Γράφει ο *π. Κωνσταντίνος Λαγός
Ο δε Ιησούς είπε στους μαθητάς του· “αληθινά σας λέγω ότι πολύ δύσκολα θα εισέλθη πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών. Και πάλιν σας λέγω, είναι ευκολώτερον να περάση γκαμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνι, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού”.
Η παραπάνω φράση, από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, έχει ξεσηκώσει πολλές πολλές συζητήσεις τουλάχιστον από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να καταλαβαίνει κάτι παραπάνω από τα κινούμενα σχέδια για μικρά απιδιά που έβαζε η κρατική τηλεόραση.
Φυσικά η κουβέντα δε περιστρέφεται γύρω από τη δυσκολία που έχουν οι πλούσιοι να μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών, κάτι τέτοιο θα μπορούσε σιγά σιγά να αγγίξει και τα δικά μας υλικά αγαθά αλλά στο τι είναι αυτή η καμήλα που περνάει από τη τρύπα της βελόνας.
Είναι ένα χοντρό σκοινί ή εννοούσε ο Κύριος το ζώο;
Θυμάμαι πολλούς ανθρώπους, θεολόγους και μη να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μέχρι να πείσουν και τον τελευταίο ότι πρόκειται για σκοινί χοντρό και όχι για το τετράποδο. Και ενώ αυτή η συζήτηση φαίνεται από γελοία ως γκροτέσκα και είναι εδώ που τα λέμε, και στρέφει το ενδιαφέρον μακριά από την ουσία, ότι ο πλούτος όταν δεν μοιράζεται είναι εμπόδιο για την πνευματική ζωή, εντούτοις κρύβει και κάτι πολύ βαθύτερο. Ότι οι χριστιανοί από άνθρωποι της χαράς έγιναν άνθρωποι της μιζέριας. Από άνθρωποι που γνωρίζουν τη πραγματική ευτυχία έγιναν άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελάσουν. Γιατί όλο το θέμα είναι πως αν ο Χριστός εννοούσε το συμπαθές τετράποδο, τότε έκανε ένα αστείο!
Και πώς μπορούμε εμείς να δεχτούμε ότι ο Κύριος έκανε χιούμορ όταν εμείς είμαστε απόλυτα και αμείλικτα σοβαροί με όλα τα θέματα και κυρίως όταν παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο σοβαρά;
Και εκεί ξεκινάνε όλα τα προβλήματα. Ο φανατισμός, οι φοβίες, οι συνωμοσιολογίες, η μισαλλοδοξία. Όλα αυτά γεννιούνται επειδή παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά και μαζί και ότι σχετίζεται με τις επιλογές μας.
Τι επιλέξαμε να σπουδάσουμε, πού να δουλέψουμε, ποιες προτεραιότητες βάλαμε στη ζωή μας. Όλα αυτά γίνονται απόλυτα σοβαρά. Όλα αυτά αντιμετωπίζονται με τρομακτική δυσκαμψία. Πόσο μάλλον όταν μπαίνει και το θρησκευτικό -ή και το ιδεολογικό- αίσθημα μέσα στο μείγμα. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι είναι ότι είτε πρόκειται για καμήλα είτε για χοντρό σκοινί, ο Χριστός έκανε χιούμορ έτσι κι αλλιώς. Ίσως λιγότερο έντονο στη δεύτερη αλλά και πάλι έκανε χιούμορ. Και δεν είναι η μόνη φορά.
Ακόμα και στον Πιλάτο μπροστά ήταν καυστικός αλλά αυτό ας το αφήσουμε για άλλη φορά. Τελικά, εμπόδιο για την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι μόνο ο πλούτος. Είναι και η υπερβολική σοβαροφάνεια, είναι και η βαριά σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας.
Είναι η αδυναμία μας να χαμογελάσουμε και να αστειευτούμε. Κι όμως, η πύλη του παραδείσου, μπορεί να ξεκλειδώσει -από τώρα, όχι μετά θάνατον- με ένα έξυπνο αστείο που θα φέρει ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων.
