Γράφει ο *Τάκης Φάβιος
Ποιητικά ατοπήματα και η αποφυγή τους
Ένας επικίνδυνος σκόπελος της ποιητικής πλεύσης είναι το παγόβουνο της κενολογίας και παράλληλα το αχανές πέλαγος της εγωπαθούς ακατάσχετης φλυαρίας.
Tα ποιητικά κοιτάσματα είναι κρυμμένα στο υποσυνείδητο, εκεί που βασιλεύει ο ακριβός χαρακτήρας της αυθεντικότητας και η σιωπή των συναισθηματικών ψιθύρων.
Η ικανότητα ποιητικής αποκάλυψης αυτού του βραδυφλεγούς ηφαιστείου έχει αναζωπυρωτή την έκρηξη της επιθυμίας.
Οι δυσκολίες της ποιητικής τέχνης είναι αξεπέραστες γι’αυτόν που δεν αναζητά εναγώνια και δεν αποδέχεται την προσωπική του ιδιαιτερότητα.
Γι’αυτόν που απουσιάζει από το γραπτό του, γιατί φαντασιώνεται τη μεγαλοπρεπή ποιητική του πρωτοκαθεδρία ,αλλά και γι’αυτόν που δεν γοητεύεται από το έργο ικανών ομότεχνων του
Εντοπίζοντας τα μεμπτά της ποιητικής γραφής, και μέσα από μια σύντομη απαρίθμηση των περισσοτέρων από αυτά ,θα τα χώριζα συνοπτικά σε τρεις κατηγορίες
Α. ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΑ
Άγνοια των φορμαλιστικών στοιχείων, αδυναμία ρυθμικής αγωγής, λεκτική στειρότητα και ανικανότητα αντίληψης των διαφορών του ποιητικού λόγου, από τον τραγουδιστικό, καθώς και τον πεζό συγγενικό του, εμφανής δυσκολία ποιητικής φόρτισης του μεταγλωσσικού ποιητικού σύμπαντος, άσκοπες επαναλήψεις λέξεων και φράσεων, που η δομική ουσία του πονήματος δεν δικαιολογεί, ανικανότητα ποιητικής μεταγλώττισης της καθομιλουμένης, ρητορική διάθεση κλπ
Συχνή έλλειψη μετρικής ,αφελής και ανισόρροπη ομοιοκαταληξία
Ανικανότητα ομοιογενούς ποιητικού έργου, παντελής άγνοια της ποιητικά εγγυμονούσας “αυτόματης γραφής” και τέλος μη αναγνωρισιμότητα του προσωπικού ύφους.
Β. ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ
Χαμηλή στάθμη φιλολογικής αντίληψης, ρητορική μα και βερμπαλιστική εμμονή στο εκκωφαντικό ποιητικό τοπίο (θριαμβολογία), άσκοπη προβολή του πομπώδους επιθέτου, δυσκολία λεξιπλασίας, το ατόπημα της εκφοράς συντακτικά μη προικισμένου ποιητικού λόγου και τέλος παντελής έλλειψη τελικής επεξεργασίας.
Γ. ΝΟΗΜΑΤΙΚΑ
Ακατάσχετη φλυαρία, αδυναμία συμπυκνωμένης γραφής, εγωκεντρική μα και διδακτική διάθεση, αφέλεια και κενολογία περιεχομένου, συναισθηματική ανεπάρκεια νοημάτων και έλλειψη ερωτικά αφυπνιστικού σπινθήρα που προσδίδει γοητεία στο γραπτό…
Η νοηματική ενός ποιήματος πρέπει να συμβαδίζει με το δομικό στοιχείο, κι ακόμη καλύτερα, θα ήταν ευφυές, αυτές οι δύο υποστάσεις να αλληλοεξυπηρετούνται…
Προσωπικά, την αποκάλυψη, τη συνειδητοποίηση και σ’ενα μεγάλο βαθμό, την αποφόρτιση από τις εντάσεις των ενδογενών τραυμάτων, θα την παραλλήλιζα με τους πόνους ενός τοκετού και είναι αυτή και μόνον που καταθέτει έργο.
