Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Τα λαμπερά φώτα. Ο ορίζοντας. Ο αεροδιάδρομος. Ο αέρας. Το μυστήριο. Η προσδοκία. Ο ενθουσιασμός. Η προσμονή της επιβίβασης σε αυτή την όμορφη κατασκευή, ένα αεροπλάνο που μοιάζει με ένα πουλί της φύσης και που πετάει τόσο ελεύθερα πηγαίνοντας σε μέρη για να ανακαλύψει, να εξερευνήσει και να απολαύσει.
Το αεροπλάνο που μιμείται το πουλί για τους ανθρώπους … με την σύγχρονη τεχνολογία, ώστε να μπορώ να κάνω το ίδιο. Πετάει την ημέρα, στις ακτίνες του ήλιου και τη νύχτα πάνω και ανάμεσα στα σύννεφα που είναι απαλά σαν βαμβάκι.
Αισθάνομαι σαν ένα παιδί που θα κάνει την πρώτη του βόλτα με τη ρόδα του λούνα παρκ, που με ανεβάζει ψηλά για να δω όλα τα πράγματα τόσο μικροσκοπικά, τόσο μικρά και όμορφα … να αισθάνομαι σαν γίγαντας μ ένα ουσιώδης τρόπο. Βλέπω τον ωκεανό. Βλέπω το φάρο. Βλέπω όλα τα φωτισμένα κτίρια και τις κατοικίες. Είναι σαν τα Χριστούγεννα και πάλι. Ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε. Θέλω τη θέση στο παράθυρο να βλέπω τα πάντα.
Αναρωτιέμαι αν όλα τα πουλιά νιώθουν όπως εγώ όταν αφήνουν το κρύο και κατευθύνονται σε ζεστά μέρη όπου είναι πιο άνετα και λιγότερα πολυσύχναστα… λιγότερα αγχωτικά και πικραμένα … όπου όλα ανθίζουν, ακόμη η καλοσύνη και η αγάπη καθώς προσγειώνονται. Ώρα για απογείωση.
Οι ζώνες ασφαλείας είναι τοποθετημένες. Προσευχές για μια καλή και ασφαλή πτήση. Και ξεκινάμε με την καταπραϋντική φωνή του καπετάνιου. Σηκωθήκαμε και καθώς κοιτάζω από το παράθυρο μου παρακολουθώ με δέος την πανοραμική θέα της πόλης των φώτων που μόλις αφήσαμε πίσω.
Τώρα, το νέο μου ταξίδι αρχίζει χάρη σε αυτό το φοβερό αεροπλάνο που με πάει σε νέα ύψη! Αν δεν υπήρχαν τα πουλιά της φύσης, ο άνθρωπος δεν θα είχε ανακαλύψει ποτέ τη χρήση ενός αεροσκάφους για να πετάξει όπως αυτά, και να ξεκινήσει από την αρχή την ζωή του. Αυτά τα φώτα με μαγεύουν σαν τα μαγικά κόλπα ενός μάγου. Στο μαγικό χαλί δεν ταξιδεύω μόνη. Χωράει πολλούς αλλά δεν με ενδιαφέρει.
Ο κάθε επιβάτης θα πάει στο προορισμό του … εκεί που θα βρει την ζεστασιά που αναζητά, που περίμενε υπομονετικά. Της νύχτας το ταξίδι είναι γλυκό. Με τόσα φώτα ξανά ζω τα παιδικά μου χρόνια σαν είμαστε όλοι μαζεμένοι τα Χριστούγεννα… που δυστυχώς με το χρόνο μια θέση αδειάζει και με πικραίνει. Προτιμώ να ταξιδεύω σαν το πουλί … να βλέπω κόσμο. Να μη αισθάνομαι μόνη. Αγαπημένε μου αετέ, πήγαινε με σε τόπους να ζεστάνει η καρδιά μου.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
