Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η γυναίκα-σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1934 στο Μαρούσι, για να χαρίσει φως σε μια χώρα που πάλευε ακόμη με τις σκιές της κατοχής.
Τρεις ημέρες μετά τη γέννησή της, αρρώστησε σοβαρά. Βαφτίστηκε Αλίκη – Σταματίνα, σαν μια ευχή να κρατηθεί στη ζωή. Η μοίρα της, ωστόσο, είχε ήδη χαράξει πορεία: να γίνει η πιο λαμπερή παρουσία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Μεγάλωσε μέσα σε στερήσεις και πόνο. Ο πατέρας της δολοφονήθηκε στη διάρκεια της Κατοχής και η μητέρα της, σύμβολο αφοσίωσης και δύναμης, μεγάλωσε μόνη της τα τρία παιδιά. Από μικρή, η Αλίκη αναζητούσε καταφύγιο στο όνειρο. Με ήρωές της τη Μαίρη Πίκφορντ και την Γκρέτα Γκάρμπο, ανέβαινε σε πρόχειρες σκηνές και έδινε παραστάσεις στη φαντασία της, ώσπου αυτή έγινε πραγματικότητα.
Το 1952 πέρασε κρυφά τις πύλες της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ξεκινώντας τη διαδρομή της προς το αστέρι που την περίμενε. Το θεατρικό της βάπτισμα έγινε με ρόλους μικρούς αλλά γεμάτους υποσχέσεις, που γρήγορα εξελίχθηκαν σε πρωταγωνιστικές εμφανίσεις. Η Ιουλιέτα που υποδύθηκε το 1954, με τρία μόλις μερόνυχτα πρόβας, μπορεί να μην έφερε την υπογραφή του Σαίξπηρ, αλλά κέρδισε το κοινό με τη φρεσκάδα και τη συγκίνηση που μόνο εκείνη μπορούσε να μεταδώσει.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε την ίδια χρονιά με το «Ποντικάκι» και από εκεί και πέρα η άνοδος υπήρξε εκθαμβωτική. Με τον δικό της θίασο και συνεργασία με τη Φίνος Φιλμ, η Αλίκη δημιούργησε ταινίες που πέρασαν στη σφαίρα του θρύλου: «Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα», «Η Ψεύτρα», «Η Μαρία της Σιωπής». Ήταν η κοπέλα της διπλανής πόρτας, αλλά και η αέρινη σταρ. Η σκανδαλιάρα, η ρομαντική, η μαχήτρια.
Η «Μανταλένα» της κέρδισε διεθνή αναγνώριση, με βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και διακρίσεις στις Κάννες. Μαζί με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, εκτός από κινηματογραφικό δίδυμο, υπήρξαν ζευγάρι στη ζωή και το θέατρο, με κορυφαίες στιγμές όπως το «Ωραία μου κυρία».
Όταν ο ελληνικός κινηματογράφος πέρασε σε παρακμή, η Αλίκη δεν έσβησε. Στράφηκε στο θέατρο, με παραστάσεις υψηλών απαιτήσεων όπως το «Εβίτα» και «Η Μελωδία της Ευτυχίας», που υπήρξε η τελευταία της σκηνική παρουσία. Έφυγε στις 23 Ιουλίου 1996, τρεις ημέρες μετά τα 62α γενέθλιά της, αφήνοντας πίσω της ένα ανεπανάληπτο ίχνος.
Η Αλίκη δεν ήταν μόνο η «εθνική σταρ». Ήταν φως, ήταν σύμβολο, ήταν η Ελλάδα που ονειρευόταν και χαμογελούσε μέσα από τις δυσκολίες. Μια Αλίκη που, ακόμη και σήμερα, ζει στο βλέμμα κάθε θεατή που την αντικρίζει στη μεγάλη οθόνη.
