενταγιόν.
Ανάμεσα σε αυτά … δεν περίμενα να βρω τόση ομορφιά σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που να απεικονίζει με τόση φινέτσα μια όμορφη, μαγευτική νεαρή γυναίκα που χρονολογείται από τις αρχές του 1900… που φαίνεται τόσο ζωντανή έτοιμη να σου μιλήσει.
Τα χαρακτηριστικά της τόσο τέλεια σαν μια εύθραυστη κούκλα φτιαγμένη από πορσελάνη… και τα χρώματα των ματιών της να διηγούνται μια ιστορία. Τα χείλη της, το γυαλιστερό καστανό μαλλί της σαν μετάξι και το απαλό, λείο δέρμα της… περασμένο με το πινέλο του καλλιτέχνη για τις τελευταίες πινελιές να ολοκληρωθεί η φυσική ομορφιά αυτού του οικείου προσώπου που σε κοιτούσαν…
Ήταν η γιαγιά μου όταν έφυγε από το πατρικό της να στεφανωθεί με τον παππού μου. Μια αρχόντισσα πραγματικά … αργότερα έμαθα ότι ήταν η πιο όμορφη περιζήτητη νύφη που κατείχε γοητεία και καλούς τρόπους απέναντι στους συνομηλίκους και τους ηλικιωμένους.
Η ομορφιά της δεν είχε περιοριστεί μοναδικά στην εξωτερική εμφάνιση της. Είχε χάρισμα καλοσύνης και σεβασμού… η ομιλία της ήταν λακωνική με γλυκό τόνο όταν η συζήτηση απαιτούσε την γνώμη της η και την συμμετοχή της. Το βλέμμα στο πρόσωπο της έδειχνε τόσο καθαρά ένα μυθιστόρημα μέσα από την εκλεπτυσμένη ασπρόμαυρη εικόνα. Την πήρα μαζί μου έχοντας μια θέρμη στην καρδιά μου…αφήνοντας τα υπόλοιπα αντικείμενα μέσα στο συρτάρι.
Θα κρατήσω την εικόνα και την ιστορία της ως παράδειγμα στη ζωή μου και ως το πιο πολύτιμο κειμήλιο που έχω στην κατοχή μου.
