Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Ακούγεται και πάλι η ανάσα του… τα σταθερά βήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα… Πλησιάζει. Γι΄ακόμη μια φορά πλησιάζει απειλητικά, θέλει να ‘τιμωρήσει’, να ξεσπάσει αυτόν τον αφύσικο θυμό, που έχει κρυφτεί στα σωθικά και διαφεντεύει τη σκέψη του.
Τρέμοντας ολόκληρη, ακούς να πλησιάζει και φοβάσαι, έντρομη παραμένεις κρυμμένη, μόνο που οι κρυψώνες μέσα στο καταφύγιο που κάποτε ονόμασες σπιτικό, του είναι όλες γνωστές…
Τα μάτια θολώνουν, η ανάσα βιάζεται να βγει γρήγορα ξανά και ξανά… η ανάσα γίνεται πόνος…
Κρύο, τρέμεις ολάκερη και δεν ξέρεις πως να προστατευτείς απ΄αυτό το απίστευτο κρύο… περίεργο το ημερολόγιο δείχνει πως βρισκόμαστε ακόμη στην πιο όμορφη και ζεστή περίοδο του χρόνου, ο ήλιος έξω λάμπει δυνατός.
Τα βήματα συνεχίζουν να πλησιάζουν.
Τι έχεις κάνει λάθος αυτήν τη φορά;
Γιατί θύμωσε το θεριό;
Πριν απαντήσεις, το θεριό στέκεται μια ανάσα μακριά. Κατηγόριες, βρισιές και μια ανεξήγητη οργή που σε καθηλώνουν. Λόγια βυθισμένα σε μια πρωτόγνωρη κακία και εσύ ν΄αναρωτιέσαι πως κατάφερε το ‘Θεριό’ ν΄αντιγράψει τη μορφή του αγαπημένου σου.
Η πρώτη επαφή με το χάδι του είναι η αναμενόμενη… αυτή που ξέρεις πως θα΄ρθει για να σε τιμωρήσει… ξανά…
Η δεύτερη, για κάποιον ανεξήγητο λόγο βρίσκει τη σάρκα μουδιασμένη…
Η τρίτη γεννά μια αβάσταχτη σιωπηλή απορία… ‘Γιατί;’,
Ανεξήγητα, διαπιστώνεις πως ο θυμός έχει εξαφανιστεί. Κάποτε θύμωνες, ορκιζόσουν πως δεν θα το επιτρέψεις ποτέ ξανά… ποτέ ξανά…
Τι έγινε άραγε και τώρα δεν τολμάς ούτε να τον κοιτάξεις μέσα στα μάτια και ν΄απαιτήσεις το σεβασμό που είναι δεδομένος ανάμεσα σ΄έναν άνδρα και μια γυναίκα. Σε δυο ανθρώπους που είναι μαζί για τη χαρά της ένωσης, για τη λαχτάρα της λύτρωσης, για την αγάπη.
Ξαφνικά τα πάντα γίνονται ένα βαθύ βουητό, ακούς μα δεν καταλαβαίνεις, νιώθεις μα δεν αντιδράς, πονάς και απλώς παρακαλάς το βασανιστήριο να τελειώσει…
Ο φόβος μεταμορφώνεται σε πανικό… μέχρι που τα πάντα βυθίζονται ξανά στο σκοτάδι…
Φως… αναζητάς το φως… ξέρεις πως αν συνεχίσεις να σέρνεσαι στο παγωμένο πάτωμα μετά από λίγο να ξαναβρείς το φως…
Θεέ μου σε παρακαλώ… στείλε μου το Φως…
Και κάπου εκεί κοντά σου, μια φωνή που έχει ντυθεί μετάνοια να σου ορκίζεται πως δε θα ξαναπιεί, πως δε θα σε ξαναγγίξει, πως δε θα σε ξαναβυθίσει στο σκοτάδι…
Φως… εσύ ακόμη αναζητάς το Φως… που θα σε λυτρώσει.
Η πόρτα απρόσμενα ανοίγει… και μέσα σε μια στιγμή τα πάντα μεταμορφώνονται…
‘Σ΄ευχαριστώ Θεέ μου!’
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα
