Στα δυτικά παράλια της Αττικής και μάλιστα απέναντι από εκεί που βρίσκονταν τη δεκαετία του 1930 οι αλυκές, υπάρχει ένα έρημο νησάκι, που άλλοτε λεγόταν Φυγία, έπειτα Ελεούσα, κατόπιν Φαλκούδι και τώρα πια είναι γνωστό με το όνομα Φλέβες. Στο νησάκι αυτό πήγαιναν άλλοτε τσοπάνηδες και βοσκούσαν τα πρόβατά τους.
Το όνομα “Φλέβες” δε δόθηκε τυχαία στο νησί. Συνέβη ένα γεγονός που έκανε τους τσοπάνηδες, αλλά και τους ψαράδες, να τρομοκρατηθούν και να εγκαταλείψουν τον τόπο.
Σε πολύ παλιά εποχή, λέει ο θρύλος, ένα πλοίο περνούσε κοντά στο νησάκι, όταν έξαφνα έπιασε δυνατός άνεμος, το πέταξε στα βράχια και το τσάκισε. Τρεις από τους ναύτες κατόρθωσαν να βρουν καταφύγιο μέσα σε μια μικρή σπηλιά του νησιού.
Ο χειμώνας ήταν άγριος, η φουρτούνα ακαταλάγιαστη και κανένα πλοίο δε διαφαινόταν στον ορίζοντα. Έτσι, οι τρεις ναυαγοί ξέμειναν από τρόφιμα και η πείνα τους τριβέλιζε. Μετά από κάμποσες ημέρες διαρκούς κακοκαιρίας, οι άνθρωποι αυτοί, για να μην πεθάνουν από ασιτία, αναγκάστηκαν να φάνε ό,τι χορταρικό φύτρωνε φειδωλά στο ξερονήσι.
Τέλος, από την πείνα, το κρύο και τις κακουχίες, ο ένας τους αρρώστησε βαριά και οι άλλοι δυο, τυφλωμένοι από την ασιτία και ορμώμενοι από το ένστικτο της επιβίωσης, αποφάσισαν να τον φάνε, προκειμένου να ζήσουν μέχρι να φανεί κάποιο καράβι και τους γλιτώσει από τη δυστυχία τους. Έτσι κι έγινε…
Μα οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά και πλοίο δε φαινόταν πουθενά. Ο καιρός συνέχιζε να είναι ανταριασμένος και η θάλασσα αταξίδευτη. Ύστερα, κατέληξε και ο δεύτερος ναυαγός κι έτσι, ο τελευταίος επιζών προέβη ξανά σε κανιβαλισμό, με την ελπίδα να σώσει τη ζωή του. Όμως, στο τέλος πέθανε κι αυτός από την πείνα.
Όταν την άνοιξη γλύκανε επιτέλους ο καιρός, οι τσοπάνηδες άρχισαν να πηγαίνουν στο νησί για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους. Όμως, άκουγαν μέσα από τη γη φωνές αγριεμένες και τα πρόβατά τους τρόμαζαν και ψοφούσαν.
Τις ανατριχιαστικές αυτές φωνές οι βοσκοί τις απέδιδαν στους τρεις πεθαμένους ναυαγούς, των οποίων οι ψυχές γύριζαν νηστικές και κριματισμένες από την ανθρωποφαγία. Μούγκριζαν και λυσσομανούσαν, έπνιγαν τα αθώα πρόβατα και βύζαιναν το αίμα τους, για να χορτάσουν την πείνα τους από την οποία έχασαν τη ζωή τους.
Κι από τότε κανένας βοσκός, ούτε ψαράς δεν πλησίαζε τον καταραμένο τόπο, γιατί έτρεμαν που άκουγαν τις φωνές των πεθαμένων, που έλεγαν πως “έβγαιναν βαθιά από τις φλέβες της γης”.
Σύμφωνα με τον θρύλο, λοιπόν, έτσι το ξερονήσι αυτό πήρε το όνομα “Φλέβες”…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 03/04/1930…
