Της Μαίρης Μάκρα
* Συνεχίζουμε με το “δυσάρεστο” θέμα της “Αποπνευματοποίησης”
Το ανθρώπινο ον αποτελείται από Πνεύμα και Ύλη. Η μοίρα του είναι να βρει ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις δύο πλευρές της ύπαρξής του. Όταν όμως παραμερίσει το Πνεύμα και προσκολληθεί στις γήινες απολαύσεις και τα κέρδη της Γης (επιβίωση, διασκεδάσεις, πλούτη, φήμη, ισχύ κ.λπ.), τότε αποπνευματοποιείται. Οι ισορροπίες χάνονται.
*Κύριοι εκπρόσωποι της Αποπνευματοποίησης:
-Ο βασιλιάς της Φρυγίας, Μίδας
-Ο Ορφέας
-Ο Οιδίπους
Ο πρώτος εκπρόσωπος αυτής της ομάδας είναι:
Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΜΙΔΑΣ
«ΑΠΟΣΤΟΛΗ»: Του έχουν χαριστεί πολλά υλικά αγαθά και καλείται να βρει το Μέτρο ανάμεσα στο Πνεύμα και την Ύλη.
«ΑΜΑΡΤΙΑ ή ΑΔΥΝΑΜΙΑ»: «Προσκόλληση» στην Ύλη με απληστία.
Ο ΜΥΘΟΣ
Ο Διόνυσος, σύμβολο της υπέρμετρης απόλαυσης, ήταν ανάμεσα σε όλους τους θεούς εκείνος που διασκέδαζε περισσότερο με τα αστεία και τον εμπαιγμό. Γνώριζε πολύ καλά την αδυναμία του θαυμαστή του, βασιλιά Μίδα, γι’ αυτό και του επέτρεψε —με πονηριά— να ζητήσει μια χάρη. Τι ζήτησε ο Μίδας; Να του δοθούν άπειρα πλούτη, ώστε να χορτάσει όλες τις απολαύσεις της ζωής. Ευχήθηκε, μάλιστα, κάθε τι που αγγίζει να μετατρέπεται σε χρυσάφι.
Πράγματι, έτσι έγινε. Όμως ο Μίδας κόντεψε να πεθάνει από ασιτία, καθώς ακόμη και το ψωμί που άγγιζε γινόταν χρυσός. Τότε κατάλαβε το σφάλμα του, μετανόησε και ικέτευσε τον Διόνυσο να τον απαλλάξει από την ευχή του.
Επειδή η μεταμέλεια είναι το πρώτο σημαντικό βήμα προς τη λύτρωση, ο θεός τού έδωσε μια ακόμη ευκαιρία: του ανέθεσε τον ρόλο του διαιτητή σε έναν μουσικό αγώνα ανάμεσα στην τέχνη του Πάνα και του Απόλλωνα.
Ο Μίδας όμως γοητεύτηκε από τον αυλό του Πάνα —σύμβολο της επίγειας απόλαυσης και μόνο— και έκρινε πως αυτός ήταν ανώτερος. Ο Διόνυσος διέκρινε έτσι ότι η μεταμέλεια του Μίδα δεν ήταν αληθινή, αλλά προϊόν ανάγκης. Για την κουτοπονηριά και την εσωτερική του τύφλωση, τιμωρήθηκε: φύτρωσαν στο κεφάλι του γαϊδουρίσια αυτιά.
Ο Μίδας ένιωσε βαθιά ντροπή —όχι για τις πράξεις του ή τις επιλογές του, αλλά για το πώς θα τον έβλεπαν οι άλλοι. Αγωνιούσε για την κοινή γνώμη. Έτσι, κάλυψε τα αυτιά του με ένα χρυσοποίκιλτο σκουφί.
Όμως, όταν κάλεσε τον κουρέα του να του περιποιηθεί τα μαλλιά, εκείνος είδε τα αυτιά. Ο Μίδας τον απείλησε να μη μιλήσει, και ο κουρέας κράτησε το μυστικό… για λίγο. Δεν άντεξε, όμως, να το κρατά μέσα του. Ήθελε να το ξεφορτωθεί. Έσκαψε λοιπόν έναν λάκκο, φώναξε μέσα του το μυστικό, τον σκέπασε με χώμα και έφυγε.
Μα ο καιρός πέρασε, και απ’ τον λάκκο φύτρωσε μια καλαμιά. Μεγάλωσε, έβγαλε φύλλα, και καθώς τα φυσούσε ο άνεμος, το θρόισμά τους μετατρεπόταν σε λόγια:
«Ο βασιλιάς Μίδας έχει γαϊδουρίσια αυτιάαα!»
Έτσι, όλος ο κόσμος έμαθε την αλήθεια —εκτός από τον ίδιο τον Μίδα, που πίστευε πως τους είχε ξεγελάσει όλους.
*ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ:
«Ζητάει να γίνεται χρυσός ό,τι αγγίζει»= Συμβολίζει την παθολογική φιλοχρηματία και απληστία. Δεν αναγνωρίζει όσα ήδη έχει, αλλά επικεντρώνεται διαρκώς σε όσα δεν έχει.
