Της Μαίρης Μάκρα
(Περσέας Ο Νικητής της Ψευδαίσθησης).
“ΑΠΟΣΤΟΛΗ”: Να κατακτήσει την τελειότητα μέσω των αρετών. Αγάπη για την Αλήθεια της ψυχής.
“ΑΔΥΝΑΜΙΑ ή ΑΜΑΡΤΙΑ”: Το να αρνηθεί να κοιτάξει τις αδυναμίες του με βοηθό την Γνώση ( Αυτογνωσία)
Ο Μύθος
Ο Περσέας ήταν ήρωας της Αρχαιότητας, γιος του Δία και της Δανάης. Παππούς του ήταν ο Ακρίσιος, βασιλιάς του Άργους.
Ο Ακρίσιος, μετά την γέννηση της Δανάης, προσπάθησε και πάλι να αποκτήσει γιο, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ζητάει από την Πυθία χρησμό πάνω σ΄αυτό το θέμα κι εκείνη του δίνει την απάντηση: θα αποκτήσει εγγονό από την Δανάη και πως θα σκοτωθεί από αυτόν. Για να αποφύγει την επαλήθευση του χρησμού κλείνει την Δανάη σε ένα υπόγειο δωμάτιο, ώστε να μην συνευρεθεί με άνδρα.
Ο Δίας, όμως την βλέπει και γοητευμένος από την ομορφιά της, την επισκέπτεται, μέσω του παραθύρου, με την μορφή χρυσής βροχής. Από την ένωση αυτή γεννιέται ο Περσέας.
Ο Ακρίσιος μαθαίνοντας την γέννηση του εγγονού του, επειδή δεν μπορούσε να τον σκοτώσει, αποφασίζει να κλείσει σε ένα κουτί (λάρνακα), την Δανάη και τον γιο της. Έπειτα δίνει εντολή να αφήσουν την λάρνακα στην θάλασσα και να αποφασίσουν οι θεοί για την τύχη της.
Η λάρνακα ξεβράζεται, ύστερα από πολυήμερο ταξίδι, στις ακτές του νησιού Σέριφος, όπου την βρίσκει ο ψαράς Δίκτυς, αδελφός του βασιλιά του νησιού, Πολυδεύκτη. Μητέρα και γιος φιλοξενούνται στο σπίτι του Δίκτυ και γίνονται μέλη της οικογένειάς του. Ο Περσέας μεγαλώνει στη Σέριφο και γίνεται ένα δυνατό παλικάρι.
Έλα όμως που ο βασιλιάς Πολυδέκτης ερωτεύεται την μητέρα του Δανάη κι αυτό τον ενοχλεί πολύ και μάλιστα εκδηλώνει την αντίρρησή του γι΄αυτή την ένωση!
Ο Πολυδεύκτης, θέλοντας να ξεφορτωθεί τον Περσέα, του τάζει την παροχή μέσου προς την πατρίδα του το Άργος, υπό την προϋπόθεση να κάνει έναν άθλο: να κόψει και να φέρει το κεφάλι της Μέδουσας.
Ο Περσέας φεύγει από την Σέριφο με ένα καράβι, με σκοπό να βρει την Γοργόνα Μέδουσα. Στη διαδρομή του συναντά τη θεά Αθηνά και το θεό Ερμή, από τους οποίους πληροφορείται πως για να σκοτώσει την Μέδουσα θα πρέπει να προμηθευτεί:
-Tην περικεφαλαία του Άδη, ώστε αόρατος να πλησιάσει τον στόχο του.
-Tο μαγικό σάκο που θα βάλει το τρομερό κεφάλι.
-Tα φτερωτά σανδάλια, επειδή η Γοργώ – Μέδουσα, έμενε σε βράχο, στη μέση της θάλασσας.
-Tην αστραφτερή ασπίδα, απ’ όπου θα έβλεπε το κεφάλι της Μέδουσας. Γιατί όποιος έβλεπε την Μέδουσα κατάματα πέτρωνε.
-Tο κοφτερό σπαθί ή δρεπάνι, με το οποίο θα έκοβε τον σκληρό λαιμό της Γοργούς.
Η Αθηνά του δίνει την αστραφτερή ασπίδα και ο Ερμής τα φτερωτά σανδάλια.
