Γράφει η *Μαρία Σταυρίδου
Ένα μικρό ή μεγάλο χρωματιστό κουτί, που σφραγίστηκε καλά και κρύφτησε σε μια γωνιά… στην πιο απόμενη γωνιά…
Κανείς να μη μάθει τίποτα, για τα κλεμμένα φιλιά και τ΄αντικείμενα που σημάδεψαν ή σημαδεύτηκαν από πολύτιμα μυστικά.
Ένα κουτί ιερό, σαν σπάνιο κειμήλιο, σαν φυλαχτό.
Μακριά από τη ματιά, βαφτισμένο στην νοσταλγια και σε μια μικρή μικρή, γλυκιά αγωνία….
Ένα παλιό μπουκάλι άρωμα, ένα μαντήλι με φθαρμένη δαντέλα, ένας αναπτήρας ρετρό, μια φθαρμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, ένα παλιό σημειωματάριο και ένα παλιό άχρηστο στιλό. Τοποθετημένα με προσοχή, τακτοποιημένα ώστε τίποτα να μη χαραχθεί.
Ανάμεσα τους πάντα η ζωή, μικρές γλυκόπικρες αναμνήσεις, που αγκαλιάζουν τη θύμιση, που είσαι απόλυτα σίγουρος πως ποτέ δε θα λησμονηθούν.
Ένα κουτί κρυμμένο βαθιά στην πιο παλιά ντουλάπα, στο πατάρι, στη σοφίτα ή ακόμη και πιο μακριά, που ορκίστηκε πως θα κρατήσει όλα σου τα μυστικά, μέχρι οι αράχνες να το κατακτήσουν και να το πάρουν αγκαλιά.
Ώρα σκοτεινή η ώρα που η σκέψη μαυρίζει και αναζητά μια διαφυγή…
Έναν σιωπηλό περίπατο στα παλιά, σ΄εκείνα που ακόμη φαντάζουν τόσο αθώα και ποθητά. Έτσι τα πόδια πειθαρχούν στη βαθιά επιθυμία και σκαρφαλώνουν στη σοφίτα, κουλουριάζονται σε μια γωνιά και παίρνουν στα χέρια ευλαβικά το μικρό ξύλινο κουτί των μεγάλων μυστικών.
Ένας σκοτεινός θησαυρός… όλος δικός σου… που αναπνέει μέσα από τις αναμνήσεις σου. Το λεριασμένο από τον χρόνο μαντήλι της γιαγιάς, που σου χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά, πριν σου εξιστορήσει πόλεμους φοβερούς και μια αγάπη γλυκιά.
Το άδειο μπουκαλάκι Γαλλικό άρωμα, που φορούσε η μάνα και τι σύμπτωση, η πρώτη σου ‘αγάπη’. Είναι σαν να μυρίζεις ξανά την κυρία Σιμόν, με τα μακριά ξανθά μαλλιά που ερχόταν κάθε Σάββατο για να σου μάθει με προφορά τα Γαλλικά.
Η ασημένια ταμπακιέρα του πατέρα, που ακόμη κρατάει εκείνο το βαρύ άρωμα, από το πρώτο τσιγάρο που έκανες στα κρυφά μαζί με τον κολλητό μια βροχερή Κυριακή, όταν οι μεγάλοι παρακολουθούσαν το ντέρμπι το φοβερό. Εκεί και η ανάμνηση από την παρθενική σπονδή στον θεό Έρωτα, ένα σχισμένο περιτύλιγμα… που σε προστάτευσε… που σ΄έκανε ‘άντρα’ στην ποθητή αγκαλιά της Μερώπης, που τώρα παίρνει αγκαλιά τρία εγγόνια στη σειρά.
Ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες και χαμόγελα που ακόμα ζεσταίνουν την καρδιά, που ακόμα και αν δεν το θέλεις, σου αποδεικνύουν πως τελικά η διαδρομή είχε και λίγο ‘χαβά’.
Φυσικά εκεί βρίσκεται και εκείνη… η ντελικάτη φιγούρα τυπωμένη σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, για να σου θυμίζει πάντα τον έναν και μοναδικό ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής σου.
Η ‘μικρή’…
Η ‘μικρή’ συμμαθήτρια της ξαδέλφης σου, που τα μάτια της θύμιζαν κάρβουνο και φωτιά, που η περπατησιά της ανάγκαζε την καρδιά σου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά, που τα χείλη της… αυτά τα χείλη που ακόμη αναζητάς στα όνειρα σου τη γεύση τους… ήταν ότι πόθησες περισσότερο στη ζωή σου.
Μια κλεμμένη φωτογραφία από το οικογενειακό άλμπουμ της θείας για να σου θυμίζει πόσο άτυχος στάθηκες στον έρωτα.
Ας είναι… το κούτι έκανε δουλειά….
Οι γλυκόπικρες αναμνήσεις και η αίσθηση πως στη ‘διαδρομή’ βρέθηκες μ΄ανθρώπους που αγάπησες και πόνεσες όταν τους έχασες, μ΄ανθρώπους που κάτι είπες και κάτι έμαθες, μ΄ανθρώπους που πάντα θ΄ανοίγεις αυτό το κουτί και θα τους βρίσκεις εκεί, σου πήρε τη θλίψη μακριά.
Ένα σκαλιστό, παλιό κουτί το φάρμακο της ψυχής σου, το αντίδωτο της μοναξιάς, που καταφέρνει κάποιες στιγμές και τρυπώνει από τη χαραμάδα, όταν αποκοιμιέσαι από την κούραση της ζωής…
Τα χέρια κλείνουν το κουτί ευλαβικά… και η ψυχή χαμογελάει τρυφερά…
‘Μέχρι την επόμενη φορά….’
* Η Μαρία Σταυρίδου είναι Αρθρογράφος Λογοτέχνιδα