Όμως οι αληθινοί ποιητές έχουν συναισθηματικές ραγισματιές, που δεν τις επουλώνουν με επίκτητες τεχνικές, αλλά τις κατευνάζουν, τουλάχιστον προσπαθούν, με την αυτογνωσία και την ανταρσία του ψυχικού τους σθένους.
Γι’ αυτό τους θαυμάζουμε, επειδή μας θυμίζουν άμεσα την χαμένη μας αθωότητα και την αδυναμία μας να την επαναφέρουμε συναισθηματικά!
Τι κρύβεται άραγε μέσα στη θυμική ανάταση που έχει ένας ακροατής ακούγοντας έναν εκφραστικό τραγουδιστή η ποιητή;
Είναι γιατί έρχεται σε άμεση επαφή με την συναισθηματικά αβίαστη βρεφική του κραυγή, που αργότερα και με μαθηματική ακρίβεια η κοινωνική νεύρωση με τα εξαναγκαστικά της “απαγορεύεται” κατάφερε να του την υπονομεύσει, να τη φιμώσει και κατά τον αξιομνημόνευτο Βίλχεμ Ραιχ, να την θωρακίσει.
Το “πάσχειν” για τον ποιητή είναι αυτόχρημα συνδεδεμένο με το “είναι” σε μια ιδανική σύμπλευση, μα και σύγκρουση αντιθέτων, μέσα από την οποία διαμορφώνεται το φάσμα της αισθητικής αντίληψης…
Η καθαρή τέχνη είναι ψυχική αναγκαιότητα, που μεταπρατικά, από την ίδια της τη φύση, αφήνεται στην αγκαλιά του εμπνευσμένα επεξεργασμένου, το οποίο είναι είναι ο ακάματος ψυχικός ζυγός του συναισθηματικού της γνώμονα..
Μια προσωπική μας αλήθεια ,συνειδητοποιημένη βαθιά, ποιεί, ακόμη και ερήμην μας, σπάζοντας το φράγμα του επιτηδευμένα ψευδεπίγραφου περιτυλίγματος της ύπαρξης, του επιφανειακού, σαρώνοντας το εφησυχασμένα αφελές και ανούσιο της ποιητικής οντότητας.
Εδώ ας συμπεριλάβουμε τη γνωστή ρήση του Εμμανουήλ ΡοΪδη…
“Ο αληθής ποιητής πρέπει να ομοιάζει την δρυν, ήτις όσον υψηλότερα αίρει την κεφαλήν προς τον ουρανόν, τόσον βαθύτερον βυθίζει την ρίζαν εις την γην”.
Ο άξιος δημιουργός,είναι διαρκώς παρών, μέσα και γύρω, από το εύγλωττο, αισθητικά ενδιαφέρον και βαπτισμένο στη μεστότητα της συναισθηματικής ομολογίας, επίτευγμα του…
Ως τέχνη της ανώτερης συναισθηματικής φόρτισης του μεταγλωσσικού εργαλείου, η ποίηση αποβάλει τα γλωσσικά αφελή ακροβατικά, τα εγωπαθή κίνητρα και τις άνευρες λυρικές κορώνες, ως περιττώματα νευρωτικής και ναρκισσιστικής παρωδίας…
“Οι διανοούμενοι, οι καλλιεργημένοι, οι μορφωμένοι ανεβαίνουν από τις σκάλες. Οι ποιητές και οι καλλιτέχνες είναι πουλιά “.
Βίκτωρ Ουγκώ
Πουλιά που πετούν, γιατί δεν αντιστέκονται στην πτώση,
θα συμπλήρωνα με ταπεινότητα κι εγώ…
Συνοπτικά ,επιγραμματικά και εστιασμένος σε ότι προανέφερα
θα κλείσω τούτη την αναφορά μου στην υπέρτατη των τεχνών,
μέσα σε μια φράση…
“Αν δεν συνομιλείς με το εντός σου, αλλά και το περιβάλλον χάος,
ποιητής δεν είσαι, μα ούτε και γίνεσαι “.
*Ο Τάκης Φάβιος είναι αρθρογράφος, λογοτέχνης, ποιητής, τραγουδιστής, συνθέτης και δάσκαλος φωνητικής. Ακολουθείστε τον και στην σελίδα του στο Facebook