Το μόνο που έμενε πλέον ήταν να μάθει τον τόπο διαμονής της θνητής Γοργόνας. Για άλλη μια φορά η Αθηνά τον βοηθά και του υποδεικνύει τον δρόμο για τις Γραίες.
Οι Γραίες ήταν αδελφές των Γοργόνων και οι μόνες που ήξεραν τον τόπο διαμονής τους. Ήταν όντα με αποκρουστική όψη, που επειδή είχαν ένα μάτι και ένα δόντι, τα αντάλλαζαν μεταξύ τους.
Ο Περσέας τις πλησίασε αόρατος και εκμεταλλευόμενος την στιγμή της ανταλλαγής, άρπαξε το μάτι τους. Οι Γραίες, γνωρίζοντας σχετικό χρησμό για τη Γοργώ, με δυσκολία και υπό την απειλή ότι θα χάσουν το μάτι τους, μαρτυρούν στον ήρωα τον τόπο διαμονής της Μέδουσας.
Όταν ο ήρωας πλησίασε τη Μέδουσα, αόρατος και κοιτώντας το καθρέφτισμα της ασπίδας του, με την βοήθεια της Αθηνάς, έκοψε το κεφάλι της και το έβαλε στο σακίδιο. Από το κόψιμο γεννήθηκε ο γίγαντας Χρυσάορας, με το χρυσό σπαθί και από το αίμα που έπεσε στον Ωκεανό, ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο. Για να αποφύγει την καταδίωξη των αδελφών της Μέδουσας, πέταξε γοργά με τα φτερωτά σανδάλια του ή – κατά μία άλλη εκδοχή-καβαλίκεψε τον Πήγασο και έφυγε από τον τόπο.
Μετά από διάφορες νικηφόρες πάντα περιπέτειες, ο Περσέας έγινε βασιλιάς της Τίρυνθας. Εκεί δημιούργησε την περίφημη, για τα «Κυκλώπεια Τείχη» της, πόλη Μυκήνες.
Από τον Περσέα, γιο του Δία, ξεκινά η περίφημη γενιά του Ηρακλή, γιου του Δία.
Όταν ο Περσέας πέθανε, οι θεοί δεν τον έστειλαν στον Άδη, αλλά στα άστρα.
====
*ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ-Γενικά:
Ο «άνθρωπος-Περσέας» είναι ένα άτομο υψηλών προδιαγραφών. Κινείται και ενεργεί πάντα με βάση τις αρετές και τις αξίες του.
Η ζωή δεν αλλάζει, βέβαια, για κανέναν. Επομένως και ο “άνθρωπος-Περσέας” θα έχει πάντα ανατροπές και μεγάλες δοκιμασίες, αλλά θα είναι πάντα νικητής, γιατί ισορροπεί ακόμη και μέσα στις ανισορροπίες. Είναι γιος του Πνεύματος.
Οι ενέργειές του δεν φέρουν δόλο ή ιδιοτέλεια· ενεργεί με ανωτερότητα ψυχής και δεν προδίδει ποτέ τις αξίες του.
*ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ:
-«Ο Δίας γονιμοποιεί τη Δανάη παίρνοντας τη μορφή χρυσής βροχής»=
Η χρυσή βροχή είναι σύμβολο του Πνεύματος. Γονιμοποιεί τη γήινη γυναίκα Δανάη (σύμβολο της ύλης).
Ο «άνθρωπος-Περσέας», επομένως, είναι ήρωας γεννημένος από την ένωση Πνεύματος και Ύλης. Δηλαδή, άτομο εξαιρετικής ποιότητας ψυχισμού.
-«Ο Ακρίσιος εγκαταλείπει το παιδί»=
Το παιδί αυτό φέρει κυριαρχικά το Πνεύμα. Ο δρόμος του είναι προδιαγεγραμμένος· ό,τι του συμβεί θα τον οδηγήσει στο μονοπάτι της πνευματικής του αποστολής.
-«Πρέπει να σκοτώσει τη Μέδουσα, η οποία έχει φιδίσια κόμμωση»=
Ο “άνθρωπος-Περσέας” καλείται να νικήσει τη Ματαιοδοξία- την παγίδα του «φαίνεσθαι» και της υπεροψίας.
