Λογοτεχνία

Το δώρο της βροχής

Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου

Το απόλυτα μη ερωτικό σκηνικό… μια στάση λεωφορείου.

Ένα παλιό, φθαρμένο κόκκινο Σερβολέτ του 1955, με μια αίγλη που είχε κάπως στραπατσαριστεί, παρκαρισμένο ακριβώς απέναντι μου. Ήταν το αγαπημένο αυτοκίνητο του πατέρα και χωρίς να το θέλω, η ματιά μου – μέχρι να εμφανιστεί το λεωφορείο – ξεκουραζόταν πάνω του.

Η θέση του οδηγού άδεια, σ΄ αντίθεση με τη θέση του συνοδηγού, που δυο χαμογελαστά μάτια κοίταζαν μονίμως προς το μέρος μου. Ένα κρυφτούλι με ματιές θαυμασμού και αδιαφορίας, ένας γλυκός πρωινός πόλεμος εντυπώσεων, που κράτησε πάνω από έξη μήνες μέχρι…

Μια ξαφνική μπόρα και εκείνα τα χαμογελαστά μάτια καθισμένα στο παγκάκι της στάσης να κοιτάζουν επίμονα το πεζοδρόμιο.

– Καλημέρα !

Περίμενα να γυρίσει να με κοιτάξει, μα εκείνος παρέμεινε σιωπηλός και ακίνητος. Δεν ξέρω πως το τόλμησα… έκατσα δίπλα του με μια φυσικότητα που σόκαρε ακόμη και μένα. Η μπόρα δυνάμωσε και ασυναίσθητα κούρνιασα ακόμη πιο κοντά του. Δεν άντεχα πια τις αστραπές και τα μπουμπουνητά, μου θύμιζαν εκείνη τη μαύρη μέρα που έχασα τους γονείς μου…

Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα ζεστό χέρι να μ΄αγκαλιάζει τρυφερά και χωρίς να το θέλω συγκινήθηκα. Ήταν τόσο περίεργο να νιώθω έτσι κοντά σ΄έναν άγνωστο νεαρό άνδρα, που φορούσε φθαρμένα πάνινα παπούτσια με πρόχειρα δεμένα τα κορδόνια. Έκανα να σκύψω να τα δέσω καλύτερα, όταν απότομα με σταμάτησε. Δυο μαύρα πετράδια τα μάτια του, που έλαμπαν… δεν ξέρω αν ήταν από θυμό, από συγκίνηση, από….

– Όχι αυτό… όχι εσύ !

Μ΄έσφιξε πάνω του σαν να εξαρτιόταν η ίδια του η ζωή απ΄αυτό και χωρίς να το θέλω άφησα έναν αναστεναγμό έκπληξης. Την επόμενη στιγμή το χάδι του βρέθηκε στα δυο μου χείλη.
– Θέλω ν΄αγγίξω αυτά τα χείλη έξη μήνες τώρα…

Σοκαρισμένη έκανα ν΄αποτραβηχτώ, όταν ακούστηκε μια δυνατή φωνή.

– ΠΕΤΡΟ ! ΠΕΤΡΟ !

Αμέσως τα δυο χέρια μ΄άφησαν ελεύθερη, ενώ το κόκκινο Σεβρολέτ παρκάρισε ακριβώς μπροστά μας.
Είδα έναν χαμογελαστό άνδρα γύρω στα τριάντα να βγαίνει από τη θέση του οδηγού και να κατευθύνεται προς το μέρος μας. Μόλις στάθηκε μπροστά του άπλωσε τα χέρια και τον σήκωσε.
Έμεινα κοκκαλωμένη να κοιτάζω να τον μεταφέρει στον αυτοκίνητο και να τον βοηθάει να καθίσει στη θέση του συνοδηγού.

– Θα θέλατε να σας πάμε κάπου δεσποινίς, σήμερα έχουν απεργία τα λεωφορεία, εμείς κατεβαίνουμε στο κέντρο;

Εκείνα τα μαύρα μάτια δεν με κοίταζαν πια, ενώ οι στάλες απο τη βροχή αυλάκωναν το κατάχλωμο πρόσωπο του. Μουδιασμένη σηκώθηκα και αδιαφορώντας για τον άγνωστο άνδρα, που συνέχισε να μιλάει όλο ευγένεια και χάρη, πλησίασα και γονάτισα μπροστά του.

– Αυτό είναι το δώρο της βροχής!

Το επόμενο δευτερόλεπτο τα χείλη μου γινόταν δικά του, η ανάσα μου χάδι στη δική του… Δεν ξέρω πως το τόλμησα, δεν ξέρω… ακόμη και σήμερα δυο μήνες μετά, δεν ξέρω πως φίλησα εκείνο το μελαχρινό αγόρι με τα υπέροχα λαμπερά μάτια.

Ξέρω καλά όμως πως ήταν ίσως το πιο ερωτικό φιλί που έδωσα σ΄άνθρωπο.

* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα

google news

Ακολουθήστε μας και στο Google news
Ακολουθήστε μας και στο Youtube

Υποστηρίξτε την προσπάθεια των συντελεστών της e-enimerosi.com Η οποία ενημερώνει για όλα τα θέματα του ελληνισμού αλλά και του κόσμου. Μια σελίδα φτιαγμένη με αγάπη από ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται σε διάφορα σημεία της Ευρώπης. Μιας ιστοσελίδα της διασποράς με έδρα την Γερμανία και το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Κάντε την δική σας δωρεά εδώ για να βοηθήσετε την προσπάθειά μας. Σας ευχαριστούμε θερμά!!!

Σχετικές αναρτήσεις

FAMILIENFOTOS

e-enimerosi

ΜΙΑ “ΤΥΧΑΙΑ” ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ

e-enimerosi

ΜΙΑ “ΤΥΧΑΙΑ” ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ

e-enimerosi