*Κριτική της Αμαλία Κέντρου
Διαβάζοντας την ποίηση της Κατερίνας Καραντζά και τις δύο ποιητικές της συλλογές, έβαλα στόχο να φτάσω σε κάποιον προορισμό, να βαδίσω στον δικό της δρόμο και όπου βγει.
Διαβάζοντας την δεύτερη συλλογή, ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΗΣ ΠΕΝΑΣ, ένιωσα να ζυγώνω στην Ιθάκη της. Γελάστηκα όμως. Διάβασα τα ποιήματά της και ένιωσα Οδυσσέας. Άρχισα το ταξίδι μου χορεύοντας ΒΑΛΣ και φτάνοντας δια μαγείας στους αιθέρες να φλερτάρω με τον ήλιο και το φεγγάρι, την βροχή και την καταιγίδα μαζί με την Κατερίνα.
Σαλπάροντας στις ανοιχτές θάλασσες της ποίησης με παρέσυρε η αγάπη του ανέμου και με έβαλε να χορεύω μαζί με σειρήνες. Δεν έκλεισα όμως τα αυτιά μου. Τις άκουσα. Με έστειλαν σε μια μικρή ανάσταση ανοίγοντας τον ασκό του. Αιόλου. Άκουσα τους ανέμους να μου ψιθυρίζουν: Βάστα, ω, άνθρωπε, μην φτάσεις στην διάλυση.
Δεν μπόρεσα. Δεν άντεξα. Έλυσα τα σχοινιά και άρχισα να χορεύω ένα ζεϊμπέκικο. Αυτό το βαρύ. Το ατελείωτο. Αυτό που το σώμα σπαράζει κοιτάζοντας τον Θεό.
Τον παρακαλάω.
Κατέβα Θεέ μου μια στιγμή, να δεις τι γίνεται κάτω από το βλέμμα σου
Σπαράζω βλέποντας κάπου μακριά
Τα αδέρφια που έγιναν εχθροί
Τοίχους έχουν ύψωσει
κι οι ξένοι τρίβουν τας χείρας τους
που το’ χουν κατορθώσει.
Είμαι σίγουρη, πως το ταξίδι αυτό, θα είναι πολύ μακρινό.
Εύχομαι καλοτάξιδο και το δεύτερο βιβλίο Κατερίνα.
*Αμαλία Κέντρου
Αρθρογράφος – Λογοτέχνιδα
Κάντε εγγραφή στο ενημερωτικό μας δελτίο.