Έστω κι αν κάποιος γνωρίζει τις δυνάμεις και τις ποιότητες της ψυχής του, είναι εύκολο να παρασυρθεί στην ύβρη της “Ματαιοδοξίας”, αν αναπτύξει Υπερμεγέθες “Εγώ”.
-Η φιδίσια κόμμωση της Μέδουσας φέρει και μια δεύτερη προειδοποίηση: την απωθημένη ενοχή, η οποία είναι «συγγενής» της Ματαιοδοξίας.
Με άλλα λόγια, ο “άνθρωπος-Περσέας”, που διαπράττει ένα σφάλμα και δεν το συγχωρεί, πέφτει στο λάθος της Ένοχης Ματαιοδοξίας.
Είναι η αυστηρή εσωτερική φωνή που λέει:
«Δεν είναι δυνατόν να έκανα εγώ τέτοιο σφάλμα». Το υπερμεγέθες “Εγώ” δεν αντέχει ούτε την ανθρώπινη φύση του. Ο άνθρωπος που παριστάνει τον τέλειο , παγιδεύεται στην ψευδαίσθηση της πνευματικής τελειότητας.
-«Σκοτώνει τη Μέδουσα κοιτάζοντάς την μέσα στην αντανάκλαση της ασπίδας της Αθηνάς»:
Ο Περσέας αντικρίζει και νικά τις αδυναμίες του μέσα από τη Γνώση του Εαυτού (σύμβολο η θεά Αθηνά). Η ασπίδα- σαν καθρέφτης-μέσα στην οποία καθρεφτίζεται ο εαυτός του είναι “ο καθρέφτης της Αυτογνωσίας”.
-«Όποιος κοιτάζει τη Μέδουσα χωρίς την ασπίδα, απολιθώνεται»=
Όποιος αναγνωρίζει τη Ματαιοδοξία του χωρίς εσωτερική Γνώση, εγκλωβίζεται ανάμεσα στην ύβρη («είμαι ο καλύτερος») και την αυτοϋποτίμηση («είμαι ανάξιος»).
Μέσα σε αυτό το κύκλωμα ανισορροπίας, ο άνθρωπος αδρανοποιείται και νοσεί.
-«Από το αίμα της σκοτωμένης Μέδουσας ξεπετάγεται ο φτερωτός Πήγασος»:
Ο Περσέας που νίκησε τη Ματαιοδοξία, ανασύρει από την ψυχή του δημιουργικές δυνάμεις υψηλής έμπνευσης. Γίνεται δημιουργός έργων όπου κυριαρχεί το Κάλλος.
-«Παίρνει μαζί του, σε σάκο, το κεφάλι της Μέδουσας»:
Η απειλή της Ματαιοδοξίας δεν εξαφανίζεται ποτέ.
Ο “άνθρωπος-Περσέας” πρέπει να θυμάται διαρκώς πως πορεύεται προς την Τελειότητα ως ψυχή, αλλά φέρει και τις αδυναμίες της ύλης.
Η ταπεινοφροσύνη και η διαρκής αυτοκριτική είναι τα όπλα του.
*ΒΙΩΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ:
Πάρε χαρτί και μολύβι. Σχεδίασε μια ασπίδα. Χώρισέ τη σε τέσσερα τεταρτημόρια.
Σε καθένα από τα τέσσερα μέρη, γράψε με ειλικρίνεια:
-Μία δύναμη σου.
-Μία αδυναμία σου.
-Ένα σφάλμα που δυσκολεύτηκες να συγχωρήσεις στον εαυτό σου.
-Μια στιγμή που έδειξες ταπεινότητα και σεβάστηκες τον δρόμο σου.
*Αναλογίσου: Ποια από αυτά τα στοιχεία προστατεύουν την ψυχή σου; Ποια είναι ακόμη «φίδια της Ματαιοδοξίας στην κόμη της δικής σου “Μέδουσας”;
* ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ:
«Όταν αναγνωρίζεις τη δύναμή σου χωρίς να τη θαυμάζεις, και την αδυναμία σου χωρίς να την κρύβεις από ντροπή, τότε κρατάς την ασπίδα της σοφίας ( =της Αθηνάς )».
