Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Ο πόνος αλλάζει τον άνθρωπο.
Δεν εμπιστεύεται όπως πρώτα…
Αρχίζει συστηματικά να σκέφτεται υπερβολικά και να αφαιρεί άτομα από το κύκλο του… από την ζωή του. Προτιμά να μένει μόνος στην δική του φουρτούνα με το ρυθμό του κύματος όπως έρχεται και φεύγει … και το αγαπημένο τραγούδι του να τον συντροφεύει… ν΄απαλαίνει την ψυχή του.
Ο πονεμένος άνθρωπος προτιμά να χάνεται σ΄έναν κόσμο όπου το περιβάλλον μπορεί να του προσφέρει μια ηρεμία, μια ζεστασιά σαν μια κουβερτούλα που τον σκεπάζει δίπλα στο τζάκι όταν κάνει ψύχρα και με ένα ζεστό πόσιμο στην αγαπημένη του κούπα που ζεσταίνει την καρδιά και τα χέρια του.
Είναι μια αστική συμφωνία με τον εαυτό του που δεν έχει περιθώρια λογομαχίας καθώς έχει κάνει ειρήνη με τις αποφάσεις του και με τον εαυτό του. Προτιμά να είναι απόμακρος αλλά ευγενικός όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία… μην αφήνοντας ξανά κανένα περιθώριο προσωπικής εισβολής στη ζωή του. Έτσι, κρατάει τις ισορροπίες του, τις σκέψεις του σε τάξη και η ψυχή του έχει ελαφρύνει από περιττή καταπόνηση, ανησυχία, πόνο και άγχος.
Ο πόνος μπορεί να μετατραπεί σε θυμό, σε ανησυχία, σε κατάθλιψη, σε σκληρότητα, σε ταραχή και άλλα πολλά. Θέλει επεξεργασία και αρκετή δουλειά να ξεπεραστεί ο αρχικός πόνος από τα μαχαιρώματα που έπρεπε ν΄ακούσει ή και να δεχτεί.
Και έτσι έρχεται μια χαρούμενη, ικανοποιητική… τερπνή ανακούφιση.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
