Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Ένα γελαστό απόγευμα…
σαν εξομολόγηση,
από τα χείλη που δεν έχουν φιληθεί,
σαν μια ζεστή αγκαλιά,
απ΄τα παγωμένα χέρια του ονειρικού έρωτα
που οι ποιητές αποκαλούν ιδανικό.
Ώρα σημαδιακή, που δε λαλούν πια τα πουλιά
για να μη μας προδώσουν.
Ώρα παράδοσης και αποδοχής
για έναν αμίλητο αγγελιοφόρο,
που αγωνιά για την κάθε ανάσα
ενώ προσμένει το θαύμα.
Ντροπιασμένος
ψελλίζω τον όρκο της αιχμαλωσίας.
Υπάκουος σαν μαθητούδι
που φοβάται την αιώνια τιμωρία, ακινητοποιούμαι.
Η καρδιά έχει ήδη κηρύξει τη δική της επανάσταση
Διεκδικεί το φιλί δίχως ανάσα, το χάδι δίχως λογική
Μια γλυκιά ταραχή αναμονής
έχει ήδη αποφασίσει να με τρελάνει.
Σε λίγο θα φανεί…
θα δω τον ίσκιο της ανεμελιάς της,
θ΄ακούσω τα ρυθμικά βήματα που τη φέρνουν κοντά μου,
θα μυρίσω την αθωότητα της ψυχής της κι εκείνο το αγιόκλημα,
που μπλέχτηκε ανάμεσα στις ανάσες της.
Πόσο το ζηλεύω, κάθε που αγγίζει ό,τι λαχταράω
Θυμώνω που χαράζει άνομες διαδρομές πάνω της, ως κλέφτης εραστής,
ενώ εκείνη το σκάει βιαστικά, για να΄ρθει κοντά μου.
Ένας αμαρτωλός προσκυνητής
που του κλέψανε το κομποσκοίνι της ψυχής.
Θα γονατίσω στα δυο της πόδια… να μ΄ ελεήσει…
Ένα γελαστό απόγευμα…
Χαρισμένο σ΄αυτήν την τρέλα
που με κάνει μικρό, σχεδόν μηδαμινό,
να κρέμομαι από τον ποδόγυρο της καρδιάς της.
Εγώ ο θηρευτής της ηδονής να προσκυνώ τον έρωτα,
που βγήκε σεργιάνι φορώντας τα δαντελωτά του.
Ένα μαντήλι τυλιγμένο με χίλια όνειρα
Ένα φιλί βαφτισμένο σε χίλια αρώματα
Τώρα ξέρω…
όταν με θυμούνται θα διηγούνται…
Ένα γελαστό απόγευμα…
©️2025 Μαρία Σταυρίδου
Αρθρογράφος * Λογοτέχνιδα
