Γράφει η Αγγελική Σαρικαβάζη
Η φτώχεια δεν φορά πια κουρέλια∙ φορά τη στολή της δουλειάς. Στέκεται πίσω από τα ταμεία, σκουπίζει πατώματα, πληκτρολογεί ασταμάτητα, χαμογελά ευγενικά στους πελάτες. Κι όμως, όταν πέφτει η νύχτα, ανοίγει ένα άδειο ψυγείο και σβήνει το φως για να μη δει τη γύμνια της πραγματικότητας.
Είναι η φτώχεια των ανθρώπων που δεν κάθονται στιγμή.
Που δουλεύουν με καθαρό κουτέλο, με τιμιότητα που δεν αγοράζεται, και με χέρια που δεν σταματούν να χτίζουν όνειρα, παρότι οι μισθοί τους γκρεμίζουν την ελπίδα.
Είναι οι άνθρωποι που μαθαίνουν να μετρούν τα ψιλά όχι μόνο στο πορτοφόλι, αλλά και στην υπομονή τους.
Κι απέναντί τους, εργοδότες που κοιτούν αλλού.
Που βλέπουν την ανάγκη και τη βαφτίζουν “ευκαιρία”.
Που ξεχνούν πως πίσω από κάθε υπάλληλο υπάρχει ένα παιδί που περιμένει φαγητό, ένα νοίκι που πρέπει να πληρωθεί, ένα βλέμμα που δεν αντέχει άλλη ντροπή.
Η φτώχεια των εργαζομένων δεν φωνάζει — ψιθυρίζει.
Μα ο ψίθυρός της είναι πιο δυνατός από κάθε σύνθημα.
Είναι το ράγισμα μιας κοινωνίας που επιτρέπει στον τίμιο να πεινά, στον εργατικό να νιώθει βάρος, και στον αξιοπρεπή να σκύβει το κεφάλι.
Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό, υπάρχει ακόμα φως.
Γιατί όσο υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν με τιμή, που βοηθούν ο ένας τον άλλον, που αρνούνται να χάσουν την ανθρωπιά τους — η ελπίδα δεν έχει σβήσει.
Η φτώχεια μπορεί να αγκαλιάζει τους εργαζόμενους, μα εκείνοι κρατούν ακόμα την ψυχή τους καθαρή.
Και αυτό, καμιά εξουσία, κανένα αφεντικό, δεν θα μπορέσει ποτέ να το αγοράσει.