«Κοντεύει να πεθάνει από ασιτία γιατί το φαγητό που αγγίζει γίνεται χρυσός»=
Τρέφεται αποκλειστικά από υλικά αγαθά, αγνοώντας την πνευματική του διάσταση. Η ψυχή του «πεθαίνει» από έλλειψη πνευματικής τροφής.
«Καταλαβαίνει το σφάλμα του και δείχνει μεταμέλεια»=
Αν και αναγνωρίζει στιγμιαία την πλάνη του, η μεταμέλειά του είναι επιφανειακή και προϊόν εξωτερικής πίεσης, όχι εσωτερικής αφύπνισης.
«Καλείται να γίνει διαιτητής στον μουσικό αγώνα του Απόλλωνα και του Πάνα»=
Του δίνεται μια ευκαιρία επιλογής ανάμεσα στην αρμονία Ύλης και Πνεύματος ή στον δρόμο της αχαλίνωτης διασκέδασης και του πλούτου.
«Επιλέγει τον αυλό του Πάνα»=
Απορρίπτει τη δεύτερη ευκαιρία και επιλέγει ξανά την ηδονιστική ζωή. Η δήθεν μεταμέλεια ήταν στιγμιαία αναλαμπή που την αγνόησε.
«Ο Απόλλωνας τον καταδικάζει να φέρει αυτιά γαϊδάρου»=
Σύμβολο ηλιθιότητας και πνευματικής τύφλωσης. Ο νους του κινείται σε χαμηλή συχνότητα και εγκλωβίζεται σε μια ιδιωτική λογική.
(“Νους χωρίς διαύγεια είναι Ηλιθιότητα – ο άνθρωπος πιστεύει μόνο όσα χωράει ο νους του και κολλάει σε αυτά.”)
«Φοράει χρυσοποίκιλτο φρυγικό σκούφο για να τα κρύψει»=
Οι Φρύγες συμβολίζουν την ακόλαστη ζωή. Ο σκούφος δείχνει τη συσσωρευμένη ματαιοδοξία, την επιδεικτική λαγνεία και τον κυνισμό του.
(“Μετατρέπει τη ντροπή του σε κυνισμό” – Paul Diel)
«Απειλεί τον κουρέα να μην αποκαλύψει το μυστικό του»=
Φοβάται τη δημόσια κρίση, όχι από ντροπή, αλλά από ναρκισσιστικό τρόμο μήπως τσαλακωθεί το προσωπείο του.
«Ο κουρέας σκάβει έναν λάκκο και “θάβει” εκεί το μυστικό»=
Ο κουρέας συμβολίζει την τρομαγμένη πλευρά του Μίδα, που προσπαθεί να απωθήσει την ντροπή στο υποσυνείδητο. Νομίζει πως έτσι απαλλάσσεται από αυτήν.
«Από τον λάκκο φυτρώνει μια καλαμιά, και το θρόισμα των φύλλων μαρτυρά το μυστικό»=
Η καλαμιά συμβολίζει τη νεύρωση που φυτρώνει ως αποτέλεσμα της ψυχικής παραμέλησης. Παρά το προσωπείο του, η αλήθεια του είναι γνωστή: πίσω από τον κυνισμό του κρύβεται πνευματική ένδεια και γελοιότητα.
*Τελικό Σχόλιο:
Όταν μια κοινωνία αποπνευματοποιείται, καλλιεργεί τη ματαιοδοξία. Πολλά άξια άτομα μπερδεύονται τότε:
Να επιλέξουν την ψευδαίσθηση δύναμης μέσα από τον υλικό πλούτο ή τον δρόμο της εσωτερικής ολοκλήρωσης που τιμά τις αρετές και τις δημιουργικές τους δυνατότητες;
* ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ:
-Τί μετράω για “πλούτο” στη ζωή μου;
Πάρε δύο φύλλα χαρτί. Στο πρώτο, γράψε όλα όσα θεωρείς ότι συνιστούν “επιτυχία” ή “δυναμική εικόνα” προς τα έξω (π.χ. χρήματα, περιουσία, εμφανίσεις, τίτλοι, αναγνωρισιμότητα, social media, επιδοκιμασία).
Στο δεύτερο, κατέγραψε τι σε γεμίζει πραγματικά και τι δίνει νόημα στην καθημερινότητά σου (π.χ. στιγμές αγάπης, δημιουργία, εσωτερική ηρεμία, σύνδεση, ευγνωμοσύνη, απλότητα).
Σύγκρινέ τα. Τι σε εκπλήσσει; Ποια λίστα θέλεις να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στη ζωή σου από δω και μπρος;
Μπορείς να επιλέξεις ένα μόνο στοιχείο από τη δεύτερη λίστα και να το ενισχύσεις αυτή την εβδομάδα, με πράξεις που θα το θρέψουν συνειδητά.
ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ:
«Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός· κι ό,τι δεν φαίνεται ή δεν εντυπωσιάζει, συχνά είναι ανεκτίμητο.»
* ΕΡΩΤΗΣΗ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ:
Τί προσπαθώ να αποδείξω ή να κρύψω όταν “λάμπω απ’ έξω”(με όσα προβάλλω) αντί να ακτινοβολώ τις εσωτερικές μου ποιότητες;
