Γράφει η *Μάρω Πατριανάκου
Αγαπητέ Οκτώβρη
Αγαπητέ Οκτώβρη, με εκπλήττεις με την είσοδο σου στη νέα εποχή του Φθινοπώρου και με την εμφάνιση σου το πρωί μόλις ξυπνάω να δω πόση από την ενέργεια και το χάρισμα σου αξιοποιείς σε αυτό το νέο κεφάλαιο του ταξιδιού σου.
Είσαι τόσο όμορφος με κάθε τρόπο, με την ποικιλία των χρωμάτων και των σχημάτων σου να σχηματίζει ένα τέλειο σκηνικό γαλήνης. Μου επιτρέπεις να μεταμορφώνομαι μαζί σου καθώς το μυαλό, το σώμα και η ψυχή μου προσαρμόζονται στο νέο κανόνα… καθώς αρχίζω να εσωστρέφομαι και νιώθω τα συναισθήματα μου να αλλάζουν από τον καθημερινό λαμπερό ήλιο του καλοκαιριού σε ένα πιο μοναχικό εποχιακό ηλιοβασίλεμα.
Σε παρακαλώ, κατάλαβε με… Δεν είμαι λυπημένη ή μελαγχολική. Μα το αντίθετο μάλιστα. Νιώθω τη ζεστασιά της άφιξης σου, τον γήινο τόνο, και τη φυσική καταπραϋντική επίδραση που έχεις κάθε φορά που κοιτάζω έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μου, όταν κάθομαι στη βεράντα μου δίπλα στη λίμνη καθώς η βάρκα μου βρίσκεται εκεί σιωπηλή περιμένοντας υπομονετικά να την κωπηλατήσω για να δω το συναρπαστικό πανόραμα που μας τυλίγει.
Η λίμνη είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά όλη σου την ομορφιά. Σε ευχαριστώ που μου επιτρέπεις να μοιραστώ αυτό το μυστήριο, ώστε να μπορώ να δω τον αληθινό μου εαυτό, ενώ μπορεί να ξεχνώ ποια είμαι. Αγαπητέ Οκτώβρη, ήσουν πάντα καλός φίλος φέρνοντας ζεστασιά και χρώμα στις μέρες και τις νύχτες μου. Μου αρέσει όταν τα φύλλα σου αρχίζουν να πέφτουν, καθώς είναι ένα σημάδι ελευθερίας το να αφήνεις πίσω ό,τι ήταν βαρύ.
Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι ξεκινάς την έναρξη βροχερών και μοναχικών ημερών, καθώς ο καλός σου φίλος, ο Νοέμβρης, θα φτάσει με την αναχώρηση σου και λίγο πιο μετά, ο Δεκέμβης, με το ίδιο σκοπό η και ακόμα με περισσότερη κακοκαιρία για την εποχή αυτή, και πώς θα επηρεάσει τη συναισθηματική κατάσταση μας.
Δεν μπορεί να είναι μοναχικό όταν απολαμβάνεις στην εποχή σου το μεγαλοπρεπές συναίσθημα όλων αυτών. Σε βρίσκω πολλά υποσχόμενο, καθώς κάθε φορά που σε κοιτάζω, γεμίζω ελπίδα και η καρδιά μου ζεσταίνεται από συγκίνηση.
Αγαπητέ Οκτώβρη, όπως θα πέφτουν τα φύλλα και θα αλλάζουν τα χρώματα, να πέφτουν και οι εγωισμοί ώστε να αλλάζουν οι προτεραιότητες του ανθρώπου… να γεμίζουν με θέρμη, ταπεινοφροσύνη, αυξημένη αγάπη όπως της εποχής τα βαθύ κόκκινα μήλα.
*Η Μάρω Πατριανάκου ζει στις Η.Π.Α. Είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, που απλά εκφράζει όσα αισθάνεται χωρίς προκαταλήψεις… που την συγκινούν της ζωής τα σενάρια.
